uitroep. “Watse sotlikheid is dit hierdie, Willem? Ek is ’n doodgewone mens met … ”
Hy glimlag skeef, neem haar ken tussen sy vingers. “Nee, jy is nie, Lizl. Nie met jou verstand, met jou ambisie nie … en ook nie met jou voorkoms nie. Jy is ’n baie spesiale, uitsonderlike vrou, uitermate begaaf en geseën op alle terreine, en ek … ek weet nie of daar ’n man bestaan wat sal weet hoe om dit te verwerk nie.”
“Daar is niks om te verwerk nie, Willem!” Sy gryp hom voor die bors vas, kyk dringend op in sy vreemde, half treurige oë wat sy nog nooit tevore só gesien het nie. “Al wat ek wil wees, is ’n goeie dokter, en daarna net jou vrou.”
Maar sy skewe glimlaggie verdiep, los ’n ontsierende keep wat bitter vertoon aan die een kant van sy gesig. “Nee, Lizl. Jy kan nooit ’n goeie dokter wees nie, al wil jy ook hoe graag net dit wees. Jy, my skat, kan niks anders as ’n buitengewoon uitstekende dokter wees nie.”
Sy sluk swaar. “Kan ons nie maar ’n oomblik net die dokter agterweë laat nie, Willem? Kyk na my. Ek is ook ’n vrou … en ek is lief vir jou. Moenie jou liefde van my wegvat nie, asseblief!”
Hy sluk, die adamsappel beweeg swaar op en af. Dan lê sy haar kop teen sy bors. Hy sluit sy oë bokant haar kop en streel haar hare.
Toe Willem praat, is sy stem gedemp: “Kom ons vergeet liewer hierdie hele gesprek, Lizl. Laat ons eers die eksamen agter die rug kry en dan … asseblief. Ons is nou albei seker ’n bietjie gespanne en oormoeg.”
Wat kon sy anders doen as om in te stem?
Dis net omdat hulle Willem Claassen en Lizl Landman is dat hierdie onderstrominge blykbaar geen negatiewe invloed op hul prestasie in die eksamen het nie. Albei vaar soos te verwagte baie goed. Willem se hoop vlam hoog op met elke vak wat afgeskryf word. Hierdie keer … Die laaste dag breek aan. Soos altyd soen hulle mekaar vlugtig en wens mekaar net die beste toe voordat hulle die lokaal binnegaan.
Derick is langs Lizl, aan haar ander kant, toe hulle die laaste oggend instap, en sy hoor hom deur die hoek van sy mond fluister: “Ek hoop jy gaan daardie geniale brein van jou hierdie keer reg gebruik, dokter Landman.”
Sy draai koel na hom. “Ek is nog nie ’n dokter nie.”
Sy glimlag is lig spottend. “Jy weet jy is een … klaar een. Van die beste, indien nie dié beste nie, wat hierdie fakulteit al opgelewer het.”
Sy ignoreer hom, draai na Willem met ’n bemoedigende glimlag en liefde in haar oë. “Sterkte, my skat.”
“Vir jou ook, my meisie. Dankie.”
Natuurlik is dit iets om te vier wanneer jy die dag ná ses jaar jou laaste vraestel skryf, en die klompie mediese studente kom dan ook bymekaar in hul geliefkoosde eetplek.
Derick kla steen en been. “Ek gaan dop. Ek sê julle, vandag dop ek wholesale.”
“Ag, kom nou. Ek het nie te sleg geskryf nie,” probeer Lizl troos, want hy lyk regtig mismoedig en benoud.
“Aag, jý!” is die ondankbare antwoord wat sy kry. “Hoe het dit met julle ander ouens gegaan?”
Die ander is ook maar onrustig. “Ek weet nie hoekom ou Polly al wat ’n tienlettergrepige medisynenaam is vandag moes vra nie,” kla ’n ander ook. “Hemel, ek was naderhand so deurmekaar dat ek nie eens ’n gewone vierletterwoordjie reg kon spel nie.”
“Ja, wragtie,” beaam Derick mismoedig. “Ek kon later nie meer my eie alfabet reg opsê nie.”
Ten spyte van al die geklaery is almal deur toe die uitslae kom. Gelukkig is Derick nie in die nabyheid toe die simbole bekend gemaak word nie.
Lizl en Willem wens mekaar oor die telefoon geluk, want albei is by hul ouerhuise vir die vakansie voordat hulle met hul hospitaaljaar begin. Die twee verliefdes was gelukkig om by dieselfde stadshospitaal aanstellings te kry, hoewel Derick, toe hy hiervan hoor, nie gedink het dit is so ’n goeie idee nie. Maar hy het stilgebly. Die koeël was reeds deur die kerk. Hy sou verkies het dat sy vriend liewer saam met hom na ’n ander hospitaal gaan sodat hy uit Lizl se skaduwee kon kom.
Natuurlik is hulle bly om mekaar weer te sien toe hulle hulle aanmeld vir diens by die betrokke hospitaal. Verwydering doen aan verliefdes wat wind aan vuur doen: Dit waai die kleinste vlammetjie dood en blaas die groot vuur aan. In albei lê die besef toe hulle voor mekaar staan dat, ten spyte van dinge wat krap, die vuur van die liefde nog brandend is.
Maar in albei se oë skuil nou ’n soort onseker spanning agter die vreugdedans op die voorgrond. Daar ontbreek iets aan spontaneïteit tussen hulle.
Toe hulle eindelik die privaatheid van die dokterskwartiere bereik waar elkeen ’n woonstelletjie aangewys is, draai Lizl na Willem, kyk hom direk in die oë en lê baie pertinent die vinger op die seerplek.
“Ek wou nog sê, baie geluk met die uitslae, my skat.”
Sy kon die onmiddellike verstywing van sy glimlag nie miskyk nie.
“Jy het my al gelukgewens.”
“Ek weet, maar ek wil dit weer sê. Baie geluk met die puik simbole wat jy behaal het.”
“Dankie. Geluk ook met joune. Jy bly oortuigend die beste tot op die end.”
Met diepe ongelukkigheid antwoord sy stil: “Jou uitslae is briljant – ver bo die gemiddelde. Moet jouself nie verkleineer nie, Willem!”
“Briljant … Nee, dis nie ’n woord wat by my pas nie. Jy is die tweede Chris Barnard, nie ek nie. Ek het klaar begin dink dat ek beter sal inpas in ’n plattelandse praktyk.”
Sy kyk hom met ongeloof aan. “Willem! Maar ons … ” Haar stem sterf weg. Soos alle verliefdes het hulle ook al hul drome gedroom, drome van saamwees, saamdoen, groot drome om eendag vennote in ’n groot, florerende stadspraktyk te wees … En nou praat Willem van die platteland. Om ’n goedige huisdokter te word wat, sodra die geringste dingetjie opduik wat bo sy vuurmaakplek en die hospitaalgeriewe is, sy pasiënte na die stadsdokter verwys. En dis alles haar skuld!
Hy kyk na die ongelukkige gesiggie, voel skuldig, skaam. Feit bly, sy kan dit nie verhelp dat sy so is nie. Wat beslis seker is, is dat haar hoë intellek en begaafdheid nie van haar ’n dominerende, oorheersende mens gemaak het nie. As dit liewer só was, sou dit makliker gewees het om dinge tussen hulle tot ’n punt te dryf. Dié kere wat hulle verskil het, het sy hom met logika, klinkklare bewyse en ’n stille oortuiging verkeerd bewys. En daarna het sy dit nooit in sy keel afgedruk nie. As sy net minder dierbaar en wonderlik, minder volmaak was, sou dit soveel makliker wees om te doen wat hy weet hy moet doen. Hoe lief hy haar ook al het, kan hy nie die res van sy lewe in haar skaduwee leef nie.
“Lizl, dit gaan nie uitwerk nie.” Sy stem is teer, amper met ’n klank van jammerte daarin. So baie verhoudings ly teen die end skipbreuk as gevolg van tekortkominge. Selde as gevolg van te veel bates! Maar hierdie keer is dit beslis die té veel wat een te veel is.
Sy voel ’n hand haar hart omklem. “Willem … Willem, maak dit regtig soveel saak dat ek beter punte as jy behaal het?”
Die kanker lê oopgevlek tussen hulle, en die diagnose is onvermydelik.
“Dit maak saak.”
Soos elke
