sak. “Ek gaan dit verkoop en die geld vir haar terugbring.”
Dolf se gesig is wit van woede. ’n Oomblik lank lyk dit asof hy sy suster te lyf wil gaan, maar hy bedink hom. Hy vou sy arms oor sy bors en trek sy oë op skrefies.
“Wag maar, ou sussie,” sis hy, “moenie dink jy gaan dít regkry nie!”
Shannon staar hom stilswyend aan. Dolf kyk eerste weg. Toe niemand die stilte verbreek nie, klik hy ergerlik met sy tong, draai om en stap terug huis toe. Shannon en Beth kyk hom agterna totdat hy by die agterdeur ingaan.
“Meneer Shannon …”
“Ja?”
“Miskien … miskien moet ek dit liewer nie aan jou gee nie?”
“Dis vir jou om te besluit, Beth!”
“Hy … Dolf is baie kwaad.”
Shannon vryf oor sy ken.
“Luister, Beth, jou broer sal niks aan jou doen nie. In elk geval nie voor hy weet waar jy jou ander goud wegsteek nie!”
“Hy sal dit nooit kry nie, meneer Shannon!”
Hy glimlag effens.
“Dis familiesake wat julle twee maar moet oplos.”
Hy draai van haar af weg om sy perd te gaan haal wat ’n entjie verder staan en vreet. Dan kom hy na haar teruggestap.
Beth staan nog steeds roerloos, nie in staat om ’n voet te versit nie.
“So gou ek kan, kom ek terug,” sê hy. “As ek dalk nié kan terugkom nie …” Hy bly ’n oomblik lank stil, staar by haar verby na die blou lug bo hulle, en vervolg dan: “Ek sal ’n brief of die geld by die goudkommissaris op Spitskop laat.”
Skielik draai hy om en voordat Beth nog iets kan vra, spring hy in die saal en met net ’n wuif van sy hand ry hy vinnig van haar af weg.
Lank staar sy hom agterna, luister na die ritmiese geklap van die perd se hoewe op die harde grond. Hoekom het hy gesê “as ek nie kan terugkom nie”? Waarom sal hy nie kán terugkom nie?
Diep in haar hart is daar skielik ’n onverklaarbare onrus. Sy onthou die lang nagte waarin haar pa en Hugh Shannon gepraat het. Sy het nooit geweet waaroor hulle so ernstig gesels nie, en die diep groewe van kommer op Shannon se jong gesig het sy sonder meer aanvaar. Maar vandag was daar iets anders in sy houding wat sy nie tevore gemerk het nie. Dit is ál asof die durf en daadkrag uit hom verdwyn het – so asof hy moeg geword het vir alles. Kan dit wees dat hy al hierdie jare lank nog na die man soek van wie hy gepraat het? Sy wonder die eerste keer wie en wat Shannon werklik is, en sy besef skielik dat sy hom miskien nie werklik goed genoeg ken om hom met haar kosbare erfenis te vertrou nie …
Toe Shannon nog net ’n stippeltjie in die verte is en die hoewegeklap lankal weggesterf het in die stil middaglug, draai sy om en gaan met ’n loodswaar hart terug huis toe – na Dolf en die onsekerheid wat op haar wag.
2
Twee dae lank praat Dolf nie met Beth nie. Wanneer sy toenadering probeer soek, draai hy sy rug op haar en antwoord haar nie. Dit maak haar bitterlik ongelukkig, want al het hulle baie gestry, was hulle darem geselskap vir mekaar. Dan sluk sy die trane af en hou haar besig met allerhande takies wat tot later kon gewag het. Sy weet huil sal nie help nie. Dit sal Dolf net die indruk laat kry dat hy besig is om te wen, en dit wil sy nie hê nie.
Sy hou die stofpad dop om te sien of Shannon nie dalk terugkom nie, maar die pad bly leeg, en sy begin twyfel of sy die regte ding gedoen het. Sê nou Hugh Shannon kom nooit terug nie?
Die oggend van die derde dag kom Dolf weer soos gewoonlik nors die huis binne geloop. Hy slinger sy hoed in die hoek neer. Beth kyk op van waar sy besig is om die wakis met linne reg te pak, en gaan dan weer stilswyend voort.
“Ek het geld nodig,” sê hy skielik.
Haar hande raak stil oor die kis.
“Hoeveel, Dolf?”
“Baie.”
Sy draai om en kom orent.
“Wat wil jy daarmee maak?”
“Wat het dit met jóú te doen?”
Beth vee moeg met haar hand oor haar voorkop.
“Daar is byna geen geld meer in die trommeltjie nie, Dolf.”
“Ag so? Maar jy kan darem nog jou goud rond en bont uitdeel!”
Beth maak haar oë ’n oomblik toe.
“Wat wil jy met die geld maak?” vra sy dof. “Hier is niks om dit op uit te gee nie.”
“Dis nie vir jou nodig om te weet wat ek daarmee wil maak nie! Dis my saak!”
Sy gaan op die rand van die wakis sit.
“Ons moet versigtig werk met die geld wat nog in die trommel oor is,” sê sy half pleitend. “Verstaan tog, Dolf, daardie geld is daar om kos en die nodigste klere te koop.”
“Verwag jy wragtie dat ek vir elke dingetjie na jóú toe moet kom en daarvoor moet soebat? Wil jy my soos ’n brak voor jou laat kruip?” Sy stem klink hard en skerp in die stilte.
“Hoeveel wil jy hê?” vra sy moeg.
“Dertig pond.”
Sy snak na haar asem.
“Ons het dit nie!”
“Jy het nog jou goud! Verkoop dit!”
Sy spring van die wakis af op.
“Ek sal nie!” sê sy hard. “Ek sal dit nie doen nie!”
Dolf leun teen die deurkosyn.
“Gee dan die goud vir my!”
Beth draai haar rug op hom, staar na die netjiese ry borde op die rak voor haar.
“Nee!”
“Wat wil jy met al die geld maak?” vra hy ergerlik. “Jy kan twaalf pond kry vir ’n blikkie spoelgoud! Jý het niks nodig nie!”
Sonder om na hom te kyk, sê sy: “Jy het joune alles uitgemors! As ek myne vir jou gee, sal jy dieselfde doen!”
Dolf verander sy taktiek: “Luister, sus, kom saam met my Spitskop toe! As jy die goud vir my gee, verkoop ek dit vir jou en gee jou die helfte van die geld.”
Beth draai stadig na hom toe om, haar oë wantrouig op hom gerig.
“Nee, Dolf,” sê sy sag, “ek doen dit nie!”
“Ek sal vir jou op Spitskop sorg! Jy kan tog nie na jouself omsien nie!”
Sy skud haar kop.
“Noudat
