eens aan die pos gedink nie, dit nie eens oorweeg toe ek jou huweliksaanbod gehoor het nie. Maar jý is behep met die pos. Is dit nie eerder waar dat dit by jóú die oorwegende faktor was toe jy besluit het om my skielik vanaand te kom vra om te trou nadat jy my ’n jaar lank as vrou geïgnoreer het nie? Is dit nie so nie, dokter Claassen?”
“Ek dink daar is genoeg gesê … ”
“Jy het, ja. Jý het beslis genoeg gesê. Maar ek het nog nie. Ek moes na jou beskuldigings luister, en nou luister jy na myne.”
“Goed dan. Laat ons dan eens en vir altyd presies weet waar ons met mekaar staan. Ek weet nou dat jy net so min in staat is tot liefde en om ’n vrou vir jou man te wees, as die man in die maan! Jou danige liefde vir my is selfliefde, egoïsme van die ergste graad. Jy mag ’n briljante dokter wees, Lizl Landman, maar ’n vrou sal jy nooit kan wees nie!”
“Dankie! En jy, Willem Claassen, het hierdie keer regtig my intelligensie onderskat. ’n Mens hoef ook nie eens regtig slim te wees om dwarsdeur hierdie danige huweliksaanbod van jou te sien nie. Met my uit die pad, veilig agter die kospotte in jou droomhuisie, is jy verseker van die pos. Maar om darem iemand te vra om met jou te trou net om haar uit die pad te kry, net om jou eie ego te streel … ”
Twee hande vat om haar middellyf, lig haar van die vloer af op, sit haar netjies eenkant neer.
“Nag, dokter Landman.” Halfpad deur die deur draai hy skuins terug. “Geluk met jou aanstelling. Ek is seker jy sal ’n groot sukses daarvan maak.”
“Hoe weet jy ek het die aanstelling gekry?” wil sy woedend weet.
“Natuurlik het jy. Hoe anders? Jy sal môre hoor.”
Toe sy haar woonsteldeur agter haar toedruk, is die woede skielik weg, is dit net die seer wat oorbly. Dit kom nie eens by haar op dat sy hom miskien verkeerd geoordeel het nie. Sy kan nie verkeerd wees nie. Die onmoontlike voorwaarde wat saam met sy huweliksaanbod gegaan het, vertel tog die volle waarheid. Willem het haar vanaand kom vra om met hom te trou om haar uit te skakel, en nie net vir die senior pos nie, maar vir die res van sy lewe. Geen kompetisie meer van Lizl Landman nie. Sy sit veilig tuis en kook kos en maak kleintjies groot … en natuurlik sou hy sorg dat daar elke nege maande een is sodat sy so besig bly dat sy nooit weer aan iets anders sou kon dink as vuil doeke en fopspene nie. O!
Dokter Luddick klink verbaas toe hy die stem aan die ander kant van die telefoon herken.
“Nee, ek is nog nie in die bed nie. Nee, jy hinder nie. Kan ek help, Willem?”
“Miskien moes ek u dit liewer persoonlik kom sê het, dokter, maar hoe gouer u van my besluit hoor, hoe beter. Ek wil u en die ander betrokkenes baie hartlik bedank vir die eer en die vertroue in my, maar ek sien nie my weg oop om die aanstelling te aanvaar nie. U kan dokter Landman maar laat weet dat sy aangestel is.”
“Willem, ek … weet nie wat om te sê nie … Ek hoop jy het die saak baie goed oordink. Wil jy nie maar nog weer … ?”
“Ek het klaar gedink, dokter, en ek het finaal besluit. Ek wil graag iets voorstel, as u my die vermetelheid sal vergewe.”
“Ja? Seker. Wat is dit?”
“Ek wil voorstel dat dokter Landman nie moet weet dat die pos eerste vir my aangebied is nie. Dit kan dalk krap, u verstaan? Geen mens wil graag weet jy was tweede keuse nie, al gaan dit ook bloot net om jou geslag. En aangesien sy hier gaan aanbly en ek padgee … ”
“Ag, nee, Willem!”
“Ek is bevrees so, dokter. Ek het reeds ander planne oorweeg voordat hierdie senior pos in die gedrang gekom het. Soos ek sê, laat dokter Landman maar dink sy was die eerste en enigste keuse. Wat maak dit tog saak, dan nie? Goeienag, dokter. Jammer dat ek so laat gesteur het.”
Dokter Luddick sit ’n rukkie peinsend agter sy lessenaar. Willem Claassen het gelyk. Aangesien hy glad nie in die pos belangstel nie, is daar geen rede hoegenaamd dat Lizl Landman moet weet dat iemand anders eerste die pos aangebied is nie. Soos hy tereg uitgewys het, kan dit dalk krap en toekomstige verhoudinge vertroebel … en vroumense is maar van nature krapperige goed. Nee, Lizl hoef nie te weet nie. Sy hand reik na die telefoon. Daar is ook geen rede hoekom sy nie vanaand al die goeie nuus kan verneem nie. Sy was tog die enigste alternatief.
Toe haar telefoon lui, haas sy haar daarheen met bonsende hart, terwyl sy haarself maan dat sy nou regtig haar verstandelike vermoëns in twyfel moet begin trek. Willem sal nie bel en om verskoning vra nie. Hy sal nie bel en sê hulle moet die saak kalm en nugter uitredeneer nie. Hy sal nie … “Ja? Lizl Landman wat praat.” Sy staan doodstil en luister, maar die opgewondenheid en blydskap wat sy verwag het daar sou wees, bly uit. Haar stem klink amper formeel toe sy die goeie man bedank vir die wonderlike nuus, en dan vra sy: “Ag, dokter, sê my net … Weet Willem … dokter Claassen dat ek die aanstelling gekry het?”
“Ja, Lizl. Hy weet reeds.”
“Dankie, dokter. Goeienag.”
Nes sy gedink het! Hy het reeds geweet toe hy vanaand hier ingestap het met die kastige behoefte om met haar te trou. O, Willem! Hoe kón jy?
Toe sy haar die volgende oggend gereed maak om aan diens te gaan, staar sy ’n oomblik terug na haar eie spieëlbeeld. Willem het gesê sy is net ’n dokter, nie ’n vrou nie. Goed dan. Dan is sy van nou af net ’n dokter. En aangesien sy net dit kan wees, volgens hom, sal sy ’n goeie een wees, die beste.
Met vaste tred stap sy die hospitaal binne.
In die loop van die dag word sy van alle kante gelukgewens met haar senior aanstelling, en sy erken dit met koele waardigheid. As enigiemand verwag het om dokter Lizl Landman stralend van opgewondenheid te sien, word hulle teleurgestel. Sy is en bly net die bekwame dokter wat sy gister ook was. Selfs nie op hierdie groot dag sien sy enigiets oor die hoof nie, tot ’n paar verpleegsters se spyt. Selfs ’n kollega loop op ’n slag deur en dokter Willem glimlag simpatiek.
“Sokkies optrek, kollega! Jul nuwe senior gaan julle vasvat!”
“Ag, hemel, as sy tog net minder perfek was! Wat praat jy van óns senior? Sy’s joune ook.”
“Nee, maat. Sy is niks van my nie, dank die gode.”
“Wat bedoel jy?”
“Ek gaan padgee voordat ek soos ’n wurm voel en naderhand een is.”
“Dokter Claassen … O, hier is jy … ” Sy kom in die deur tot stilstand. “Ek wag vir daardie bloedmonster wat jy sou bring.”
“Jammer, dokter Landman. Dis binne vyf minute gereed.”
“Haai, dokter Lizl, het jy gehoor? Van ou Willem, bedoel ek.”
“Nee, dokter Ferreira. Wat van … dokter Claassen?”
“Hy gaan weg. Waarheen gaan jy, Willem?”
Haar blik draai koel na die aangesprokene en sy vra ook op besadigde toon met skynbelangstelling: “Regtig, dokter? Wanneer het jy so besluit? Gisteraand?”
Hy ontmoet haar oë waterpas. “Eintlik nie, dokter. Ek speel al lank met twee alternatiewe. Omstandighede het dit egter vir my maklik gemaak om ’n finale besluit te neem.”
“Ek begryp. Mag
