vir die eerste operasie. En langs hom, by die tweede wasbak, staan die blonde godin, ook besig om met ervare bewegings haar hande en voorarms tot by die elmboë met die sagte borsel te skrop. Albei het reeds die groen operasieklere aan, en hoewel die meisie se hare en die onderkant van haar gesig met die steriele groen masker en kopdoek bedek is, herken Linda haar dadelik.
Die man kyk op en gewaar haar waar sy onseker in die middel van die teater staan. Onmiddellik trek sy wenkbroue weer saam.
“Ons is byna gereed, dokter. Maak gou.” Hy gee van die wasbak af pad en hou sy hande uit na die Ovambo-verpleegster wat gereed staan om vir hom die steriele handskoene aan te trek. Sonder ’n woord skuif Linda langs die blonde godin in en begin skrop. Sy voel die blou oë wat haar takserend beskou en kyk op. Sy besef nie dat haar eie blik koel en ondersoekend is nie.
Agter haar hoor sy haar baas kortaf sê: “Suster Jackson – dokter Maartens. Suster Jackson is my regterhand in die operasiesaal, dokter. Sy weet omtrent net soveel van operasies af as ek self. Ek weet nie wat ek sonder haar sou gedoen het die afgelope ses maande nie.”
Linda knik net styf en sien hoe die blou oë hul koelheid bokant die masker verloor toe die “regterhand” antwoord: “Jy oordryf, Louw. Ek is nietemin dankbaar dat ek tot hulp kan wees.” Die blik rus weer op Linda en sy sê gemaak vriendelik: “Ek kom net vir operasies in. Die Ovambo-suster het nog baie te leer en Louw is natuurlik ’n perfeksionis – soos jy self sal uitvind.”
Linda gaan swyend voort met die skroppery en wonder of die meisie maar net probeer vriendelik wees en haar wil waarsku omdat sy ’n nuweling is – en of, soos dit vir haar geklink het, haar woorde eerder ’n bedekte dreigement inhou. Daar is egter nie tyd om hieroor te tob nie, want die pasiënt word reeds op die operasietafel getel en daar is ’n swyende bevel in Louw Hoffmann se oë dat sy nader moet staan.
Gedurende die volgende paar uur wonder Linda telkens waaroor sy na die operasiesaal ontbied is. Sy voel soos ’n vyfde wiel aan die wa, en sy is dit ook. Hoewel sy aangesê is om van die apparate dop te hou, weet sy nie hoekom nie, want sowel die chirurg as sy operasiesuster kyk telkens daarheen soos hulle hulself vergewis dat alles wel is, al doen die nuwe assistent verslag dat alles vlot verloop. Verder kan sy maar net staan en toekyk hoe Louw Hoffmann en Laura Jackson as ’n briljante span saamwerk. Watter persoonlike gevoelens daar ook al in haar ontketen is, as dokter moet sy hierdie twee mense bewonder. Hulle verstaan mekaar volkome, en Louw het nie nodig om een keer na ’n betrokke instrument te vra nie. Dis of Laura Jackson presies weet wat hy verlang.
Linda besef dat sy na ’n meester in sy vak staan en kyk. Louw Hoffmann se vingers is seker, kalm, doelgerig. Hy weet wat hy wil en moet doen en voer dit uit. En langs hom, soos ’n tweede brein wat ook deur hom beheer word en uit ’n gesamentlike kennisbron put, reageer sy helper meganies.
Toe die laaste pasiënt na die saal teruggestoot word, stroop die chirurg sy masker af en glimlag dankbaar.
“Dankie, Laura.”
Sy haal die masker en kopdoek af en skud haar kop sodat die blonde hare weer tot by haar skouers val en glimlag terug.
“ ’n Plesier, Louw.”
Linda draai stil om en begin ook haar operasiedrag uittrek, wat nog net so skoon is soos sy dit aangetrek het. Sy volg hulle tot in die kantoor, waar tee op hulle wag. Asof dit haar reg is en sy daaraan gewoond is, stap Laura dadelik na die tafeltjie en begin inskink.
Linda hou haar dop. Laura Jackson is nie wat ’n mens sal noem mooi nie. Daar is eerder ’n soort dierlike aantreklikheid omtrent haar, wat beklemtoon word deur ’n lang, lenige liggaam en die growwe broek en hemp wat sy dra. Sy en haar broer het blykbaar albei ’n voorliefde vir dié soort bosklere. Die goue hare hang tot by die skouers, maar met ’n natuurlike karteling. Die gesig is skoon van enige grimering, behalwe vir ’n baie ligte lipstiffie. Sy is bruingebrand en lyk baie fiks en gesond. Weer, soos die vorige aand, is die boonste twee knope van die hemp oop en sorg dit vir ’n glimp van vroulike rondings wat afdein na die heupe, wat deur die stywe broek beklemtoon word. Sy het kapstewels aan, geen juwele nie. Die amper mansagtige drag bring die vroulikheid in haar na vore eerder as om dit te verberg. ’n Besonderse meisie, het haar broer haar genoem. Linda stem saam. ’n Meisie wat beslis indruk maak en selfs deur die harnas van Louw Hoffmann kon dring.
Sy sit en luister swyend na die gesprek. Hulle gesels gemoedelik en dit lyk amper asof hulle van haar teenwoordigheid vergeet het. As stille toehoorder raak Linda nog meer wys oor hierdie blonde godin – soos sy haar in haar gedagtes gedoop het. Dat sy ’n vrou met vele bekwaamhede is, is nie altemit nie. Benewens die feit dat sy ’n besonder goeie suster is wat uit suiwer naasteliefde – of is dit liefde vir die chirurg? – haar diens gratis aan die hospitaal bied vir operasies, is sy ’n puik beesboer. Sy is maar die een wat eintlik die boer is, hoor Linda terloops. Garth is meestal weg op safari of om grootwild te jag. Wat sy nie van ’n bees af weet nie, is nie die moeite werd nie. Verder is sy ’n strawwe mededinger vir haar broer as dit by die skiet van grootwild kom. Daar is baie mans wat sy as skut die loef sal afsteek. Sy is ook bekwaam in die kombuis, kom dit voor, te oordeel na die tert wat sy saamgebring het om by die tee te geniet. Laura Jackson is, alles in ag genome, dus so na aan volmaak as wat Louw Hoffmann is, dink Linda wrang. Geen wonder dat dié twee so goed klaarkom en dat sy die enigste meisie is in wie Louw Hoffmann belangstel nie.
Sy voel amper bly om Garth skielik in die kantoordeur te sien verskyn. Sy het al so klein begin krimp in die teenwoordigheid van die bekwame Laura dat sy seker is sy sal ná dese aan chroniese minderwaardigheid ly. Haar glimlag vir die grootwildjagter is onnodig breed verwelkomend en dit kan haar nie skeel dat Louw Hoffmann se oë ’n oomblik fronsend op haar rus nie.
“Ek wil net gou ’n paar mediese joernale by Louw kry, Garth, dan kan ons maar ry. Ek stap sommer saam na jou woonstel, Louw,” laat Laura hoor en verdwyn dan saam met hom by die deur uit.
Garth sak op die stoel neer en sy oë bestudeer Linda se sedige gesiggie.
“Wat skort? Jy het openlik verlig gelyk om my te sien. Was jy en Hoffmann weer aan die stry?” vra hy reguit en ontvang ’n koppie tee van haar.
Sy skud haar kop en gooi vir haar ook nog ’n koppie in.
“Nee. Dis net . . . Jou suster is ’n baie bekwame mens, nè? Dit lyk my daar is omtrent niks wat sy nie kan doen nie, van ’n regterhand by ’n operasie wees tot leeus skiet.”
Hy lag hartlik, sy oë vonkelend.
“O! Ek begryp. Laura het jou ’n lesing gegee oor al haar talente! Sy is ’n baie bekwame mens, maar moenie dat dit jou ontstel nie. Jy het weer ander talente wat sy nie het nie.”
Linda kyk op. Sy het ook nogal gedink dat sy nie heeltemal onbekwaam en talentloos is nie, maar sedert ’n paar minute gelede twyfel sy daaraan. In vergelyking met Laura Jackson is sy maar ’n bra onbeholpe en hulpelose soort mens.
“Hoekom sal dit my ontstel? Wat die talente aangaan. . .” Sy glimlag half treurig. “Dit kom my voor of ek meer in die pad is hier as wat ek tot enige hulp sal wees. Tussen dokter Hoffmann en jou suster . . .”
Hy kyk haar liggies fronsend aan.
“Moenie verspot wees nie, Linda. En moenie dat Hoffmann en Laura se bekwaamhede jou versmoor nie. Hoffmann hou blykbaar van die soort vrou wat my suster is. Ek verkies weer ’n minder bekwame en volmaakte vrou. Ook maar goed smaak verskil. Ek hou nie van ’n vrou wat alles kan doen nie. Ek is byvoorbeeld nooit bekommerd oor Laura wanneer ek weg is op jag of safari nie. Ek weet sy kan haarself verdedig en na haarself omsien, beter as wat ek dit kan doen. Wel, Louw Hoffmann hou blykbaar van so ’n
