vererg hom opnuut, kom orent en gluur haar aan.
“Maak dan soos jy lus het,” sê hy bars. “Ek ry môreoggend vroeg Spitskop toe. As jy wil saamgaan, gee jy die goud vir my. So nie, bly jy hier!”
Beth kyk verskrik na hom.
“Ons kan nie môre al ry nie. Wat van meneer Shannon? Hy moet nog my geld vir my bring!”
Dolf lag haar uit. “Dink jy regtig hy sal dit bring? Dan is jy nog meer onnosel as wat ek gedink het! Hy is ’n ou kalant – net Pa het geweet hoe om met hom te werk! Shannon het ’n vet slag met jou geslaan, ou sussie!”
“Is nie! Jy sal sien, hy sal terugkom!”
“As jy vir hom wil wag, kan jy dit gerus doen. Ek ry môre!”
Hy draai om en stap by die deur uit. Beth staar hom verslae agterna. As hy môre ry, is sy alleen hier in hierdie verlate dorp tussen vervalle sinkhuisies, verwaarloosde agterplasies en stowwerige paadjies. Hier sal niemand wees om mee te praat nie, niemand om voor kos te maak nie. Dit sal net sy, haar gedagtes en die oneindige stilte wees!
Vol onsekerheid oor wat nou gaan gebeur, loop sy na die buitedeur om te sien wat Dolf maak. Hy en April staan by die klipkraal en praat. Dolf beduie ongeduldig met sy arms terwyl die ou swart man sy kop heen en weer skud. ’n Sprankie hoop spring in haar binneste op. As April agterbly, sal sy nie alleen wees nie. Hier sal darem nog ’n siel wees met wie sy af en toe kan praat.
Met ’n ergerlike ruk van sy skouers, draai Dolf om en stap die veld in. April staan hom kopskuddend agterna en kyk. Toe Dolf tussen die lae bosse agter die kraal verdwyn, draai Beth om en gaan die huis binne. Sodra hy terug is, gaan sy met hom praat. Hy kan haar nie hier alleen laat agterbly nie! Nog net een week, dan sal sy weet of Shannon gaan terugkom, dan sal sy gereed wees om Spitskop toe te gaan en hierdie plek vir goed te verlaat.
Beth lê roerloos onder die warm komberse. Dis nog minstens ’n uur voor dagbreek, en buite waai die Augustuswinde rukkerig en huilend om die hoek van die sinkhuisie. ’n Blik ratel oor die klippe op die werf en ’n koue windvlaag sny deur ’n skreef in die houtdeur.
In die vertrek langsaan hoor sy hoe Dolf opstaan en ’n rukkie werskaf tussen die kiste wat in sy kamer gepak is. Dan gaan die binnedeur oop, en kom hy ingestap. Sonder om na haar te kyk, skep hy water met sy lampetbeker en loop terug na sy kamer toe om te gaan was.
Beth lê roerloos, hou hom deur half geslote oë dop totdat hy die binnedeur agter hom toegemaak het.
Hulle gesprek van die vorige aand spring pynlik terug in haar gedagtes.
“As jy jou goud nie vir my wil gee nie, kom jy nie saam nie,” het Dolf gesê. “Jy sal Shannon nooit weer sien nie!” En later, nadat sy teen hom uitgevaar het, het hy smalend gesê: “Die mense kry jou jammer, Beth. Sies tog, sê hulle, waar sal sy tog ’n man kry met haar dun nekkie en skraal lyfie?”
Sy krimp onwillekeurig ineen. As haar ma tog net nog geleef het, sou dit anders gewees het. Sy het altyd gesê Beth het mooi hare – glansend soos die goud wat haar pa gedelf het. ’n Meisie se hare is haar trots, het haar ma gesê – ’n kroon wat die Skepper aan haar geskenk het. Dis ook haar ma wat gesê het dat ’n mens arm kan wees – dis geen skande nie – maar om vuil te wees, dáárvoor is daar geen verskoning nie. Beth het toe reeds besef dat sy eendag geen mollige en bloesende jong meisie sou wees nie; sy sou skraal bly soos haar pa, met hoë wangbene en ’n breë mond. Net haar oë is dié van haar ma, groot en blou en helder.
Sy kruip onder die warm komberse uit en sit ’n oomblik lank bibberend op die rand van haar bed voordat sy begin aantrek.
Sy is besig om yskoue water oor haar gesig te spoel toe Dolf weer sy verskyning maak.
“Ek ry nou.”
Sy droog haar besig af en draai na hom toe.
“Wat van jou ontbyt?”
“Ek het genoeg ingepak vir die pad.”
“Dolf …”
“Ons het klaar gepraat gisteraand,” val hy haar in die rede. “Ek ry nou, en jy kan saamgaan as jy die goud vir my gee.”
Sy skud haar kop.
“Jy weet ek kan dit nie doen nie.”
“Dan ry ek nou.” Hy draai om en maak die buitedeur oop. “Tot siens! En as jy oor ’n jaar nog hier sit en wag vir Shannon, onthou wat ek jou gesê het!” Hy klap die deur hard agter hom toe.
“Dolf!”
Sy hardloop deur toe. ’n Koue wind slaan haar asem weg toe sy dit oopruk en na buite hardloop.
Dolf werskaf aan sy perd se saal. Sy loop ongemerk nader.
“Dolf?”
Hy antwoord nie, tel net ’n bondel van die grond af op en knoop dit stewig aan die saalboom vas. Beth vroetel in haar sak en haar hand vou om ’n pondnoot. Eers toe hy in die saal sit, kyk hy af na haar. Sy hou die geld na hom uit.
“Jy sal dit nodig kry.”
Hy neem dit swyend by haar, gee dan sy perd spore, en met dawerende hoewe jaag hy in die rigting van die grondpad wat deur die dorpie gaan.
Beth se hart ruk in haar keel. Hy gaan weg, sy sal hom nooit weer sien nie! Hy laat haar net so hier agter – sonder vertroosting!
Toe die trane vrylik oor haar wange begin loop, hardloop sy agter sy kleiner wordende figuur aan.
“Dolf!” roep sy, en haar stem word deur die wind versmoor. “Kom terug! Ek sal al die goud vir jou gee! Moenie my hier agterlaat nie!”
Waar die breë stofpad begin, gaan sy staan. Sy sien hoe perd en ruiter teen die sterk wind beur, hoe vlaag op vlaag rooi stof om hulle opwarrel. Dan swenk hy skielik weg vir iets in die pad, en sy sien hoe sy gestalte al kleiner word in die grou oggendlig totdat sy later nog net die verlate pad en die stofslierte wat dwarrelend tussen die huisies rondwaai, kan sien. Sy wag totdat sy die hoewegeklap nie meer kan hoor nie, totdat net die ratelende sinkdak en die geruis van die bome in die wind hoorbaar is. Toe draai sy om.
Dolf is weg.
Drie weke lank het die wind onophoudelik gewaai en eers teen die einde van Augustus het dit skielik gedraai. Swaar wolke het op die horison begin saampak en die skoon, blou lug gevul met die vol, swaar belofte van reën.
Die weer het dreigend gedreun en wit blitse het die nag verblindend verlig.
En die reën het gekom.
Maar Shannon het nie gekom nie.
Die dae het langer en eensamer geword, die stilte soms byna tasbaar. In die begin het April nog met sy nonna geskerts, maar later het hy dit ook laat vaar. Dit was ál asof Beth in niks belanggestel het nie – net haar groot, hartseer blou oë voortdurend in die rigting van die stofpad gedraai, en geen moeite gedoen om die diep teleurstelling in haar te verberg nie.
Byna elke dag het sy vir haarself gesê: Vandag sal hy kom. Maar hy het nie. Niemand het gekom nie.
Haar sewentiende verjaardag het verbygegaan,
