saam terugstap.”
Hy neem die dokterstas by haar en hulle begin aanstap in die soel somernag. Vreemde diergeluide klink uit die verte op . . . klaend . . . in hierdie aanduur selfs vreesaanjaend vir die dametjie wat net die polsende geraas van ’n groot stad ken.
Sy vra kortaf, om haar aandag daarvan af te trek: “Hoe het dit gebeur dat hy voor ’n buffel beland het? Vir my lyk dit eerder asof hy uitmekaar geskiet is.”
Sy merk nie sy vinnige, sydelingse blik nie. Sy stem en verduideliking klink egter aanneemlik toe hy antwoord: “Ek is ’n grootwildjagter. Dit was ’n gekweste buffel wat ons probeer opspoor het. Die dier het ons onkant betrap en was reeds bo-op ons toe ons hom gewaar. Hier is jou tas. Dankie, dokter, en . . . terloops, laat hierdie voorval van vanaand maar tussen ons twee bly, hoor? Hoffmann hoef nie te weet nie. Goed?”
“Nee, ek sal hom liewer nie hiervan vertel nie, want hy sal mý uitkryt, nie vir jou nie. Nag, meneer, en onthou, dis die eerste maar die laaste maal.”
“Dankie, nogmaals, meisie. Jy is ’n dokter uit een stuk, wat jou hoof ook al mag dink en sê.”
Sy ignoreer dit liewer.
“Kom binne. Ek wil vir jou pille vir die man gee om infeksie te keer.” In die apteek van die hospitaal hou sy haar doenig by die rak en probeer nie te bewus wees van die man wat haar staan en dophou nie. Tog kan sy haar nuuskierigheid nie bedwing nie. “Waar kom jy daaraan dat ek en dokter Hoffmann reeds woorde gehad het en dat hy nie juis ’n hoë dunk van my het nie?”
“Die uitdrukking op jou gesiggie toe jy hom agterna staan en kyk het, was duidelik genoeg. En ek weet sommer hy sal dit verpes dat ’n vrou sy assistent moet wees. Daardie man het ’n allergie vir die teenoorgestelde geslag.”
“O?” sy hoop haar stem klink nie te nuuskierig nie. “Ek sou dít nie sê nie. Of die blondine is die uitsondering. Hy het nie juis allergies vir háár gelyk nie.”
Sy diep lag klink op en hy knik sy kop terwyl hy die pille van haar neem.
“Dankie. Nee. Die blondine is sover ek weet die enigste van jou geslag met wie hy oor die weg kom. Maar dan . . . Laura is ’n besonderse vrou.”
Linda kyk op, haar stem droog.
“Ja. Dit kon ek sien. Wel, daar is die pille. Ek het op die etiket geskryf hoe dit gegee moet word.”
Hy bedank haar weer en by die deur draai hy terug na haar.
“Ek het jou belofte dat Hoffmann niks van vanaand te hore sal kom nie?”
Sy knik net en hy stap uit. Sy bly peinsend staan. Hoekom dring die man so daarop aan dat dokter Hoffmann nie van vanaand se gebeure kennis moet dra nie? Sy is op pad deur toe toe sy kop weer om die kosyn verskyn.
“Ja, ek het amper vergeet . . . Ek is Garth Jackson . . . en die blondine is my suster. Goeienag.”
Toe Linda in die kantoor terug is, sien sy haar aandete eenkant toegemaak staan. Sonder veel eetlus lig sy die deksel op. Die kos is goed voorberei en aantreklik voorgesit, maar sedert ’n paar maande gelede moet sy haarself dwing om te eet. Vanaand ook, met so baie vreemde gedagtes en indrukke om haar besig te hou, peusel sy maar net.
Daar is ’n ligte frons tussen haar wenkbroue terwyl sy aan die aand se vreemde gebeure dink. Garth Jackson se optrede is baie vreemd. Sy kan nie aanvaar dat die antagonisme tussen hom en dokter Hoffmann die enigste rede is dat hy so summier geweier het om die beseerde Ovambo in die hospitaal te laat behandel nie. Dis tog nie dokter Hoffmann se hospitaal nie. Daar móét ’n dieperliggende rede agter sy houding skuil.
Sy kwel haar ook oor die beseerde Ovambo. Noudat sy met meer nugterheid aan sy beserings kan terugdink, is sy daarvan oortuig dit was nie ’n buffel wat daardie vreeslike wonde en verminking veroorsaak het nie. Sy weet niks van wilde diere af nie, maar Garth Jackson se verduideliking klink nie meer vir haar aanvaarbaar nie. Is dít miskien waarom hy gewag het tot dokter Hoffmann met sy suster verdwyn voordat hy die Ovambo na die hospitaal gebring het, wetende dat sy makliker om die bos gelei sou kan word as die superintendent? Is dít ook die rede dat hy nie eens wou toelaat dat een van die susters haar help nie, geweier het dat die pasiënt na die ongevalle-afdeling geneem word? En sy herhaaldelike versoek, eintlik bevel, dat dokter Hoffmann niks van vanaand moet weet nie, wek haar agterdog verder.
Sy sug en staan op. Wat die werklike storie ook al is, dit kan haar nie raak nie, troos sy haarself, min wetend dat sy haar reeds in ’n web van intrige en lewensgevaar laat intrek het die oomblik toe sy ingewillig het om die beseerde Ovambo te behandel. Sy weet nie dat sy reeds binne ’n paar uur ná haar aankoms op Oshakati ’n belangrike skakel in ’n ketting geword het nie – in die nabye toekoms ’n byna onontbeerlike skakel.
Nadat sy van die nagsusters van die verskillende afdelings verneem het dat alles onder beheer is, gaan sy na haar woonstel en trek uit. Sy is die hele nag op diens, maar dis nie nodig dat sy heelnag regop moet sit nie. Indien iemand haar nodig kry, sal sy ontbied word. Haar kop raak skaars kussing of sy is weg in droomland, vir die eerste keer in maande in ’n nagmerrielose slaap versink.
Die nag lê wyd en uitgestrek en stil toe die Land Rover met die stofpad aankom. Dis eers toe die voertuig verby is en in die rigting verdwyn waar Oshakati se liggies in die verte blink dat hy die bakkie aanskakel, agter die bultjie uitstoot en die wiele weer in die pad swaai. Daar speel ’n glimlag om Garth Jackson se lippe. Wat ’n genade dat Hoffmann se nuwe assistente juis vandag op Oshakati aangekom het. Dis ’n nog groter genade dat die assistente ’n jong meisie is met ’n sagte hart en ’n groot bewustheid van die Hippokratiese eed wat sy afgelê het, en ’n derde genade dat sy hierdie wêreld en sy omstandighede nie ken en van buffels niks af weet nie. Louw Hoffmann dink sy gaan nie vir hom van veel waarde wees op Oshakati nie, maar daar is beslis ander mense hier wat die nuwe, jong dokter Linda Maartens van onskatbare waarde gaan vind – reeds gevind het.
3
Linda word daardie nag net drie keer in haar slaap gesteur – ’n besonder stil nag vir Oshakati, volgens een van die nagsusters. Sy voel ’n ander mens toe sy die volgende oggend die kantoor binnestap. Hoe laat haar hoof van sy blonde godin af tuis gekom het, weet sy nie. Hy lyk in elk geval ook fris en uitgerus, gereed vir die dagtaak.
Dis ’n vol dagtaak. Eerste op die lys is vyf operasies. Maar voordat hulle hulle na die operasiesaal begeef, word die saalrondes afgehandel.
Soos die vorige dag voel Linda ’n onwillekeurige bewondering vir haar nuwe hoof terwyl hulle van bed tot bed beweeg. Hy ken elkeen, weet presies wat sy ongesteldheid en vordering is, watter behandeling tot dusver toegepas is en twyfel vir geen oomblik aan die verdere behandeling nie.
Maar benewens die feit dat hy meester van sy vak is, leer sy ook nog ’n ander faset van hierdie man ken. Hy is meer as net ’n dokter vir hierdie mense. Hoewel ’n druk program op hom wag, luister hy geduldig en belangstellend na wat sy pasiënte hom te vertel het oor dinge wat niks met hul siektetoestand te doen het nie. Hy gee raad waar daar raad gevra word oor huislike probleme, luister simpatiek as daar van die een of ander skade of sterfgeval in die familie vertel word. Dis ’n ander mens wat Linda só leer ken – warm, menslik, heeltemal die teenoorgestelde van die man met wie sy tot dusver te doen gekry het.
Toe hulle terugkom in die kantoor, besef sy terdeë dat daardie deel van sy persoonlikheid vir ander mense gereserveer is – die pasiënte en ’n sekere blondine – en dat sý met die ander kant te doen sal kry.
Ook nou, terwyl hulle
