namens die eendjiehouer waarin die badskuim is.
Eers toe sy hulle begin afdroog, bars die seepbel wat haar gemoed die afgelope ure was, en die werklikheid sak opnuut op haar toe. Werkloos. Weg uit hierdie woonstel … waarheen? Die uitnodiging van Dawie de Vries lyk nou, met die afstand wat tydsverloop bring, onwerklik en onmoontlik. Hy het sekerlik maar net gaaf probeer wees. En het sy bowendien die reg om haar kinders te ontwortel en verplant, met die risiko dat dit dalk nie daar anderkant uitwerk nie?
Met ’n stil, eindelose geduld beantwoord sy die talle vrae uit die kleutermonde, trek sy hulle slaapklere aan en blaas hulle hare droog, iets waarvoor daar normaalweg net nooit tyd was nie.
Toe sy op ’n keer verby die telefoon loop, sien sy die gehoorbuis eenkant lê. Dan is dit waarmee Ronnie aan ’t kwaaddoen was toe hy moes kom bad. Of sou die foon gelui, en hy probeer antwoord het? Met die geraas van die lopende water in haar ore, sou sy dit nie kon hoor nie. Daar is geen reaksie op haar ge-hallo nie, dus sit sy dit met ’n skouerophaling terug. Wie ook al gebel het, moet maar net weer bel. Sy is in niemand se diens meer nie, en sy betaal self haar rekening. Haar driejarige kind kan probeer antwoord as dit hom behaag, al maak hy nie ’n sukses daarvan nie. As dit Julia was, sou Ronnie dit darem kon oordra. Al wat sy nou uit hom kry, is: “Ek het hom teen my legtel-ool gehou. Is dit leg, of moet ek hom teen my linkel-ool hou?”
“Enige oor, patatta,” verseker Berna hom laggend, “solank dit net ’n oor is wat kan hoor. En onthou om altyd vir Mamma te kom roep.”
Sy besluit om lekker kos te maak, ’n soort galge-oordaad. Daar is nog ’n groot T-beenskyf, gelukkig gemarineer in die yskas, asook ’n blikkie sampioene. Dit sou naweekkos wees, maar sy is nou lus daarvoor. Met ’n bietjie gestoomde groente daarby, sal sy voel dat haar kinders ’n slag ’n gebalanseerde maaltyd kry. Ook dalk glad nie so vanselfsprekend in die afsienbare toekoms nie.
Sy is besig om die heel sagte filetgedeelte van die geroosterde vleis vir die twee kleintjies in blokkies te sny, toe die klop aan haar voordeur kom.
Gelukkig darem, dink sy toe sy gaan oopmaak, dat sy vir enige smous net nee kan sê. En, as hy aandring: “Jammer, ek is werkloos.” Sy beproef die woorde saggies op haar tong toe sy die deur op ’n skreef oopmaak en vir Christiaan Hartogh daar sien staan.
Sonder dat sy die veiligheidsketting afhaal, praat sy met hom: “Indien dit oor kantoorwerk gaan … jammer, ek is nie meer in u diens nie.”
“Dit gaan nie oor kantoorwerk nie.” Sy stem is gedemp, amper deemoedig. Sy kry die gedagte dat hy dalk om verskoning kom vra. Hy wil sekerlik nie ’n nuwe kans kom waag nie. Wat dink hy? Dat ’n weduwee noodwendig uitgehonger en desperaat vir enige man se lyf sal wees?
Die twee kinders is gelukkig ’n doeltreffende afweermiddel. As sy net haar selfbeheersing kan behou; hy kan darem sekerlik nie die woeste geklop van haar hart sien en hoor nie. Sonder ’n verdere woord haak sy die ketting uit en maak die deur wyer oop.
Hy kom versigtig binne, beslis met groot voorbehoud. Sy is meteens nie meer bang dat hy gisteraand se toertjies sal probeer herhaal nie. Toe hy binne is, kyk hy ietwat verbaas na die tweeling. Hulle staan aan weerskante van haar, elkeen met ’n bakkie kos in die hand, en beskou hom nuuskierig terwyl hulle tussendeur hap uit die teelepels wat deur nog dom handjies gehanteer word. “Ek het nie geweet …” begin hy. “Ek bedoel, van jou kinders nie, ek het net geweet jy is alleenlopend.”
Sy antwoord nie. Wat wil hy hê moet sy sê? Ja, liewe meneer Hartogh, ontsien tog my krosie en vat my weer in diens, ek sal lewenslank die stof van jou skoene aflek daarvoor … Wel, as dit is wat hy wil hoor, sal hy lank wag.
“Toe antwoord een van hulle netnou toe ek bel.”
“Dit spyt my. Ek het nou-nou eers gesien die gehoorbuis lê eenkant. Maar aangesien dit my tuiste is en nie ’n kantoor nie, is ek nie van plan om verantwoording te doen daarvoor … of die kind te straf nie.”
Sy voel genadiglik dat sy eindelik in beheer is. Gisteraand, toe hy haar met mening aan sy wellustige wil wou onderwerp, was dit op sy terrein; en vanoggend toe hy haar gedwing het om te bedank, ook. Maar nou staan sy op eie voete op eie bodem, al is dit gehuurde bodem wat sy dalk binnekort sal moet verlaat. Dit hoef hy nie te weet nie.
“Dit was ook nie my idee nie,” weerlê hy. “Ek het maar net gedink om wat ek netnou oor die telefoon wou sê, liewers persoonlik te kom sê. Ek was minute lank op die telefoon en ek het … wel, ek het gehoor hoe jy met jou kinders speel en gesels en hoe … hoe geduldig jy is …” Hy stamel sowaar.
“En dalk het u selfs gewonder by wie ek hulle gisteraand op kort kennisgewing gelos het toe ek u moes gaan ‘bystaan’?”
Sy gelaatskleur verdonker. “Gisteraand was ’n fout. ’n Groot oordeelsfout. Ek weet dit nou. Het jy nog nooit ’n fout gemaak nie?”
“Baie. Soos gisteraand.”
“Vanmôre was ook ’n fout,” sê hy . “Die werk is vanaand reeds in chaos.”
“Is Cathy nie goed genoeg … ek bedoel, op alle terreine nie?”
“Los nou maar die sarkasme, mevrou Joubert. Kan ons nie die saak soos grootmense bespreek nie? Ek het baie sleg gevoel nadat u vanoggend daar uit is. Toe het my bui bedaar, en kon ek redelik begin dink. My donker sy het ’n wyle oorgeneem, ek erken dit. En daarby het ek jou heeltemal verkeerd gelees. Ek was seker jy is net so bewus van my soos ek van jou, al die maande.”
Sy wens hy wou liewer by die “u” bly, dit was veiliger.
Gelukkig verwag hy nie ’n antwoord hierop nie, want hy gaan met ’n skewe glimlag voort: “Wat meer is, my pa gaan my sleg uittrap as hy terugkom en jy is weg.”
Die tweeling het belang verloor in ’n grootmensgesprek wat bo hulle begripsvermoë is, en hulle sit nou soet by die gedekte ronde tafeltjie en eet.
“Die kos ruik lekker,” sê Christiaan Hartogh, die man in hom ’n oomblik lank verdring deur die ewige seun.
“Dankie,” sê Berna, en voel ongasvry om hom nie vir ete te nooi nie. Maar daar is in elk geval nie genoeg kos nie, en so ’n intieme samesyn sou haar ook net saf kon maak vir nuwe toenadering.
Want natuurlik is hy reg; sy was al hierdie maande wel deeglik bewus van hom, en dit sou kon herleef. As hy hom so gedra soos vanaand, beslis. Daarom is dit beter dat hy gaan. Dit sal dom van haar wees om haar ’n tweede keer bloot te stel aan verraad en vernedering.
“Dalk het ek my nie duidelik genoeg uitgedruk nie,” sê Hartogh met ’n diep asemhaling. “Ek het jou kom vra om terug te kom werk toe.”
“Baie dankie, maar ek is reeds ’n ander betrekking aangebied.”
Hy swyg ’n oomblik. “Moenie bluf nie,” sê hy dan.
Sy haal haar skouers op en staan deur se kant toe om aan te toon dat die besoek, wat haar betref, afgeloop is. “U hoef dit nie te glo as u nie wil nie, meneer Hartogh. Ek het volkome vrede met wat u glo en wat nie.”
Hy kyk haar lank aan, maar haar blik wyk nie ’n aks voor syne nie. “Moet nooit sê: ‘Fonteintjie, ek drink nie weer van jou nie’,” sê hy eindelik.
“Nee, dit sê ek nie. Maar as sy water bitter proe, soek mens soeter by ’n ander bron.”
“Jy vergewe
