net gelukkig dat Richard jou darem landdros toe gesleep het, anders was dit straks dieselfde met jou.”
“Ai, Oupa.”
“Ja, toe maar, ai maar. Moet net nie jou kop vir ’n tweede keer loop stamp nie. Wat weet jy van dié Opperman af? Hy kan ’n skurk wees!”
“Ai … Ek bedoel, Oupa is darem nou regtig onredelik. En buitendien, ons het net gaan éét, niks meer nie. Vergeet van Gustav Opperman. Oupa hoef regtig nie bekommerd te wees dat ek my met hom sal ophou nie.”
“Nou ja, ek wou maar net sê. Dan groet ek nou maar weer. Jy kom seker volgende naweek huis toe, of hoe?”
“Ja, dit is my plan.”
“Goed dan.” En klik sê die telefoon in haar oor.
Toe sy die gehoorstuk terugplaas op sy mikkie, is sy regtig in ’n dwaal. Wat op aarde het Gustav by haar oupa Janus op die plaas gaan maak? Het hy regtig gaan navraag doen oor sy vriend? Sou hy haar dan nie geglo het toe sy vir hom gesê het sy het hom nooit eens gesien nie? En gisteraand by die ete het hy nie een keer Frans Bruwer se naam genoem nie.
Haar oupa is nie al een wat weet sy het saam met Gustav gaan uiteet nie. Maandagoggend toe sy en De Wet werk toe ry, vra hy ook uit die bloute: “Het jy jou ete saam met Gustav Opperman toe geniet Saterdagaand?”
Sy kyk vinnig na hom, maar sy oë is stip op die pad. “Hoe weet jy ek het saam met hom gaan eet?”
“’n Vriendin van my ma het julle gesien. Sy en haar man het ook gaan uiteet.”
“O, ek sien.”
“Wel, was dit lekker?”
“Ja, die kos was lekker, dankie.”
Hy is lank stil voor hy weer praat. “Ek wens ek het ook baie geld gehad. Dit moet lekker wees om alles te kan doen wat ’n mens graag wil.”
“Soos?”
“Soos om iemand te nooi om saam met jou te gaan uiteet wanneer en waar jy wil. Of om sommer net op ’n lekker lang vakansie te gaan. En om met ’n statusmotor rond te ry.”
“Ja, dis ongelukkig nou so dat rykdom nie vir almal beskore is nie. Maar troos jou daaraan, jy is nie die enigste een in die armmansbootjie nie. Ek dink minstens nege tiendes van die mensdom het nie genoeg geld om te doen wat hulle graag wil nie. Daar is ook diegene wat oorgenoeg geld het, maar nie die gesondheid om enigiets te geniet nie.”
“Hm, so ek moet my seëninge tel. Dis wat jy eintlik vir my sê.”
Sy bly hom ’n antwoord skuldig, want hulle hou voor die winkels stil en daar is reeds klante wat op De Wet wag. Ook haar winkel kry vroegoggend ’n paar besoekers. Toe daar vir haar ’n ruiker opdaag, kry sy nie dadelik die geleentheid om te kyk van wie die groot bos proteas kom nie. Eers nadat die klante weg is, stap sy nader om dit te besigtig. Van wie op aarde kan dit wees? Dalk een van die dames vir wie sy klere maak?
Toe sy die kaartjie oopvou, lees sy: Beskou dit asseblief as ’n soenoffer vir Saterdag se mislukte ete. Gustav. Haar lyf begin onbedaarlik bewe. Sy is oneindig dankbaar dat daar niemand in haar winkel is nie. Al haar vaste voornemens van die vorige aand om nooit weer aan Gustav Opperman te dink nie, is daarmee heen. Hoe kan ’n mens ’n man vergeet wat vir jou so ’n pragtige ruiker stuur?
Maar sy wag verniet dat die telefoon moet lui, want sy sien of hoor niks weer van Gustav nie. Nie voor die Saterdagoggend toe sy gou wegglip bank toe nie. Sy is op pad uit, en hy op pad na binne, toe hulle mekaar in die bank se deur raak loop.
“Gaan dit goed met jou?” wil hy weet, sy donker oë so deurdringend in hare dat sy voel hoe alles om haar vervaag.
“Ja, dankie. En met jou?”
“Ook goed, dankie.” Hy aarsel effens voor hy sê: “Ek was verlede Sondag daar op jou oupa se plaas.”
“Oupa het so iets genoem, ja,” sê sy, en verwens die blos wat sy weet haar wange verkleur.
“Hy het my vertel van die Kleinbosdam. Die dam wat glo eers die hele Mosselbaai van water voorsien het. Volgens hom het die dam ’n baie interessante struktuur.”
“Ag, dis eintlik ’n baie simpel ou dammetjie, maar wat mooi is, is die natuurskoon.”
“Ja, jou oupa het so gesê. Ek het gewonder of jy my nie eendag sal gaan wys waar die dam geleë is nie. Jou oupa sê ek sal dit nie maklik alleen kry nie.”
“O, dit sit daar in die omgewing van Gonnakraal. Jy moet ook toestemming hê om daar in te gaan.”
“By wie vra ek toestemming?”
“By die munisipaliteit.”
“As ek toestemming kry, sal jy saamgaan?”
Sy kyk ongemaklik weg. En toe sy terugkyk, is sy blik steeds so senutergend vas op haar gesig, dat sy vinnig inwillig en toe sommer haastig wegstap. Maar toe sy weer haar winkel binnegaan, voel dit of sy sweef. Of sy dit wil erken of nie, Gustav Opperman laat haar hart vinniger klop, al probeer sy hóé hard om geen waarde te heg aan die bietjie belangstelling wat hy in haar toon nie. En sy het skoon vergeet om hom te bedank vir die pragtige ruiker …
Sy het ook kwalik die middag op die plaas geland, of oupa Janus wil weet of sy die Opperman-vent weer gedurende die week gesien het.
“Ek het hom vanoggend in die bank raak geloop, ja.”
“En toe?”
“En toe wat?” vererg sy haar. “Ons het nie tyd gehad vir gesels nie. Hy was op pad in en ek op pad uit. Ons het eintlik maar net gegroet.”
“En De Wet, daardie mannetjie van die groentewinkel langs jou klerewinkel?”
“Wat van hom?”
“Sien julle mekaar nog gereeld?”
“Ja, Oupa, elke dag. Ons ry nog steeds saam werk toe deur die week.”
“Ek hou van hom.”
“Oupa het hom nog maar net twee keer gesien,” beskuldig sy hom. “Is dit nie ’n bietjie gou om hom op te som nie?”
“Nee, ek kyk net na ’n man se hande. As dit grof is, weet ek hy skrik nie vir werk nie.”
“Ek wil gou vir Eben ander klere gaan aantrek sodat hy buite kan speel,” verander Esbeth die onderwerp. Maar terwyl sy die takie uitvoer, dink sy met ’n tikkie ironie daaraan dat haar oupa natuurlik Gustav se hande ook bekyk het. En omdat dit nie grof en gebars is nie, het hy besluit Gustav is nie ’n mán nie. By hom is ’n ding mos net wit of swart. Niks tussenin is reg nie.
Die aand aan die etenstafel haal oupa Janus weer Gustav se besoek aan die plaas op. “Ou Frik het hom loop wysmaak ek sal dalk weet waar sy vriend is. Hoekom het jy hom nie die aand toe julle saam gaan eet het, vertel ons weet niks van dié Frans Bruwer af nie?”
“Dit het nie ter sprake gekom nie.”
“Esbeth, wat se danige geëtery is dit? Lê die man by jou aan?”
