dink aan die regte Jesus-baba wat nie veel meer gehad het nie. Hy was bereid om alles koninklik in die hemel te los en om ’n kripkindjie te word wat later vir ons stukkend geslaan en verniel is. “Kom buig daar in aanbidding,” draai die lied wat die kinders nou net met soveel oorgawe gesing het in my kop.
Ja, kom buig voor Jesus die Here.
Ons gaan see toe
Ons was so bevoorreg om die kinders in ons pleegsorghuis see toe te neem. Ons het baie slapies geslaap en l-a-n-k voor die tyd begin pak en pak en pak. Toe ons op die Pretoria-stasie vir die bus staan en wag, lyk ons soos die Israeliete van ouds wat uit Egipte trek; ons het net heelwat meer bagasie. So klim ons op die City to City-bus vir ’n agttien uur lange rit na Groot-Brakrivier naby Mosselbaai waar ons twaalf dae lank vakansie sou hou. Ons was nog nie in Johannesburg nie, toe is al die padkos opgeëet.
Gelukkig het ons deur die nag gery en het almal geslaap. Die bus het nie ’n toilet gehad nie en elke keer wanneer ons stop, moet almal wakker gemaak word om ’n draai te loop. Ek is seker van die arme kinders het dit in hul slaap gedoen.
Daar is ’n paar van die kinders wat probleme het met swak blase en dit was nogal ’n storie. In ’n stadium het een van die seuntjies uit nood sommer in ’n leë waterbottel sy draai geloop. Die bottel het in die bus agtergebly … oeps!
So tussen al die pret deur moes ons soms ook ’n bietjie dissipline handhaaf. Daar was ’n baie groot pap-spoon in die kombuis, maar nou ja, die Kinderwet sê geen fisieke straf nie … Die heel beste straf was om by die huis te bly wanneer almal afgaan strand toe. So gebeur dit toe dat ek en Maxie die gooi-reël instel. As jy papiere, plastiekbottels, handdoeke, klere of speelgoed rondgooi, het jy moeilikheid. Of as jy sand in iemand se oë gooi, is dit verby met jou. En toe, op pad huis toe ná ’n swemsessie, gooi Nathi ’n lekker vloermoer teen die sandduin. Hy weier soos ’n held om verder teen die duin uit te stap en om die een of ander Griekse rede steek daai klein Zoeloetjie viervoet vas en gooi hom met mening op die sand neer.
Ons stap verder en ignoreer hom. Ek wag anderkant die duin, maar al wat kom, is Nathi. Die klein klits, dog ek, ek sal hom leer hoe dit werk. Ek stap terug en sê vir hom: “Die gooi-reël skop nou in. Jy bly vanmiddag by die huis.”
Hy kyk so skuins op na my en besef nou is dit nag; antie Lina van alle mense het hom vasgevat. Ná ’n rukkie verskyn hy onwillig op die duin, lekker dikbek, maar hy stap. Aspris stadig, maar hy beweeg darem. Hy en Lensie (sy het sand in iemand se gesig gegooi) moes toe tuis bly. Dit was die laaste gooi.
Die vasskop- en die vloermoer-gooi-ding van kinders laat my soms dink aan hoe ek partykeer ook wil vassteek en skop en skree, veral wanneer dit ’n bietjie rof gaan en ek dink die Here verwag darem nou te veel van my. Dis of ek soms soos Jesus wil bid: “My Vader, is daar enige kans dat Ek die pad wat vir My voorlê nie hoef te loop nie? Is daar ’n uitweg? Maar Ek probeer nie allerhande planne maak nie. Maak U die planne, asseblief! Doen wat U wil” (Matt 26:39). Sjoe!
Here, dankie vir u genade en leiding wat U aanhou gee, al steek ons soms viervoet vas.
Waar is daai Jesus?
Ons blyplek was so vyfhonderd meter van die see af. So stap ons eendag terug huis toe ná ’n oggend op die strand toe Nathi twee klein veldblommetjies raaksien wat in ’n kraak tussen die teer en die sement van die sypaadjie deur groei. Hy buk af om dit summier te pluk en vir my te gee. “Nee,” sê ek, “moet dit nie pluk nie. Die spatseltjie pienk lyk so mooi teen die hardheid van die teer en sement. Weet jy wie het dit gemaak?” vra ek hom. “Nee,” sê hy. “Jesus het dit gemaak,” sê ek. Toe begin ons gesels oor Jesus. “Wat het Jesus nog gemaak?” vra die vierjarige Zoeloeseuntjie. “Die berge, die wolke, die see en vir ons,” antwoord ek. “Waar is Jesus?” vra hy met afwagting. “Hy is oral, ook in ons harte. In jou hartjie ook!” Sy ogies blink en met groot opgewondenheid druk hy met sy vingertjies op sy bors en sê-vra: “Hier?”
Ons stap verder en gesels oor Jesus wat saam met ons stap. Later die middag kom klein Lizzy (sy was toe ook vier jaar oud) na my toe en vra baie ernstig: “Antie Lina, waar is daai Jesus?” “Wat?” vra ek ’n bietjie uit die veld geslaan. “Nathi soek hom, Antie,” sê sy. Net toe kom Nathi blinkoog aangehardloop. “Lizzy, waar is jou Jesus?” vra hy haar weer. “My Jesus is hier,” sê hy baie trots en druk op sy bors met sy vingertjies. Toe kliek ek. Nathi is besig om elke kind te vra waar hul Jesus is. Hy het seker gemaak dat hy niemand oorslaan nie; letterlik almal op die kamp moes sê waar hul Jesus is.
Dit was interessant om die reaksies te sien. Die groter kinders het hom aangekyk of hy van ’n ander planeet af kom, maar die kleintjies het dadelik verstaan en kort voor lank was almal se Jesus in hul hartjies.
Toe ek die storie oorvertel, sê iemand dis gevaarlik om dit vir ’n kind te sê, want dit maak nie vir hulle sin dat Jesus, wat groot is, in hul klein lyfies – wat nog te sê klein hartjies – kan wees nie. Ja, dog ek, dis seker so, maar dis die Heilige Gees se probleem, besluit ek.
’n Paar dae later kom klein evangelis Nathi op pad see toe weer langs my stap en sê opgewonde: “Weet antie Lina wat? Daar bly net so ’n klein Jesus in Lizzy se hartjie (en hy wys met sy duim en voorvinger skaars ’n paar millimeter uitmekaar) en sóóóó ’n groot Jesus in antie Lina se hart.” (Hy staan op sy tone en wys so hoog soos sy klein armpie kan.)
Ek gryp hom en druk hom vas. Wow, dit is amazing! Hy het dit uitgefigure.
Waar is jou Jesus? Lê Hy dalk iewers in ’n stoorkamer saam met die Kersboom en stof vergader, of kan jy ook soos Nathi sê “my Jesus is h-i-e-r in my hart”?
Jesus is steeds hier. Waar is jy?
Sandharte en ’n houtkruis
Ons het op ’n kampterrein by die see gebly. Ek het my eie kamer gehad – luuks! Die kleintjies is verbied om my te pla wanneer ek in my kamer is. Tog was dit nie lank nie of hulle het ’n plan uitgedink om in te kom. Hulle wil net gou vir my sê: “Antie Lina, die son skuim, ons moet gaan swem!”
Dis nadat ek verduidelik het hoe kosbaar sonskyn by die see is en dat ’n mens kort duskant sonde doen as jy nie dan strand toe gaan nie.
’n Ander strategie was om te sê hulle wil saam met my bid. Dit kom nadat ek een oggend vir Nathi gesê het ek is besig met stiltetyd of, makliker verstaanbaar, om te bid. Ek kon nie nee sê nie, so toe bid ons … gereeld en oor alles en nog wat!
So bid ons klompie een aand. Lensie begin: “Hele (sy kan nie ’n “r” sê nie), ek wil net sê baie, baie dankie dat ons by die see kan wees. Baie, baie dankie vi my ma wat vi my kom kuiel en my uitneem, en baie, baie dankie vi antie Lina wat ons gebling het, en baie, baie dankie vi die big fish in die see en vi alles, en vi antie en … Amen.”
Toe maak almal beurte en volg Lensie se voorbeeld. Ons bid en ons bid. Lizzy kry toe ’n beurt. “Hele, dankie vi my ma, en dankie dat my pa dood is …” lispel sy baie ernstig deur die opening van haar gewisselde voortandjies.
Terwyl sy ewe ernstig voortbid, kyk ek op en sien Mamsy, haar sussie, wil uitbars van die lag. Haar oë is groot en albei hande is op haar mond. Die ander sit vir my en kyk met vraagtekens, skok en verbasing op hul gesigte. Snork-snork lag, skuus, ek bedoel bid ons toe verder. Klein Lizzy is die enigste een wie se ogies styf toe is.
Ons moet kerk hou ook, besluit ons een Sondagaand. Met twee stukke hout wat ons opgetel het, bou ons ’n kruis op die verhoog. Ons hang een van die seuns se rooi T-hemp om die dwarsbalk. Dit stel Jesus se bloed voor wat
