nie omgee as jy ingaan nie. Stap maar deur.”
Beamari bly staan, haar gesig strak en die knop op haar maag nou skielik ’n loodswaar klip wat haar hele lyf vol lê.
“Maar ék is sy vrou.”
Suster Visser kyk na die vrou se linkerhand. Sy dra wel ’n trouring. Mooi vroutjie, pragtige asuurblou oë. Maar bietjie onversorg. Seker sy eksvrou.
“Gaan gerus in, mevroutjie,” herhaal sy vol deernis.
Beamari klou steeds aan die toonbank vas asof sy bang is sy val om. “Wat ...” Sy sluk droog en probeer weer. “Suster, wat ... probeer jy vir my sê?”
Die suster se gesig trek op ’n nog meer simpatieke plooi. “Ek is jammer. Die dokters het alles gedoen wat menslik moontlik was, maar daar was geen manier wat ons hom kon red nie. Hy het inwendig bitter seergekry en te veel bloed verloor.”
Sy het verwag Krisjan gaan in ’n groot saal lê met verbande, gips, of selfs in traksie. Keira het dan selfs gehoop hulle sal nog môre kan braai! En sy het so kort gelede nog gedink aan saam stort. Alledaagse, normale dinge ...
Daar is ’n suising in Beamari se ore en sy kan net stom na die suster agter die toonbank staar. Sy hoor haar vaagweg praat, weer iets van “gaan maar in ” ... Sy laat los die toonbank en klem haar handsak vas asof dit haar anker in ’n stormsee is. Haar voete kom in beweging, loop werktuiglik soos ’n robot die twaalf tree in die gang af na die privaat kamer langs intensiewe sorg.
3
Dit is ’n smal vertrek met ’n bed, twee lang bankies weerskante en kliniese wit gordyne, halfpad toegetrek – om die bed, nie voor die venster nie. Op een bankie sit ’n meisie met Krisjan se slap hand in hare vasgevang. Sy kyk verdwaas op, haar oë dikgehuil.
“Hy’s ... weg,” fluister sy.
Wie is dit? En wat maak sy hier? Iewers is fout, maar in Beamari se geskokte toestand het sy nie die krag om dit uit te pluis nie.
“Alles was so skielik ...” Die meisie se stem is gebroke en plek-plek skaars hoorbaar. “Ons was op pad stadion toe. Ons het nog gesels, toe skielik was hierdie ... hierdie grys kolos reg óp ons. Dit was sy skuld, hy’t nie by die stopstraat stilgehou nie. Ons met ’n verskriklike slag getref ... Ons het gerol, om en om, ek weet nie hoeveel keer nie. Ek het uitgeval. Maar Kris ... Hy’t sy gordel aangehad en die 4x4 het ons aan die kant getref, aan ... aan sý kant.” Sy druk ’n nat, verfrommelde snesie teen haar oë en snik. “Hy’t nie ’n kans gehad nie, hy’s papgedruk ...”
Die meisie was saam met hom in die motor, in Pinetown, op pad stadion toe. Hulle het gesels en dit was die 4x4 se skuld, nie Krisjan s’n nie. Dis al wat Beamari registreer.
Die meisie is ’n indringer. Sy wil nie met haar praat nie. Nie terwyl Krisjan daar lê nie ...
Beamari gaan staan by die voetenent en staar stom en verslae na haar man se gesig. Hy is wasbleek, met donker kneusings en skuurmerke van sy oog tot by sy ken en af teen sy nek, tot waar die laken die res toemaak. Sy onthou hy het vanoggend geskeer, maar ’n paar baardstoppels wys op sy kakebeen. Sy mond is ongedeerd, skoon en sonder merke, sodat selfs die twee kuiltjies weerskante sigbaar is. Hy lê op sy rug en sy oë is toe. Dit lyk of hy slaap, soos sy hom vyf jaar lank soggens langs haar in die dubbelbed gesien het – asof hy netnou gaan wakker word, op sy sy draai en lomerig ’n hand uitsteek om te voel of sy daar is. Sy groot beer-arm oor haar gooi en haar naderhark ...
Net een hand steek uit bo die lakens. Die hand wat die indringermeisie vashou, met bloed onder die vingernaels ... Daar is geen uitdrukking op sy gesig nie, geen asemhaling nie, geen deining van sy bors nie. Net ’n roerlose stilte waaruit hy nie gaan wakker word en haar met sy arm naderhark nie.
Die verpleegpersoneel het hom netjies probeer maak. Maar hy het lanklaas sy hare laat sny en hulle het nie die fyn glassplinters daarin opgelet en verwyder nie. Een laaste klein dingetjie wat sy vir haar man kan doen ... Beamari loop om die bed, tot langs die kussing waarop sy kop rus. Sy steek haar hand stadig uit, raak aan hom. Sy kam versigtig met haar vingers elke stukkie glas uit sy hare, borsel die splintertjies van die kussing af en vee sy kuif netjies oor sy voorkop. Dan leun sy oor en soen sy mond. Dis koud, effens klam. Styf en vreemd. Beamari was tot nou in ’n dwaal, maar dis asof hierdie gebaar tot haar deurdring, haar na die wrede werklikheid terugruk. Dit is nie meer sý mond nie en dis nie hý hierdie nie. Dis net ’n liggaam, nie Krisjan nie. Hy sal nooit weer praat en lag, vleisbraai en kitaar speel en skrum nie.
Krisjan is weg. Dood. Haar kind het nie meer ’n pa nie.
“Is jy sy suster?” vra die meisie.
Súster? Beamari vryf met haar pols oor haar branderige oë, oor haar lippe om die koue, klam gevoel van Krisjan s’n uit te wis. Dis nie hoe sy Krisjan se mond wil onthou nie. Dit was altyd so warm en tergend, vol lewe en passie. Die smal kamertjie voel benoud, sy sukkel om asem te kry. Sy vlug na die venster toe, maak dit oop en asem die vars buitelug in. Toe sy antwoord, bly sy staan met haar rug na die bed en die witkopmeisie.
“Hy is my man.”
Daar is ’n stilte. “Maar ... maar Kris was nie getroud nie. Ek het hom gevra en hy’t gesê hy is single, hy bly alleen op die plaas en hy sal my eendag soontoe vat.”
Ook nie gesê hy is ’n pa en het ’n pragtige blonde seuntjie wat net soos hy lyk nie? Nee, seker nie, dink Beamari. Haar gedagtes is ’n deurmekaar maalkolk van emosies; sy weet nie watter een bo lê, wat haar sterkste gevoel op hierdie oomblik is nie.
“Ek ken hom nog nie lank nie. ’n Paar maande. Ek gee klasse by die gim. Dis waar ons ontmoet het ...” gaan die meisie voort.
Die gimnasium. Ja, natuurlik, tref dit Beamari. Sy was dom, naïef. Al daardie weke wat hy daar en by die biokinetikus geboer het – werksessies en terapie wat hy nie nodig gehad het nie, want sy ligamente het vinnig geheg. Hy het lankal weer begin draf, hy was fiks. Sy moes geraai het daar was ’n ander trekpleister by die gimnasium. Vandaar is hulle seker na ander plekke toe. En die aande wanneer hy kamtig saam met die boys uit was, bang was hy is oor die perk indien hy van die pad afgetrek word, toe hy kamma by ’n pel oorgeslaap het ... Was dit alles leuens? Was hy by hierdie meisie?
Beamari kyk uit oor die tuin. Dis groen en welig, vol frangipani’s en koraalbome, en op die agtergrond die blou-blou see met ’n passasierskip op die horison. Die boeg wys noordoos, in Mauritius se rigting. Beamari begeer om op daardie skip te wees, op pad na iewers ver weg, om nooit weer terug te kom nie.
Krisjan was haar hele lewe. Vrolik en sexy en vol pret. Hulle was gelukkig getroud, het sy gedink. Waar het sy so erg tekort geskiet, hom so gefaal dat hy ’n derde persoon in hul huwelik ingebring het?
Het Zac geweet? En Keira? En ander mense wat hom en die witkop saam gesien het en afleidings gemaak het? Die “boys” wat saamgekonkel het om vir sy vrou ore aan te sit?
“Kris het nooit vir my gesê hy het ’n vrou nie,” herhaal die meisie in ’n klein stemmetjie.
Ook nie vir my gesê hy het ’n affair nie, dink Beamari wrang, maar die woorde steek in haar keel vas en haar oë bly op die skip wat ál kleiner word op die horison. Die kajuite op elke dek is seker vol vrolike mense besig om blink aan te trek vir skemerkelkies, ’n aansitete, ’n dans ... Sy wonder of sy ooit weer vrolik sal wees, ooit weer ’n blink rok sal aantrek. Haar man het haar gekul. Verneuk. Belieg en bedrieg. En nou is hy dood.
Sy is ’n
