uit en bied vir Tina ’n sigaret aan. “Rook jy nie?” vra sy toe Tina haar kop skud.
“Nie hier nie, kind!” sê Albert geskok. “Wat sal die tannies sê?”
“Die tannies weet almal ek rook,” sê Tina geamuseerd.
“Maar jy het te veel respek om dit voor hulle te doen,” spot hy moedswillig. “Is sy nie ’n mooi voorbeeldige dogter nie, Monique?”
“Ek is so grootgemaak,” sê Tina kalm. “Is dit verkeerd?”
“Waarom stry julle nou eintlik?” vra Monique ’n bietjie verveeld. Sy draai na Tina toe. “Het jy die fliek Die Vreemde Ruiter gesien? Dit het oral in die land gewys.”
“Ek het dit nie gesien nie,” erken Tina.
“Nie heeltemal haar smaak nie, liefie,” spot Albert.
Tina ignoreer hom. “Waarom vra jy? Is dit ’n goeie fliek?”
Monique haal haar skouers op. “Ek het daarin gespeel.”
“Monique het die rol van kroegmeisie gespeel. ’n Uitstekende vertolking.”
“Dit was seker ’n opwindende ervaring – om ’n filmster te wees,” sê Tina haastig.
Monique bestudeer haar lang rooipers naels. “Baie interessant, maar dit was harde werk ook.”
“Jy moet haar in ’n bikini sien,” sê Albert. “Sy was verlede jaar die skoonheidskoningin op Margate.”
“Ek is nie verbaas nie,” sê Tina stil. Sy sal nie toelaat dat Albert haar omkrap nie. “Ek het reeds gesê Monique het ’n volmaakte liggaam. Is jy weer besig met ’n rolprent?” vra sy vir die meisie.
“Sy is nog nie weer genader nie,” spot Albert. “Kroegmeisies is nie baie volop in Afrikaanse films nie.”
“Ek hou van afwisseling,” sê Monique. “Ek is ook ’n loopplank- en fotografiese model.”
“Dit klink soos ’n besige en interessante lewe,” sê Tina.
“En jy? Wat doen jy?” vra Monique nuuskierig.
“Ek werk in ’n kantoor – vertaalwerk,” sê Tina half onwillig.
Monique knik en Tina sien die jammerte in haar oë. “Sies tog,” sê Monique. “Dis seker nie baie interessant nie, is dit?”
Albert lag. “Die geleerdheid het ook sy nadele, nè Tina?”
Twee klein dogtertjies bring stukkies troukoek op ’n silwerskinkbord.
“Neem gerus ’n stukkie,” sê Albert vir Tina. “Hulle sê as ’n mens dit onder jou kopkussing sit, droom jy van die man met wie jy gaan trou.”
“Ek sal dit graag wil probeer,” sê Tina terwyl sy ’n stukkie koek neem en in haar handsak sit. “Albert is so bang ek sal op die rak bly sit,” sê sy vir Monique. “Hy beskou dit as ’n soort klad op die familienaam. Amper so erg soos gedigte skryf.”
“Jy misgis jou, Tina. My belangstelling is bloot wetenskaplik. Ek wil graag sien dat jy loskom uit daardie kokon waarin jy jouself toegespin het. ’n Preutse oujongnooi wat sentimentele gediggies skryf – as dit al is wat jy in die lewe wil hê, waarom gaan jy nie maar na ’n klooster toe nie?”
Tina is stil. Besef Albert hoe seer sy woorde haar maak?
Met ’n ligte skouerophaling sê sy: “Ons lewe elkeen volgens ons eie oortuigings – jy volgens joune, en ek volgens myne. Sal ons dit voorlopig daar laat?”
“Nou is sy op haar perdjie,” glimlag Albert. “Soos alle vroumense hou jy nie daarvan om die waarheid te hoor nie, nè?”
“Jy is in ’n besonder slegte bui vandag,” sê Tina. “Ek loop liewer voor ons regtig rusie maak.”
“Dis miskien verstandig,” spot hy saggies. “So ’n familietwis is ’n nare besigheid.”
Tina glimlag onwillig, sê tot siens en stap weg.
Monique kyk Tina nuuskierig agterna. “Sy lyk nie so sleg nie. Waarom hou jy nie van haar nie?”
“My liewe Monique, van al my niggies hou ek die meeste van Tina. Daarom probeer ek haar help. Kom ons loop. Ek is nou moeg vir die spulletjie.”
“Wat ’n simpel tyd om te trou,” kla Monique toe hulle uitstap. “Wat gaan ’n mens nou by die huis doen?”
“Jy kan by jou vriende gaan kuier. Ek gaan werk.”
“Het jy nie lus om te kuier nie? Toe, ons kan na Jos-hulle toe gaan.”
“Ek gaan werk. En ek wil stilte en vrede hê. As jy vanmiddag mooi soet is, kan ons miskien vanaand gaan fliek.”
“En by Giovanni gaan eet?” vra sy gretig.
“Ná vanmiddag se ete? Beslis nie. Jy weet wat word van meisietjies wat te veel eet?”
“Wat?” vra sy nukkerig.
“Hulle word vet, en die wolf vang hulle en vreet hulle op.”
“Dit was Rooikappie.”
“Hoe weet jy jou naam is nie Rooikappie nie?”
Monique haal haar skouers op. Sy sal maar na Jos-hulle toe gaan. As Albert in dié bui is, is dit die beste om hom alleen te los.
Hoofstuk 2
Tina en tannie Marie sit in die skaduwee van ’n groot jakaranda op die terras voor tannie Marie se grasdakhuisie aan die noordelike hang van die berg. Aan hulle voete lê die stad, in die verte is die Magaliesberge, wasig blou in die laat namiddagson. Die troue is verby en die familie is uitmekaar, elkeen in sy eie rigting. Die bruid en bruidegom is met Pierre se karretjie weg na ’n vakansieplaas in die berge naby Rustenburg. ’n Naweek is al wat hulle kon afknyp. Tannie Joan, oom Jim en Isabel is saam met tannie Lena en oom Pieter-hulle Johannesburg toe, waar hulle tot die volgende oggend sal kuier. Frances het ’n afspraak en Ellen was bekommerd oor Sonja en wou huis toe gaan.
Tina het tannie Marie huis toe gebring en haar uitnodiging aanvaar om ’n bietjie te kuier. Om ná die opwinding van die dag alleen in die woonstel te gaan sit, sou beslis ’n antiklimaks wees.
Tina het vir hulle elkeen ’n koeldrank ingeskink, vir haarself ’n sigaret opgesteek, en nou sit hulle lui en ontspanne, elkeen besig met haar eie gedagtes. Tannie Marie se Siamese kat, Picasso, lê op haar skoot; langs haar stoel lê ou Wagter; bokant hulle koppe in ’n blou koutjie tril twee geel kanaries ’n vrolike lied.
“’n Tipiese oujongnooi-menasie,” spot tannie Marie altyd met haarself. “Net die papegaai kom nog kort.”
Dit was ’n lekker troue, dink Tina. Dit is regtig jammer haar ma kon nie hier wees nie. Dit sal heerlik wees as tannie Marie haar kan oorreed om ’n bietjie te kom kuier. Sy verlang vandag na haar ma en na Arnold. Philip Serfontein het weer ou, halfvergete herinnerings
