“Weg,” antwoord sy, en haar skraal gesig versomber effens. “Almal het Spitskop toe getrek.”
“Waar is Spitskop?”
“Ek weet nie, maar Dolf sal seker weet. Party mense het ook Geelhoutboom toe getrek. Dis ’n meneer McLachlan se plaas,” antwoord sy. “Dolf sal nou-nou terug wees. Hy sal meneer alles kan vertel.”
Hy staar ’n oomblik lank besluiteloos na die grond.
“Waar kan ek vir hom wag?” vra hy.
“By die huis sal die beste wees,” antwoord sy dadelik. “Die perd lyk moeg. Daar kan ek hom sommer water gee.”
“Ja, ons het ver gekom. Baie dankie, Beth, jy is nog net so ’n gawe nooientjie soos altyd,” sê hy met ’n breë glimlag. “Kom, klim op, dan ry ons soontoe.”
Beth skud haar kop.
“Ek moet die emmer water huis toe neem. Gaan meneer maar solank, dan kom ek agterna.”
Hy kyk haar eers verbaas aan, en lag dan opgewek.
“Nee, dit doen ek darem nie!”
Voor Beth iets kan sê, tel hy die emmer op, neem die teuels van sy perd en begin aanstap. Beth val langs hom in.
’n Lang ruk loop hulle stil langs mekaar. Beth lek kort-kort met die punt van haar tong oor haar bolip. Sy wonder of Shannon ’n vraag wat sy hom lankal wou vra, sal beantwoord. ’n Skuins kyk na sy geslote gesit laat haar net ’n oomblik huiwer voor sy toe wel vra: “Delf jy nie, meneer Shannon?”
Hy kyk vinnig na haar en glimlag.
“Nee, Beth.”
Sy frons liggies, lek ’n barsie agterop haar hand en draai weer na hom: “Wat kom doen jy dan hier op die delwery, meneer Shannon?”
Sy gesig raak weer geslote en hy kyk weg na die ver, blou rante.
“Ek soek na iemand, Beth,” sê hy eindelik.
Verwonderd draai sy na hom.
“Maar dis nog net ek en Dolf wat hier is – na wie soek meneer?”
Hy glimlag stadig.
“Jy vra baie vrae vandag, maar jy sal die man tog nie ken nie.”
Sy loop ’n paar sekondes in stilte voort.
“Waar kom jy nou vandaan, meneer Shannon?”
Toe hy na haar draai, is daar ’n onpeilbare uitdrukking in sy oë.
“Jy vra te veel vrae, Beth. Ek kan nie almal beantwoord nie.”
Sy glimlag verleë.
“Jammer, meneer Shannon.”
“Is jou pa hier?” vra hy skielik en kyk in die rigting van die huis.
“Nee, Pappa is dood – hy het op die kleim verongeluk. Dit was net voordat hulle die goud by Spitskop ontdek het.”
“Dit spyt my om dit te hoor, Beth, dit spyt my werklik.” Hy bly ’n oomblik lank stil en vra dan: “Het hy darem goed gedoen hier?”
“O ja,” sê sy ’n bietjie trots. “Hy het baie goud opgegaar. Ek en Dolf het elkeen daarvan geërf … maar my broer het syne uitgemors.”
Shannon frons. “So …”
“Ja, maar ek het omtrent nog al mý goud. As ek mooi daarmee werk, behoort dit lank te hou – seker ’n paar jaar. Ek moes al daarvan verkoop om geld in die hande te kry, maar ek dink die winkelier het my verkul.”
“Hoekom sê jy so?”
Beth frons diep en lek oor haar lippe.
“Wel, Mister Goodman het my net ses pond gegee vir een blikkie vol.”
Shannon gaan botstil staan en staar na die meisie voor hom.
“Is dit al?”
Sy knik.
“Ek wou nie stry nie, want ek is maar net ’n meisiekind, en hy sal nie na my luister nie,” antwoord Beth selfbewus.
Shannon begin weer aanstap.
“Waarom gee jy dit nie aan Dolf om te verkoop nie?”
“Ek …” Beth bly skielik stil en voel hoe die bloed in haar wange opstoot. Hoe kan sy Shannon vertel waarom sy nie wil hê Dolf moet haar goud verkoop nie?
Shannon kyk nie na die meisie langs hom nie, maar hy kan aanvoel dat die vraag haar ongemaklik stem, en hy praat dus nie verder daaroor nie. Sy het hom immers vertel dat haar broer al sy goud uitgemors het.
“Alles lyk maar baie verlate,” sê hy om die ongemaklike stilte te verbreek. Sy oë dwaal oor die vervalle geboutjies. “Woon julle nog daar teen die rant?”
“Ja, daar skuins voor,” beduie Beth.
Shannon gee sy perd water terwyl Beth ’n bak mielies op die stoep gaan haal. Sy sit die bak mielies op die grond voor die perd neer. ’n Rukkie lank hou sy die dier dop terwyl hy hongerig aan die mielies vreet.
Shannon gaan sit op die rand van die klipkraal.
“Wanneer het die mense dan hier padgegee?”
Beth kyk vlugtig op na hom en dan weer na die perd.
“Verlede winter al. Ou meneer Pritchard en oom Hendrik het saam met ons hier agtergebly, maar hulle is omtrent twee maande gelede weg.”
Shannon kyk afgetrokke na die skraal meisie in haar gelapte rok en growwe velskoene. Haar skurwe, rooi hande streel die nek van sy perd, en haar hare is skoon maar onversorg.
“Dis ’n mooi perd, meneer Shannon,” sê sy bewonderend. “Wat is sy naam?”
Hy wip van die muur af en kom na haar toe aangestap.
“Neptune,” antwoord hy glimlaggend. Sy kyk vraend na hom.
“Hoekom so ’n snaakse naam?”
“Ek hou van die naam, dis al,” antwoord hy.
Sy lag en vryf die perd se ore.
“Jy het hom goed opgepas, meneer Shannon. Kyk hoe blink sy vel.”
Voor hy kan antwoord, hoor hulle Dolf en April se stemme. Beth se broer beveel die swart man om die bok te gaan afslag, en kom dan haastig in hul rigting aangestap. Hy lyk ontevrede toe hy Shannon herken.
“Môre, Hugh. Wat soek jy hier?” vra hy effens kortaf.
“Hallo, Dolf,” groet Shannon en steek sy hand uit. “Nee, ek het maar net kom kyk hoe dit nog met julle gaan. Beth het my nou
