se wens gewees het nie. En dis nie dat hy gekies het om so vroeg heen te gaan nie.”
Berna reageer nie op hierdie bedekte verwyt nie. Sy het dit immers al honderd keer aangehoor. Julia sal dit nooit aanvaar dat Ronald eintlik op Berna se plek gesit het toe die ongeluk plaasvind nie. Berna moes naamlik bestuur, want hy was na ’n hewige partytjie nie daartoe in staat nie. En hy was vies daaroor, en vasbeslote om sy tas te pak sodra hulle tuiskom, “want jy ag my nie meer nie”.
Maar sy wil nie in bitterheid aan hom dink nie. Sy het twee fraai kinders van hom, en hy en sy het hulle goeie oomblikke saam ook gehad. Daarvan getuig die talle foto’s in Julia se fotohoekie in die woonkamer. Berna wou al so graag die een gevra het waarop sy om Ronald se nek hang op ’n studentekamp, maar Julia bewaar dit jaloers. Die trui wat Ronald op die foto aanhet, is naamlik deur haar gebrei, en sy soek daardie verdwene trui al meer as ’n jaar lank by Berna.
“In elk geval, Julia, ek het maar net kom sê. Lig asseblief vir Ron ook in. En ek sal die kinders nog vir ’n hele naweek na julle toe bring. Sonder my,” voeg sy by toe sy Julia se wenkbroue die vraag sien vorm.
“Toe ek jou vanmiddag hier sien aankom, toe weet ek sommer jy is uit die werk uit,” sê Julia, getroos deur haar gewaande profesie. Sy wil so graag as ’n wyse vrou bekend wees.
“Maar jy was altyd goed met voorspellings,” prys Berna vroom. “Onthou, jy was die eerste een wat gesê het ek verwag ’n tweeling.” Sy was toe, vroeg reeds, so geil uitgedy soos ’n koei.
“En dit was toe ’n tweeling!” roep Julia uit en kyk triomfantelik na die tweetjies wat redelik bedees die kuier sit en verduur. Aan Ronald en die susters se weggepakte speelgoed sal die tweeling nooit durf raak nie … Net soet kyk, hoor, nie breek nie.
“Moet dit dan liewer nie vir hulle wys nie,” het Berna haar eendag bitsig belet. Hoe bitter min verstaan Julia van ’n kind se psige. Haar eie kleintyd het sy waarskynlik uit haar selektiewe geheue gesny.
Nog ’n besoek oorleef, dink Berna toe sy met ’n gevoel van verligting die smaaklose binnehuis verlaat en deur die mooi namiddagtuin loop. Geen geldnootjies vandag in die handjies gedruk nie.
Sou Annalien al tuis wees? Sy is, merk Berna toe sy parkeer en Annalien se afgeleefde motortjie sien staan. Soos gewoonlik, word haar beste aandag eers aan die tweeling gegee voordat sy by Berna uitkom.
“En toe?” vra sy eindelik, en skink vir haarself koeldrank uit Berna se klein yskas. Sy is kaalvoet en ontspanne, ’n heerlike vroumens. Haar man moes gek gewees het om haar te los.
Om die een of ander rede vertel Berna haar nie van Hartogh se versoek van gisteraand, dat sy terug werk toe moet kom nie. Sy het genoeg probleme om daardie besoek en haar gevoelens daaroor aan haarself te verwoord, wat nog te sê aan iemand anders.
Dus bepaal sy haar by die belangriker mededeling. “Ek was vanmiddag by my skoonmense, Annalien. En ek het net skielik besluit genoeg is genoeg. Ek is nou klaar met wik en weeg. Ek gaan daardie sprong Rensdal toe waag.”
“Doen dit, ja,” sê die immer onblusbare Annalien, met dieselfde drif as waarmee sy ’n reis om die wêreld sou aanraai. “Dan kan ek vir jou daar kom kuier. Soek solank vir my ’n lekker vet skaapboer uit, ek bedoel ’n boer met lekker vet skape.”
“Wat laat jou dink ek sal hom nie vir my vat as ek een kry nie?” lag Berna.
“Wel, as daar een met maer skape vir my oorbly, sal ek ook maar tevrede wees. Jy weet mos ek gun vir jou net die beste, goeie vriendin.”
“Ek weet, Annalien. En vir jou sal ek mis. Jy was altyd ’n vars bries tussen daardie klomp op kantoor, en my kinders se tweede ma.”
“Hoe dink jy moet ek voel, om hier agter te bly? En om sonder my twee goetertjies te wees?” Sy versmoor hulle halfpad met soene dwarsoor hulle mollige gevreetjies, en hulle laat hulle dit welgeval met skaam glimlaggies. “En op kantoor, moenie praat nie! Almal staan vandag in bondeltjies en skinder en Hartogh is so bot, jy kan met hom toor.”
Nog steeds vertel Berna haar nie van gisteraand nie. Laat wat verby is, verby wees. En laat wat moet kom, dan tog maar vinnig kom.
“Ek het vir my woonstel nog ’n kontrak vir amper twee maande, Annalien. Jy kan dit erwe, dis ’n bietjie groter en front noord. Vir die twee maande kan jy verniet bly. Ons meubels sal voorlopig saam hier kan inpas, tot ek weet of ek myne Rensdal toe moet laat kom.”
“Moet nooit sê ou Annalien bedank die krummels wat na haar kant toe kom nie, hoor.”
Dit klink lughartig genoeg, maar Berna sien onvermydelik hoe haar vriendin trane in Mientjie se krulle wegvrywe.
3
Op die laaste bultjie duskant Rensdal hou Berna stil om haar en die kinders ’n bietjie netjies te maak. Hulle bevind hulle tussen groen landerye, panne veldwater en weiende beeste. Sy het hierdie idilliese prentjie hoogs nodig. Sy is moeg, nie gewoond daaraan om ver ente te bestuur nie. Oor die algemeen is sy baie plekgebonde, en dit voel vir haar of sy besig is om ’n vreemde planeet te besoek.
Vakansies in die verlede was beperk tot ’n besoek aan haar ma (waartydens sy haar pal vererg het vir haar stiefpa wat so oor die muurtjie sit en spoeg en wat al haar ma se spaargeld uitgee op sakke vol patente-medisyne vir sy ipekonders), ’n uitstappie dieretuin toe, een of twee keer Suidkus toe saam met Annalien.
In die enkele jare van hulle huwelik het sy en Ronald ook nie danig rondgerits nie, behalwe in die stad self. Daar was een keer, voor haar swangerskap nog, wel sprake van ’n seevakansie, maar toe dit blyk dat Julia en Ron heel vanselfsprekend sou saamgaan, het sy kop uitgetrek. Die jaar daarna was dit in elk geval chaos, met twee babas op hande.
By die vorige stilhouplek het Berna vir elk van die kleintjies ’n pakkie lekkergoed gegee; jelliemannetjies, wat hulle nie te erg sou besmeer nie. Dit het hulle besig gehou. Nou sien sy wat gebeur het, en waarom hulle so ekstra stil was: Mientjie het gekou en gespoeg tot sy aan die slaap geraak het, en Ronnie sit nou ernstig die halfverorberde lekkergoed van sy sussie se rokkie en afpluk, so tevrede asof hy ’n hele lekkergoedboom net vir hom het.
Berna kam hare, vee gesiggies af en pak reg. Die kar is bitter vol. Benewens persoonlike besittings, het sy ook haar mikrogolfoond en persoonlike rekenaar ingepers. Sy het gereken dat sy dit sal kan gebruik in haar toekomstige pos.
Wel, as daar so iets is. Annalien het gesê sy is stapelgek om nie weer te bel en presies vas te stel wat is wat nie. Totdat Berna moes erken: “Ek is bang, Annalien. Ek is bang ek bel en dit blyk ek is vir die gek gehou … of dat De Vries se vrou my nie daar wil hê nie, of dat die kamtige winkeltjie nie eens bestaan nie.”
“Bang se voet. Jy kan nie jou kinders in die kar pak en daar anderkant voor dooimansdeur aankom nie. Wat doen jy in so ’n geval?”
“Ek sal iewers op daardie dorp ’n gaatjie kry waar ek kan afpak, en ’n los werkie om brood vir my kinders te koop.” Sy sal Hartogh se geld rek en rek.
Annalien, wat aanvanklik die entoesias was, het nou met bedenking na Berna gestaar. “Jy het twee bloedjies op jou hande, weet jy. Belowe my jy sal hulle nie laat hongerly nie. Werk sal jy kry, dit weet ek, met jou kwalifikasies en ervaring. Maar … daar? ’n Klein plekkie het ook maar net soveel werkgeleenthede voor hy versadig is. En jy moet weet dat families en hulle erfgename alle poste volsit en dit dalk nog in hulle lywige testamente aan mekaar bemaak.”
“Dan
