Sy wonder of Isabel weet met wie hy getroud is.
“Dit was ’n lekker troue,” beaam tannie Marie haar gedagtes. “Maar ai, die kinders is darem nog baie jonk. Ek is bly Jim dring daarop aan dat Greta vanjaar nog klas loop en haar graad kry.”
“Ek dink oom Jim moes haar liewer laat begaan het. Greta is jonk, maar sy weet wat sy wil hê en sy is verstandiger as die meeste meisies van haar ouderdom. Ek het so ’n gevoel klein Greta gaan ons nog almal verras.”
“Ek hoop jy is reg – daar was al genoeg trane in die familie.” Ingedagte streel tannie Marie die kat op haar skoot, dan vra sy: “Wie is die vreemde man met wie jy vanmiddag daar by die troue gesels het?”
“Philip Serfontein. Hulle was ons bure op Nelspruit en hy en Arnold was destyds groot maats. Hy sê toe hy my laas gesien het, het ek nog sproete en vlegsels gehad.”
“Hy het ’n goeie geheue. Of het hy ’n spesiale rede om jou te onthou?”
“Geen rede nie. Hy was Arnold se vriend. Hulle was gedurig saam.” Sy vertel tannie Marie dat Philip pas teruggekeer het nadat hy drie jaar oorsee was.
“Hy lyk na ’n gawe man,” sê tannie Marie versigtig.
Tina glimlag. “Baie gaaf. En soos die meeste gawe mans van my ouderdom is hy reeds getroud.”
“Tog nie met ’n uitlander nie, hoop ek.”
“Ek weet nie. Ek weet net haar naam is Priscilla. Maar hy het gesê hy kom vir my kuier – hy wil hoor hoe dit met die familie gaan en seker ’n bietjie oor Arnold gesels.”
“En sal hy dan vir Priscilla saambring?”
“Ek sal hom vra om haar saam te bring as hy bel,” sê Tina glimlaggend.
Hulle is ’n rukkie stil, dan vra tannie Marie weer: “Sien jy Albert nog dikwels?”
“Nie so dikwels nie. Om die waarheid te sê, ek sien die laaste tyd baie min van hom.”
“Julle was altyd goeie vriende gewees. Wat het dan gebeur?”
“Daar het niks gebeur nie. Ek word seker oud, maar Albert se langhaarvriende is deesdae ’n bietjie te selfvoldaan en onvolwasse vir my. En sy vriendinne!”
“Wie is die een wat vanmiddag saam met hom by die troue was?”
“Haar naam is Monique. Sy is ’n kunstenaarsmodel – dis seker hoe Albert haar ontmoet het. Sy is ook ’n aktrise en ’n loopplank- en fotografiese model. Ek het soos ouma Mazawattee langs haar gevoel.”
“’n Skaamtelose klein flerrie. Ek het Albert nog altyd verdedig, maar as dit die soort meisie is met wie hy hom ophou, moet hy nie verwag om enige simpatie van die familie te kry nie.”
Tina is ’n rukkie stil, dan sê sy: “Wie is ons om te oordeel? Wat jy is, word bepaal deur jou agtergrond – jou ouerhuis, jou omgewing, jou vriende. Ek, Isabel, Frances, Ellen, Albert, Johan – ons het almal in bevoorregte huise grootgeword. Maar die wêreld het so geweldig verander en dit verander nog steeds. As ons om ons kyk en ons sien soveel wat verkeerd is – soveel onreg en ellende en haat, soveel materialisme – is dit dan vreemd dat ons ontnugter en verward voel? Is dit vreemd dat ons, elkeen op sy eie manier, van voor af besig is om te soek na nuwe waardes wat ons in die plek van die oues kan stel?”
Tannie Marie antwoord nie. Sy kyk peinsend voor haar uit terwyl sy die kat op haar skoot saggies streel, en half verskonend sê Tina: “Wat ek eintlik wou sê, is – ek is jammer vir Monique. Ek is seker sy het nooit die voorregte en kanse gekry wat ons gehad het nie. Maar op haar manier veg sy ook vir ’n plekkie in die son. Wie sê ek sou anders gewees het as ek in haar skoene was?”
“Jy is reg,” sê tannie Marie. “Wie is ons om te oordeel? Ek was maar net ’n bietjie teleurgesteld.” Sy kyk na Tina en vra: “Wat presies bedoel Albert as hy praat van sy meisie?”
Tina glimlag effens. “Dit kan enigiets beteken: vriendin, geliefde, verloofde, minnares . . .”
“Hmmmmm,” sê tannie Marie droogweg. “Wel, hy het seker die reg om sy lewe te leef soos hy goed dink.”
“Ja. Maar nou wil hy vir my voorskryf hoe ek moet lewe. ’n Preutse oujongnooi wat sentimentele gediggies skryf – hy dink ek sal gelukkiger in ’n klooster wees.”
Sy probeer liggies praat, maar daar is tog ’n sweem van hartseer in haar stem.
’n Rukkie is tannie Marie stil, dan sê sy: “Jy ken vir Albert; hy spot met alles. Jy het self gesê ’n mens moet hom nie te ernstig opneem nie. Maar miskien voel hy ook aan dat jy nie gelukkig is nie en probeer hy op sy manier om jou te help.”
“Waarom dink tannie ek is ongelukkig?” vra Tina.
“Ek weet nie. Jy is die laaste tyd stiller, meer in jou dop gekruip. Ek het gewonder of daar iets is wat jou hinder. As ek kan help . . .”
“Ek staan voor ’n kruispad,” wil sy sê. “Ek weet nie wat ek moet doen nie.” Maar sy het nie die moed om die saak met tannie Marie te bespreek nie. Omdat sy in haar hart weet dat daar maar net een antwoord op haar vraag is?
“Ek slaap deesdae sleg. Dis seker maar die hitte, of miskien verlang ek huis toe. Ek wens regtig my ma wil ’n bietjie kom kuier.”
Tannie Marie antwoord nie. As die kind nie wil praat nie, kan sy haar nie dwing nie. En sy weet, uit haar eie lewe, dat daar dinge is wat jy self moet besluit.
“Tannie woon heerlik hier teen die berg.” Tina kyk na die stad wat aan hulle voete lê, na die blou berge daar ver, dan sê sy met ’n vreemde klein glimlaggie: “Ek wil tannie iets vra: waarom is tannie nooit getroud nie? Daar was tog seker genoeg bewonderaars . . .”
Tannie Marie lag. “Die antwoord is seker maar omdat die regte man my nooit gevra het nie. Ek het skoolhou geniet, ek was lief vir die kinders, ek het my ma gehad vir geselskap, my lewe was vol en interessant – veel interessanter as die paar mans wat deur die jare in my belang gestel het. Miskien is ek maar net ’n gebore oujongnooi – daar is sulke mense ook, weet jy?”
Sy is ’n rukkie stil, dan sê sy weer: “Om te trou is nie noodwendig die antwoord op al ’n mens se probleme nie. Dit beteken nie noodwendig jy sal gelukkig wees, of nooit weer eensaam of alleen wees nie.”
Tina dink aan Frances, en aan Isabel en Ellen, en sê sag: “Ek weet. Ek weet ook dat tannie ’n vol en interessante lewe lei en seker minder eensaam is as baie getroude mense wat ek ken. Ek wens ek het die geheim geken.”
“Dis geen geheim nie. Jy kry maar net uit die lewe wat jy daarin sit. Aanvaar elke nuwe dag met geesdrif en dankbaarheid, vul dit boordensvol met die goeie dinge in die lewe – jou werk, jou vriende, mooi musiek, blomme, boeke, ’n kuiertjie by ’n siek vriendin – en jy sal uitvind elke dag is te kort vir al die dinge wat jy wil doen. Dit wil nie sê dat jy nooit eensaam of ongelukkig sal wees nie. In elkeen se lewe kom daar tye wat jy alleen staan, wat selfs die mense wat jou die liefste het, jou nie kan help nie. Tye wanneer jy opnuut moet leer om te aanvaar en aan te pas. Maar dit is alles deel van die patroon van ons lewe hier op aarde.”
Tina is stil terwyl sy tannie Marie se woorde oordink. Om te aanvaar en aan te pas – is dit die kern van ’n gelukkige lewe? Om nie te hunker
