’n doel te leef nie, maar maak seker hoe die Here wil hê julle moet leef ” (Ef 5:17).
Maak jy ’n permanente verskil daar waar jy besig is?
Operasie Tande
Ek is net elke keer opnuut verstom oor wat die Here by ons pleegsorghuis doen. Ek gesels met baie mense oor hul projekte en bedieninge en ek kan nie beskryf hoe swaar party van hulle kry nie. Dan buig ek net voor God en sê vir Hom so baie, baie dankie dat Hy ons huis so seën.
Een van die fokusareas van ons huis is om te voldoen aan die kinders se fisieke behoeftes. Dit sluit mediese sorg in. Die kinders se tande is in ’n haglike toestand. Uit die aard van hul agtergrond was nog nie een van hulle al ooit by ’n tandarts nie. Dis ’n luuksheid, never mind ’n vreesaanjaende uitstappie. Toe gebeur die wonderlikste ding: ’n Tandarts bied haar dienste gratis aan en ons neem die kinders die een ná die ander na haar toe. Sjoe, die Here is so oneindig goed vir ons!
Lizzy en Lensie (hulle was in daardie stadium albei vyf jaar oud) was ook daar. Hul tande is nog nie “getlek” nie, soos Lensie sal sê; die tandarts maak hulle net eers gewoond aan haar. Sy tel elke keer net hul tandjies en sit salfies aan. Dit is die wonderlikste vrou – ek is sommer lus om ook na haar toe te gaan. Daar is beslis engele onder ons.
Die tande waai andersins letterlik elke keer wanneer ons tandarts toe gaan. Nou die dag was die drie musketiers (dis nou die drie kleintjies) saam met my daar en so amper-amper het die hare ook gewaai. Ek het amper een van hulle daar gelos wat in die parkeerterrein besig was om ’n vloermoer (die mooi woord vir ’n tantrum) te gooi … Haai nee, dis ’n arme weeskindjie, dink ek skuldig, maar ’n vrek stout een!
Die kleintjies geniet die besoeke aan die tandarts. Dit verskaf hulle groot vreugde wanneer ek hulle neem. Ons neem twee van hulle op ’n keer.
So gebeur dit dat Nathi een middag hartlik aan die huil gaan omdat hy nie kan tandarts toe gaan nie. “Dis vandag Lensie en Lizzy se beurt,” probeer ek diplomaties verduidelik, maar nee. Hy huil verskriklik en sê so tussen die snikke deur vir my: “Antie Lina, al my tande is vlot en dit moet getlek word.” (Hy kon ook nog nie ’n “r” sê nie.) Dit gaan egter eintlik oor die saamry en die chippies ná die tyd.
Die chippies ná die tyd vir dié wat soet was, was ’n fout. Dis seker nie opvoedkundig korrek nie, soos die slim mense sal sê, maar dit werk elke keer. Behalwe dat almal skielik vreeslik tandpyn het en net eenvoudig móét tandarts toe gaan. Praat van ’n permanente verskil maak, dít wil gedoen wees. Ek het in my lewe nog nooit gehoor van kinders wat huil om tandarts toe te gaan nie.
God stel ons gerus deur te sê dat Hy elke haar op ons kop getel het (vgl Luk 12:7) en dat Hy elke behoefte van ons ken (vgl Matt 6:8). Hy is ’n God van detail.
Dankie, Here, dat selfs gesonde tande vir U belangrik is.
Emmanuel
Saam met al die vreugde kom daar ook soms baie hartseer. Drie jaar gelede was daar ’n babaseun in ons pleegsorghuis. Sy naam was Emmanuel. Hy was die jongste van agt kinders wat wie weet waar oral by ander mense moes bly. Sy sussie, Rezaan, wat die oudste was, is ook by ons geplaas. In ’n stadium het hy baie siek geword en ons moes hospitaal toe jaag.
Later daardie nag sit ek langs sy bedjie en smeek: Vader, God, maak hom asseblief gesond. En soos Jesus bid ek ook: Nie soos ek wil nie, maar soos U wil, Vader. Sy borsie het vinnig op en af beweeg soos hy asemhaal. Hy was dodelik siek. Jesus, sit asseblief net u hand op hierdie kindjie se borsie sodat hy u naby-wees fisiek kan ervaar? vra ek. Hy is so klein en so alleen en ek weet nie waar sy mamma en pappa is nie, praat ek in trane met die Here. “Jy is mos my hande en voete,” hoor ek klokhelder. “Sit jou hand op sy borsie, dan sal hy weet Ek is hier.”
Toe ek my hand saggies op hom sit, gaan sy ogies effens oop, net vir ’n paar sekondes. Toe weet ek dis Jesus wat aan hom raak. Sy en Jesus se naam is mos Emmanuel, God by ons (vgl Matt 1:23).
Hoeveel keer het ek nie al in die kerk gesing dat ek Jesus se hande en voete wil wees nie? Ek het nooit kon dink dat daardie woorde op so ’n manier ’n werklikheid sou word nie. “[J]ulle [moet]. Dit is maar ’n ander manier om te sê julle moet mense wees wat die Here elke oomblik van julle lewe dien. So kan God sy hande deur julle na ander uitsteek en kan ander sy hand deur julle voel” (1 Pet 2:5).
Dit was vir my verskriklik erg dat ons nie sy ouers kon laat weet dat hul kindjie baie siek is nie. Hulle is swerwers en hy is iewers op ’n stoep in ’n naamlose straat gebore. Hulle weet nie eens van hom hier in die wit hospitaalbedjie nie. Ek vryf oor sy krulkoppie. Vir daardie paar oomblikke is ek sy mamma. Hy is die mooiste klein mensie; hy lag altyd wanneer ’n mens net na hom kyk. Die dierbaarste klein babatjie, maar daardie aand was hy stil.
Teen middernag gaan ek huis toe om te rus. Ek was skaars by die huis toe die foon lui en die suster sê die klein babatjie wat ons gebring het, het gesterf. Ek ry in die pikdonker terug hospitaal toe. Toe ek langs hom staan, het ek nie woorde nie. Jesus, kyk asseblief mooi na hom, is al wat ek kan sê.
Ek verstaan nie. Al wat ek weet, is dat God God is omdat Hy God is en dat Hy gevra het dat hulle sy enigste Seun Emmanuel moes noem, God by ons, God met ons, God in ons, om ons, vir altyd en altyd en altyd …
Dankie, Jesus, dat U by ons is.
Die pop in die krip
Wat sal Kersfees wees sonder ’n konsert? Ek bedoel nou die stal, die krip, die diere, die herders op die ope velde, die wyse manne, Maria, Josef en die baba Jesus in doeke toegedraai … daai konsert!
’n Paar weke voor die tyd oefen die kleiner kinders saam met Christelle vir ’n konsert op Oukersaand. Tydens die oefensessies lê hulle lusteloos en sing op die mat in die snikwarm sitkamer. Dis Desember in Suid-Afrika en beslis nie die ideale tyd vir lang gewade en handdoeke vir kopdoeke nie. So af en toe is daar ’n onderonsie tussen die akteurs wat hoogs geïrriteerd is met dié wat nie wil of liewer nie kan stilsit of -lê om hul lewe te red nie.
Toe hou ons konsert. Dis maar ’n low budget-konsert, want dis ’n pleegsorghuis. Die enigste luukse is die stringetjies tinsel wat op die engele – en sommer almal – se koppe blink. Die herders wou ook stralekransies hê, hoe dan anders?
Alles is gereed en die skare van tien sit met afwagting en sweet op die banke in die sitkamer. Buite dreig ’n donderstorm en ons waag dit nie om die konsert soos beplan buite op te voer nie.
Die skuifdeur gaan oop en twee herders stap die vertrek kordaat binne. Die volgende oomblik kom die engel om die goeie tyding te bring. Die herders wat vir die engel moet skrik, vergeet om te skrik. Ná ’n rukkie onthou een van hulle skielik en val kaplaks op sy rug op die mat. Die gehoor skrik. Die ander een, met ’n Spider-Man-kamerjas aan, vergaap hom aan die engel wat ’n pienk rokkie met feetjievlerkies aanhet. “Val, val!” skree almal. Toe hy eindelik die boodskap kry, gaan lê hy onwillig op sy rug, maar net halfpad, want hy is te nuuskierig om heeltemal plat te lê. Die twee verskrikte herders staan op en strompel uit, hul hoofbedekkings sit windskeef geskrik. “My ding het afgeval,” roep die een om hulp toe hy agterkom hy het nie meer ’n stralekransie nie.
Toe kom Maria en Josef ingestap. Die gedeelte tussen die herbergier, die geboorte in die stal, en die besoek van die herders gebeur alles tegelyk. Daar was nie wyse manne nie, want daar was te min akteurs. Maar ons hou konsert. ’n Rukkie later sit Maria ’n toegedraaide pop saggies in ’n blou pastiekkrat neer.
Ná die tyd gaan staan ek by die blou plastiekkrip. Toe ek die lapkombersie
