nie te veel verkwalik dat hy nie verder gedink het nie. Wie sou sy wees en waarheen is hulle op pad?
Linda frons ergerlik en smyt die kaart in haar hand eenkant. Sy ruk soos sy skrik toe ’n laggie skuins agter haar opklink. ’n Groot man, grof gebou en ietwat ru geklee, staan haar hande in die sye en bekyk en lag haar openlik uit. Sy verskyning is so onverwags – sy het nie eens gehoor toe hy binnekom nie – dat sy hom net met groot bruin oë sit en aankyk. Hy kom stadig nader. “Goeienaand, dokter Maartens. Jy lyk nie juis ingenome met jou nuwe baas nie. Het julle dan al so gou stry gekry?”
Sy kyk die man fronsend aan. Sy hou nie van sy familiêre manier van praat nie, en nog minder daarvan dat hy blykbaar haar gedagtes en gesigsuitdrukking so reg vertolk het. Sy wonder ook waar kom hy aan haar naam. Sy het maar pas twee uur gelede op Oshakati aangekom. Haar stem en oë is koel.
“Goeienaand, meneer. Is daar iets wat ek vir u kan doen?”
Hy lag weer en gaan sit ewe tuis in ’n stoel, sy breërandhoed met die luiperdvelband oor sy knie gehaak.
“Toe nou! Toe nou! Dis nie nodig om jou humeur op my uit te haal omdat Hoffmann jou kwaad gemaak het nie. Ek het niks . . .”
“Meneer, ek weet nie waar kom u aan die dinge wat u sê nie, maar wat ook al die geval mag wees, dit het niks met u te make nie. As daar niks is waarmee ek kan help nie, moet u my asseblief verskoon. Ek is besig.”
“Hm.” Hy kyk haar peinsend, opsommend aan. “Parmantig, nè? Hoffmann sal nie daarvan hou nie.”
Sy is onbewus daarvan dat die man doelbewus Hoffmann se naam noem, net om die bruin oë weer te sien blits. ’n Oulike dingetjie, dink hy by homself. En ’n dingetjie wat hom handig te pas kan kom in die toekoms. Hy moet liewer ophou om haar te terg. Voordat sy iets kan kwytraak, vervolg hy vinnig, nou ernstig: “Maar laat ons nie oor Hoffmann gesels nie. As dit jou enigsins tot troos kan wees – ek kom ook nie met die man reg nie. Wat Laura aan hom sien . . . Ek het kom hulp soek. Sal jy my help?”
“In verband waarmee is dit?”
“ ’n Pasiënt, natuurlik. Daar was ’n klein . . . e . . . ongelukkie.”
Sy stoot haar ergerlikheid op die agtergrond en staan op. Dis waarvoor sy hier is – om te werk. Sy moenie toelaat dat ander dinge haar ontstel en haar verblyf hier onmoontlik maak nie.
“Waar is hy . . . of sy?”
“Hy is buite in my bakkie. Dit staan agter die gebou geparkeer. Ons kan daarheen stap.”
“Bring hom na die ongevalle-afdeling. Ek kry solank een van die nagsusters . . .”
Sy is op pad uit toe ’n groot hand om haar arm vou en haar terughou.
“Nee. Ek wil hê jy moet sommer saamstap bakkie toe. Ek verkies dat jy daar na hom kyk en doen wat daar te doene is.”
Sy kyk hom verbaas aan.
“Ek verstaan nie, meneer . . . Dis soveel makliker om die man in ongevalle te . . .”
“Ek weet, en as ek hom daar wou gehad het, sou ek hom daarheen gebring het. Maar ek wil hom nie in die hospitaal hê nie. As jy nie bereid is om na hom te kyk waar hy nou is en hom daar dokter nie, dan kan dit bly.” Toe sy hom net verward staan en aankyk, vervolg hy op ’n meer gemoedelike toon: “Ek en Hoffmann kan mekaar nie verdra nie. Ek wil nie van sy hospitaal gebruik maak nie. Daarom vra ek jou om uit te kom bakkie toe.”
“En wat as ek nie hier was nie? Ek het maar netnou hier aangekom? Na wie toe . . .?”
“Laura sou so goed sy kan gedokter het en die res aan die gode oorgelaat het. Kom jy of kom jy nie?”
Hy kyk haar strak aan en Linda se frons verdiep. Sy hou glad nie van die man se houding nie, maar dan gee sy maar toe. Hoe gouer sy van hom ontslae kan raak, hoe beter. Die bakkie staan agter die hospitaal getrek, ’n hele entjie daarvandaan en half agter ’n boom. Haar frons keer terug. Sy optrede is uiters kinderagtig, maar sy bly maar stil. Hy skakel ’n sterk flits aan toe hulle by die bakkie kom en sy ruk haar asem in.
“Liewe hemel, wat het hy oorgekom? Hy is omtrent verrinneweer!”
“Ek het jou gesê daar was ’n ongelukkie. Hy het voor ’n buffel beland. Dink jy jy kan iets vir hom doen?”
Sy klim vinnig agter op die bak en sidder weer. Dit lyk of stukke uit die liggaam hier voor haar geruk is. En dan noem hierdie man dit ’n ongelukkie!
“Ek moet hom dadelik in die hospitaal kry. Ek kan hom onmoontlik hiér behandel. Hy is besig om dood te bloei . . .”
“Buite die kwessie, dokter. Jy behandel hom net hier of jy laat staan.”
Haar oë blits in die lig van die flits na hom.
“Is jy besete? Ek het niks hier by my nie en . . .”
“Dan gaan haal jy wat jy nodig het en bring dit hierheen.”
“Maar ek moet hulp hê . . .”
“Ek sal jou help. Jy kan net sê wat ek moet doen.”
Sy trek haar regop en dit voel vir haar sy kan die groot man te lyf gaan. ’n Mens is besig om voor hul voete te sterf en hy staan en redeneer nog!
“Ek weier. Jy bring hom onmiddellik in hospitaal toe . . .”
“In daardie geval . . . tot siens, dokter. Jammer dat ek jou gepla het.”
Sy voel hoe sterk arms haar van die bak aftel en op die grond neersit.
“Wat . . . wat gaan jy doen? Waarheen gaan jy?”
“Ek gaan terug huis toe. Goeienag.”
“Maar wat van . . .?”
“Hy gaan sterf, soos jy self weet. Jy wil hom nie help nie. Wat kan ek verder doen?”
Die onregverdigheid van hierdie aantyging tref haar soos ’n hou tussen die oë. Maar weer is sy verplig om persoonlike gevoelens op die agtergrond te skuif. ’n Mens is besig om hom dood te bloei.
“Ek sal die goed gaan haal. Wag hier en draai solank ’n klemverband om daardie been.”
“Waarmee?”
“Skeur jou hemp stukkend as jy niks anders het nie.”
Sy is binne rekordtyd terug en vir die volgende driekwartier word daar nie veel gepraat nie. Sy is bebloed en besweet toe sy eindelik agteroorsit en na haar handewerk kyk. Dis die beste wat sy kan doen in die omstandighede. As sy hom net in die operasiesaal kon kry, sou sy haar soveel beter van haar taak kon gekwyt het.
“Dankie. Dink jy hy sal oorleef? Hy’s een van my beste manne.”
Linda kyk moeg na hom op, haar oë veroordelend.
“Hy sou ’n vyftig persent beter kans gehad het as ek hom in die hospitaal kon behandel het en daar kon hou.”
Hy kyk kalm terug in die lig van die flits.
“Hy
