As ek geweet het Kris is getroud ...”
Beamari praat oor haar skouer, suf en sonder emosie, asof haar stem aan iemand anders behoort: “As jy hom so kort geken het, hoekom het jy ’n ring en het jy vir die suster gesê jy is mevrou Naudé?”
Die meisie soek nog snesies in haar sak. “Net naasbestaandes kon ingaan, anders sou hulle my nie by hom toegelaat het nie.”
Sy peuter met die ring aan haar vinger, draai dit om en om. “Dis sommer ’n vlooimarkringetjie wat hy vir my by die Mardi Gras gekoop het.”
Die Mardi Gras op Margate? Beamari onthou sy was self lus om te gaan. Dit was drie weke gelede, toe Krisjan verskoning gemaak het dat Coach ’n spesiale vergadering belê het om die nuwe skrumreëls te bespreek. Hy het gewaarsku dit sal laat aanhou en sy moenie vir hom wag nie. Hy sal sommer by iemand oorslaap.
“Ag, en miskien ook soort van ... wensdenkery,” voeg die meisie by. Sy klink skaam en ongemaklik. “Ek was só verlief, ek het gewens ons was getroud en ... dit het my soort van getroos om te maak of ek mevrou Naudé is. Veral teenoor daardie nare suster.”
Die een voor by ontvangs ... Beamari kan dit nogal verstaan; sy sou dalk dieselfde gereageer het, enigiets gedoen het om by die man te wees wat sy liefhet en om nie weggestuur te word nie. Hom net nog een maal te sien, al is dit ’n laaste keer. Al is hy reeds weg ...
Beamari druk albei hande teen haar mond om die hortende snikke te keer wat deur haar lyf ruk. Sy strompel tot by die bed, buig oor die stil figuur en kyk lank na hom. Dan oorweldig haar emosies haar en sy vlug uit die smal kamer.
Teen die gangmuur staan ’n bank en sy sak daarop neer, haar bene nie meer in staat om haar gewig te dra nie. Watse soort harde, ongevoelige mens is sy, wat net aan haarself dink? Krisjan is dood en al waaraan sy dink, is die leuens wat hy vertel het, ’n affair met ’n vreemde meisie en of mense daarvan geweet het. Wat maak dit saak? Hy’t verongeluk. Hy is dood en niks sal dit verander nie.
Sy gaan Krisjan nooit weer sien nie, nooit weer sy uitbundige lag hoor nie, sy stem as hy haar Liefding of Poplap noem nie. Sy onthou alles: vanoggend toe hy vaak-vaak in sy slaapbroek by die wasbak staan en skeer het, later toe hy in die gangetjie tussen die hondehokke aangestap gekom het in sy rugbytrui, en hoe hy gelyk het terwyl hy eet, hoe hy dikwels skielik sou opkyk en vir haar knipoog. Toe sy hom onthou met ’n slapende Stian opgekrul teen sy breë skouer, huil Beamari so dat sy amper nie asem kry nie.
Die vriendelike suster kom langs Beamari sit, roep ’n verpleegster nader en vra ’n glas suikerwater. Dan sit sy haar arms om Beamari en wieg haar heen en weer soos ’n huilende kind.
“Toemaar, toemaar ... Jy sal nou-nou beter voel, mevroutjie. Moenie opkrop nie. Huil jou leeg, dit sal help.”
Hulle sit lank so, die ouer vrou se arms deernisvol om die snikkende donkerkop met die deurmekaar poniestert. Ná ’n ruk bedaar Beamari se snikke ietwat en die suster hou die glas suikerwater by haar mond. Sy wag tot Beamari ’n mond vol drink, ’n paar keer hoes en dan slukkie vir slukkie die glas leegdrink.
“Daarso, dis goed, dit sal jou kalmeer. Jou pa het gebel. Hulle is op pad.”
Haar pa en ma kom ... Die nuus bring ’n klein ligstraaltjie in die donkerte wat Beamari omhul. Sy blaas haar neus en sit regop.
“Ek is jammer, ek is nie altyd so tranerig nie.”
“Natuurlik nie. Jy het pas jou man verloor, dis te verstane. Hoe lank was julle getroud?”
“Ons herdenking is oor nege dae, dan sou dit vyf jaar gewees het.”
Hou sy so noukeurig boek, al was hulle geskei? wonder suster Visser. Dis ongewoon. Die ander vrou, die blondine, is net so vreemd. Met Christian Naudé getroud, maar op die toelatingsvorm het sy nie haar man se geboortedatum of volle doopname geken nie. Toe het sy aanvaar die vroutjie ly aan skok, maar nou begin suster Visser wonder. Dié enetjie lyk veel meer eg en haar pa sou nie so bekommerd oor haar gewees het as Christian Naudé sy dogter se eks was nie. Iets rym nie.
“Suster het seker baie dringender werk wat wag,” maak Beamari verskoning.
“Nee wat, ek is nie haastig nie. Huil nog as jy wil.”
Beamari skud haar kop. Sy is bang as sy toegee, hou sy nooit weer op met huil nie. Sy kan haarself nie aan selfbejammering oorgee nie, daar’s te veel om te doen. Sy moet haar pa bel en vir Giftness, Zac en Keira laat weet, vir Coach laat weet, ’n klomp ander mense ook ... Sy sal ’n lys moet maak.
“Die wagkamer is net hier oorkant,” beduie suster Visser en vat Beamari aan die elmboog. “Dis rustig en jy sal gemakliker wees daar.”
Beamari loop saam en gaan sit dankbaar op een van die sagte gemakstoele. In ’n hoek staan ’n man by die venster. Hy het bloed aan sy hemp en sy arm, in gips, lê in ’n hangverband. Hy kyk om toe Beamari gaan sit. ’n Oomblik lank ontmoet hul oë voor hy beleefd wegdraai en anderpad kyk.
Suster Visser trek ’n tafeltjie nader vir Beamari om haar handsak op neer te sit. “So ja, dis beter ... Ek laat een van die verpleegsters vir jou tee bring, mevroutjie.” Sy kyk na die afsydige figuur by die venster. “En vir jou ook, Rikus. Die ander insittende is gelukkig: X-strale wys die knieskyf is nie gebreek nie, net gekneus. Ek het gesê jy wag om van haar te hoor. Het die polisie al jou verklaring kom afneem?”
Die breë rug draai sywaarts en hy knik. Nou eers let Beamari die hegpleister oor sy voorkop op, met bloed wat plek-plek deursyfer.
“Dokter het aanbeveel dat jy die nag vir waarneming opgeneem word, maar jy het jouself blykbaar ontslaan,” merk suster Visser verwytend op. “Jy hoort in die bed.”
Hy antwoord nie, haal net sy skouers op.
“Het jy die medikasie geneem wat dokter voorgeskryf het?” raas sy, soos met ’n stout kind. “Die pynpille en antibiotika?”
“Ek sal later.” Die antwoord is kortaf, in ’n onverwags diep stem, en hy draai stroef terug na die venster toe.
Suster Visser rol haar oë dakwaarts, maar dring nie aan nie. Koppige mans is nie haar gunstelingpasiënte nie. “Jy ly aan harsingskudding en ’n vertraagde skokreaksie,” kry sy ’n laaste vermaning in teen die breë, ontoegeeflike rug. “Jy hoef nie vir die vrou te wag nie, sy makeer nie veel nie. Gaan huis toe, drink jou medikasie en gedra jou stil die volgende vier en twintig uur. Hoor jy my?”
Die arme suster doen net haar werk en bedoel dit goed. Beamari verwag weer ’n dwars antwoord van die man, maar hy kyk skrams om en ’n onwillige glimlag pluk aan sy mondhoek. “Ek is nie doof nie, Vissie.”
“Jy hóú jou doof.” Haar gesig versag. “Moenie dapper en oordrewe macho wees nie. Jy het ’n gebreekte arm en ’n woeste stamp teen jou kop weg. Vat dit kalm vir ’n paar dae.”
Hy kyk haar net aan en reageer nie.
Suster Visser sug. “Ek beter my saalrondes gaan doen. Hoe gaan dit nou met jou, mevrou Naudé? Jou suikervlakke al bietjie op?”
Eerder af. Daar is ’n galbitter aalwynsmaak in Beamari se mond. Sy het Krisjan vertrou. Maar hy het haar verkul. Verneuk met ’n ander meisie. Alleen agtergelaat met die verantwoordelikheid van hul kind, met haar trane en haar bitterheid, verwyte en ’n wrok wat meebring dat sy nooit weer ’n man sal vertrou nie. Dit is die erfenis wat hy nagelaat het. Sy is hartseer en kwaad
