staan met my tas en flip board-papier in my hande en verwonder my aan die prentjie voor my. Ek het nog nooit so welkom gevoel nie! Die opregtheid van die mense tref my in my hart. Ek beleef intense emosies en die tasbare teenwoordigheid van Jesus. Ek voel klein; hulle het soveel verwagtinge.
Hulle stel my aan die konferensiegangers voor as pastoor Lina van Suid-Afrika. Dis nog ’n verrassing, want ek is aanvanklik genooi om ’n spreker te wees by die konferensie. Dit het later verander na hoofspreker, maar toe ek weer sien, is ek die enigste spreker. Volgens die program preek ek sommer ook die Sondag tydens ’n doopdiens. Hulle doop groot. En om alles te kroon, het ek ’n tolk van wie ek nie geweet het nie. Ek maak vinnig somme: Dit beteken ek gaan twee keer langer neem om my lesings aan te bied en ek het net drie dae om dit te doen.
Ek plak die papier waarop ek geskryf het met Prestik tussen die gras op die dwarslatte van die stellasie vas. “Geloof”, “hoop” en “liefde” staan in groot letters op die wit papier geskryf. Hoe wonderlik is dit om te weet dat God ook hier in die veld sy liefde in strome van seën op ons kom uitgiet. Ek glo en ek hoop …
As tema gebruik ek die drie loodglasvensters van ’n kerkie in Duitsland waarop geloof, hoop en liefde binne die kerk van links na regs uitgebeeld is. Maar wanneer ’n mens van buite die kerk na die vensters kyk, staan daar “liefde”, “hoop” en “geloof”. Hoe transformeer ’n mens ’n gemeenskap? Die enigste manier is met liefde. Begin met praktiese liefde en omgee, want liefde gee hoop en hoop gaan oor in geloof.
Die “grootste hiervan is die liefde,” het Paulus mos gesê (1 Kor 13:13, 1983-vertaling). Ek begin ’n klein bietjie daarvan verstaan. Dankie, Jesus.
Om werklik te gee
Die laaste dag van die konferensie besluit ek om koekies te koop vir die sowat veertig kinders wat ook die konferensie bygewoon het. Toe ek die koekies begin uitdeel, is daar skielik baie meer kinders. Ek weet nie waar hulle vandaan gekom het nie. Toe besef ek daar is hopeloos te min koekies en dat dit baie sleg gaan wees as van die kinders met leë handjies moet omdraai. Ek bid en smeek die Here om ter wille van die kindertjies asseblief die koekies te vermeerder. Ek kyk na die koekies, maar dit word nie sigbaar meer nie. Jesus, sê-bid ek benoud, hoe het dit gewerk toe U die vissies en brode vermeerder het? Het dit sigbaar meer geword?
Ek hou aan uitdeel. Ek kyk weer na die sakkie koekies wat ál minder word, en die kinders wat ál meer word, en ek bid aanhoudend. Maar toe ek die laaste koekie uit die sakkie haal en dit in ’n klein handjie sit, kyk ek op … Dit was die laaste koekie en die laaste handjie! Jesus het ’n wonderwerk gedoen vir sy kindertjies.
Op pad terug vra ek Jesus wat gebeur het met die koekies en die storie van die weduwee se oliekruik kom duidelik by my op. Die olie het nie opgeraak nie, die koekies ook nie, die vis en die brood ook nie, want God voorsien.
Toe ons later daardie dag afsluit, vra die pastoor die konferensiegangers om ’n offering vir my te bring om vir die Here dankie te sê vir dit wat hulle tydens die konferensie ontvang het. Ek moet voor gaan staan en terwyl hulle die Here loof en prys, kom die mense een-een vorentoe en sit iets by my voete neer. Dit was so aangrypend! Die trane het vryelik oor my wange geloop, want ek het geweet hoe ontsettend arm hulle is. “Dit is nie nodig nie,” probeer ek hom oortuig, maar nee.
’n Bejaarde vroutjie het ’n paar verslete geldstukkies neergesit (soos in die Bybelverhaal), ’n ander ’n baie vuil, opgefrommelde kwacha-noot, ’n ou waslappie, ’n pen. Ek maak my oë toe en huil. Toe ek weer tussen die trane deur afkyk, sien ek iemand het ’n polshorlosie neergesit. Dit was vir my te veel, ek het dadelik vir die Here gesê ek kan dit nie neem nie. Dis iemand se horlosie en die mense is so arm! Ek wou dit teruggee, maar ek hoor klinkhelder: “Jy moet dit vat, want die persoon wat dit neergesit het, was gehoorsaam. Sy het haar alles gegee.”
Ek het daardie dag geleer wat gee werklik beteken. Dis nie om iets weg te gee waarvan jy ontslae wil raak, of waarvan jy nog ’n paar in die kas het nie; dis om jou laaste bietjie te gee, ál wat jy het te gee, jou enigste te gee, jou beste, jou alles.
Ek is betrokke by verskeie projekte en werk baie met donateurs. Dis vir my opvallend hoe mense graag hul tweedehandse goed weggee; dit wat opgebruik, uitgedien en soms onherstelbaar stukkend is. Wanneer ons geld ontvang, dring die donateur daarop aan om ’n sertifikaat te ontvang sodat die donasie vir hulle ’n belastingvoordeel kan gee.
Wat het geword van onvoorwaardelik gee, jou beste en nie jou opgebruikte T-hemp nie? Ek is self skuldig hieraan. Aan die begin van ’n nuwe seisoen gee ek graag my “ou” klere weg omdat ek kan bekostig om nuwes te koop. Die blote feit dat ek kan bekostig om nuwes te koop, sê al klaar hoe geseënd en “ryk” ek is. Per slot van sake seën die Here ons om ’n seën te wees, nie waar nie? Hy seën my nie ómdat ek gee nie, Hy seën my sódat ek kan gee. Dalk moet ons die goed weggee wat ons koop en die oues nog ’n seisoen of twee dra totdat dit flenters is.
Toe die mense Johannes die Doper vra wat hulle moet doen om in die regte verhouding met God te wees, het hy gesê: “As julle twee stelle klere het, gee dan een vir iemand wat niks het om aan te trek nie” (Luk 3:11).
Gee ’n slag onvoorwaardelik. Jesus het sy alles gegee.
Op ’n missie met God
Die Sondagmiddag pak ons die tog terug Blantyre toe aan met Tom se blou motor. Dit word donker en begin misreën. Dit is koud, want die wind suis letterlik deur al die gate in die motor. My hart is seer maar warm vir die mense daar in die village. Ek bid dat die Here daardie mense wat so alles gegee het, sal seën met die keur van sy seëninge. My voete vries, want daar is ’n gat in die vloer wat nie deel van die oorspronklike ontwerp van die motor was nie. Kort-kort maak Tom sy venster oop om die voorruit met ’n stuk lap by te kom, want die ruitveërs werk ook nie. Hy is beslis ’n man met ’n plan.
Die volgende twee dae het ek in die township Bangwe naby Blantyre dieselfde lesings aangebied. Die Here lê my dit toe op die hart om my briewetas en sakrekenaartjie vir ’n tienderjarige weeskind te gee wie se droom dit is om eendag sy eie onderneming te hê. Ek sal die uitdrukking op sy gesig nooit vergeet nie! Vreugde op vreugde. Ek het ’n klein bietjie ervaar van wat dit is om iets terug te gee … Ek het so baie ontvang. Ek moet net bely: Ek wou die klein rekenaartjie hou, want dis klein, plat en baie nuttig. “Gee alles,” kom dit toe helder by my op.
Op pad lughawe toe is ons stil. Die week se gebeure maal deur my kop. Hoe onmeetlik groot is God! By die lughawe gee ek al die kontant (kwacha) wat ek oorhet vir hulle om te gebruik, min wetend dat ek lughawefooie moet betaal voordat ek deur doeane gaan. MK4 700! My beursie was dolleeg.
Kredietkaart in die hand hardloop ek na die enigste kitsbank, maar dis buite werking. Ek bid: Here, help asseblief! Gelukkig is pastoor Salima-hulle nog by die uitkykpunt om vir my te waai voordat ek op die vliegtuig klim. Ons skraap sowaar uit almal se sakke en beursies die bedrag bymekaar en roep almal gelyk uit: “Praise the Lord. Thank you, Jesus!”
Aan die begin van my besoek lees ek iewers dat hul kerk se opdrag gegrond is op die volgende skrif: “Arise [from the depression and prostration in which circumstances have kept you – rise to a new life]! Shine (be radiant with the glory of the Lord), for your light has come, and the glory of the Lord has risen upon you!” (Jes 60:1, Amplified Bible).
Min het ek geweet dat ek in die volgende paar dae sou ervaar wat hierdie skrifgedeelte werklik beteken. Ek weet God is oral, maar ek het sy teenwoordigheid intens ervaar daar tussen die armste van arm mense wat blom van vreugde oor Hom. Ek het begin verstaan wat Jesus bedoel het toe Hy gesê het: “[O]ral waar Ek onder julle aan die werk is, is God aan die werk. Daar raak God se vinger grond” (Luk 11:20b).
Ons
