spaar tyd. In die motor moet sy hoor dat Markus sy sportklere vergeet het.
“Ag, Markus. Hoeveel keer moet ek vir jou sê dat dit jou verantwoordelikheid is om jou sportklere in te pak? Nou moet jy maar in jou skoolklere speel,” sê sy beslis.
“Maar Mamma, ek het nie my krieketkolf of handskoene nie.”
“Dis jou eie skuld,” sê sy met finaliteit, maar sy werk klaar uit wanneer sy ’n af periode het en dalk gou weer huis toe kan skiet. Nee, dit gaan nie uitwerk nie, want sy het gereël dat die revuehoofrolle hulle solo’s by haar kom oefen in daardie tyd. Deksels.
Dirk kom tot Markus se redding. Hy het vroegoggend reeds ’n periode af en bied aan om gou te ry. Sy gee vir hom die huissleutel.
Dirk was effens bot toe hy terugkom, maar sy het nie veel daarvan gemaak nie. Haar aandag was by die kinders.
Tuis loop sy egter vas in ’n buffel wat ’n rooi doek gesien het.
Petrus stuur die kinders na hulle kamers toe. “Van wanneer af het Dirk ’n huissleutel?’
“Ekskuus?” Sy is uit die veld geslaan.
“Van wanneer af het Dirk ’n huissleutel?” vra hy weer ’n keer afgemete.
“Hy het nie ’n huissleutel nie. Ek het myne vir hom gegee omdat hy Markus se krieketkolf kom haal het.”
“En presies weet waar Markus se kamer is en sommer regdeur stap, so tuis is hy.”
Terwyl Salomé verduidelik, word sy kwaad. “Hy is tuis in hierdie huis omdat hy al so baie goed moes kom regmaak wat my man nie kan nie, omdat hy in die buiteland rondflenter.”
“Dan kry jy ’n handyman en betaal hom. Nie gunsies van Dirk nie,” sê hy smoorkwaad.
Sy staan nie terug nie. “Ons kan nie ’n handyman bekostig nie, want my man is ’n sendeling,” spoeg sy vuur.
Sy het te ver gegaan, sy weet dit. Maar maande en maande se alleen sukkel en dan so ’n insinuasie, laat haar rooi sien.
Hy is so kwaad dat hy nie kan praat nie, kyk haar net met ysige oë aan.
“Dirk is net ’n vriend wat my uithelp wanneer dit wild gaan by die huis en alles uitmekaarval en hier niemand is wat my kan help nie.” Sy huil nou. “Ek moet vir baie maande per jaar sonder jou regkom, maar ek was nie een dag ontrou aan jou nie. Nie fisiek of in my gedagtes nie. Ek moet jou verdedig so ver ek gaan, ek moet die vrugte pluk van kinders wat hulle pa mis. En nou dit? Nou verdink jy my?”
Sy oë versag, maar hy is steeds kwaad. “Dit is nie snaaks om ’n vreemde man in my huis teë te kom wat my kind se krieketstel kom haal nie, Sally. Jy kon my gevra het om dit te doen. Ek is sy pa en ek is wel nou hier.”
Sy het nie eens daaraan gedink nie. “Ek het gedink jy is kantoor toe.”
“Nee, ek het jou gesê ek het vanoggend ’n vergadering by ’n kerk hier naby en gaan eers daarna in kantoor toe.”
“Ek het vergeet,” sê sy skuldig.
“Luister dan wanneer ek praat.”
“Wat het jy vir hom gesê, Petrus?”
“Vir wie?”
“Vir Dirk. Het jy hom ook uitgetrap?”
“Nou is jy nog bekommerd ook oor die vent.”
“Ek wil net weet of jy hom sleggesê het nadat hy my ’n guns gedoen het?”
“Nee, ek het hom nie sleggesê nie; jy kan rustig slaap. Maar ek het hom nie bedank omdat hy in my huis ronddwaal nie.”
“Petrus …”
“Ek gaan draf,” sê hy toe hy by haar verbystap.
Haar woorde het diep gesny, sy weet dit.
Nog ’n aand is bederf.
Die volgende dag by die skool tel sy beslis ’n ongemaklikheid by Dirk op. Hoe om dit aan te spreek weet sy nie, want sy weet nie wat is gesê nie. Sy wil net huis toe gaan en in die bed gaan klim en slaap en slaap, so gedaan is sy. Daar is egter geen genade nie; die dag beur voort.
Die middag kom Thea met die kinders kuier. Salomé het so baie werk om klaar te maak, maar hulle het lanklaas gekuier, dus laat sy niks blyk nie.
“Wat het Petrus toe gesê?”
“Van wat?” Salomé is op haar hoede.
“Die hele ongeluk, Markus se arm? Gaan hy nou meer tuisbly?”
“Nee, hy sien dit as ’n aanval van die bose op ons huishouding. Hy sê dit is die vyand se manier om hom te keer om sy werk te doen.” Sy kan net raai hoe pateties dit in haar suster se ore moet klink – hierdie gesprekke waar sy probeer brûe bou tussen twee wêrelde.
Haar suster rol haar oë. “Nou wat gaan dit vat om hom by die huis te hou? Moet ’n kind eers doodgaan?”
“Hou op om so te praat,” keer Salomé kwaad.
“Eerlikwaar, Salomé, ek weet nie hoe hou jy dit uit nie.”
“Ek is heeltemal gelukkig, dankie.” Sy dink skuldig aan gister se bakleiery. “En dit was werklik onnodig om die hele storie teenoor Ma uit te lap.”
“Jy lýk heeltemal gelukkig,” snip Thea sarkasties. “En Ma het die reg om te weet as haar kleinkinders seergekry het.”
“En ek het die reg om vir Ma te vertel soos en wanneer ek goeddink.”
“Nie as ons elke keer die kastaiings uit die vuur moet krap wanneer jou man nie hier is nie!”
“As jy my nie wil help nie, sê so, dan vra ek iemand anders.”
“Soos wie?”
Skaakmat.
Sy vertrou niemand anders met haar kinders nie. Sy het eerlikwaar nie eintlik vriende nie. “Kom ons praat oor iets anders, Thea. Ek is so moeg gebaklei hieroor.”
Haar suster laat die onderwerp met moeite staan. “Nou goed. Hoe gaan dit met die revue?”
Maar die kuier is reeds bederf en Salomé is bly toe hulle ry. Sy kan nie help om met ’n tikkie jaloesie te kyk na haar sussie se mooi motor waarmee sy na haar spoghuis toe ry nie. Thea het dit so maklik, dink Salomé bitter.
Hoofstuk 7
KAÏRO. AUGUSTUS 2010
Ruth het vroegoggend vir Saleh gebid nadat hulle die slaapbanke opgeslaan het. Dit het haar rustiger gemaak, maar nou klop Saleh se hart in haar keel. Hulle het lank gesit en gesels terwyl die trein sy laaste skof uitploeg.
“Wat gaan jy maak wanneer ons in Kaïro kom?” het Ruth besorg gevra.
“Ek weet eerlikwaar
