daar weiding vir sy perd sal wees.
Maar nóg het Shannon nie gekom nie.
Die nagte was langer en donkerder as wat dit al ooit tevore vir haar was. Nagte wanneer die maan helder skyn, was elke huisie of boom duidelik sigbaar in die eienaardige lig, lê die skaduwees swart langs elke voorwerp. Die getjank van jakkalse of die gelag van hiënas het steeds meer onheilspellend en dreigend geklink in die eensaamheid van die verlate dorp. Menige nag het sy roerloos van angs lê en luister na die onaardse geroep van ’n uil, of die geskraap van takke oor ’n sinkdak daar naby. Dis dan wanneer sy telkens besluit het om dié plek so gou moontlik te verlaat. Maar as die son die volgende oggend helder skyn, het sy weer kans gesien om op Hugh Shannon te wag …
Dis Oktober, ’n maand nadat die eerste reëns begin val het. Beth staan voor die huis en tuur ingedagte oor die verlate pad wat laer af teen die rant tussen die bouvallige huise deurkronkel. Die son trek al water en nou-nou sal April kom om vuur te maak. Dan sal die nag weer eensaam en stil voor haar uitstrek totdat die son môreoggend genadiglik opkom. Môre sal sy weer na die stofpad kyk en wag dat Shannon moet kom.
April merk sy nonnatjie op waar sy roerloos na die horison staar, en sy hart word seer. Elke dag staar sy en elke dag lyk sy hartseerder as gister. Die groot seer van die nonnatjie is te groot vir haar om te dra. Maar April dra ook daardie groot seer in sy hart. Sy kleinbaas Dolf het weggegaan, en nou staan die nonnatjie elke dag so na die pad en kyk.
Met sy kop vooroor gebuk, loop hy na die afdak om die vuur aan te steek.
Met die son wat agter die rante verdwyn, sak die verlatenheid toe oor die omgewing en doem die huisies soos donker, onheilspellende skaduwees in die flouer wordende lig op. Beth se oë word vol trane. Shannon het nog nie gekom nie, en ook nie Dolf nie. Hulle het van haar vergeet!
Haar oë fynkam die horison en dwaal dan terug al met die pad langs tot aan die voet van die rant waarteen hul huisie staan. Dan weer kyk sy vir oulaas terug na die horison – en haar hart begin onstuimig klop. Sy vee vinnig met haar hand oor haar moeë oë om beter te kan sien.
Toe die laaste strale van die ondergaande son die rante kleur, sien sy die eerste osse stadig daaroor beur, en die silhoeët van ’n man op ’n perd staan helder afgeteken teen die lug!
Beth se hart bokspring in haar keel. Sy vlieg vervaard om en hardloop na die afdak, waar April pas die vuur aan die gang gekry het.
“Hulle kom! April, hulle kom!” gil sy dit uit, en lag en huil deurmekaar.
April kyk verskrik op.
“Hoe sê die nonna nou?”
“Hulle kóm!”
Sy spring om en begin met koorsagtige haas teen die rant af hardloop in die rigting van die naderende ossewa. Sy vee die trane met haar hand weg en laat stofstrepe op haar wange agter. Haar velskoene glip kort-kort uit; sy pluk hulle van haar voete af en draf kaalvoet al met die stofpad langs, die skoene swaaiend in haar een hand.
April kom stadiger agterna. Sy voete wil hom nie meer soos ’n wildsbokkie oor die klippers dra nie; sy rug is al krom getrek van die ouderdom. Ook hy het nou die wag gesien, maar besef skielik dat dit nie is waarvoor die nonnatjie gewag het nie.
Toe die ruiter ’n goeie ruk later aan die onderpunt van die stofpad sy perd inhou om die wa en osse in te wag, begin Beth weer hardloop.
“Meneer Shannon!” roep sy hard, en die vreugde borrel in haar keel op.
Die ruiter draai in haar rigting, gee sy perd spore en kom op ’n stywe galop na haar toe aangery. Eers toe hy sy perd hier by haar inhou, besef Beth met ’n sinkende hart dat dit nie Hugh Shannon is nie!
Haar arms val slap langs haar sye en sy hyg na haar asem. Haar uitbundige vreugde word ’n verslaenheid, en ’n snik stoot in haar keel op.
Die man klim van sy perd af.
“Ek is Hermaans du Toit,” stel hy homself bekend.
Sy kry dit reg om te glimlag.
“Ek is Beth Jonker, meneer,” sê sy hees.
Hy lag opgewek.
“Aangenaam!” Dan kyk hy om hom rond. “Woon julle nog steeds op hierdie verlate dorp? Ek dag dis lankal tot niet!”
“Ek woon alleen hier, meneer.”
Hy frons diep en lyk geskok.
“Alleen?”
Beth knik net. Voordat hy weer iets kan sê, maak die ossewa sy verskyning aan die onderpunt van die dorp, en die man spring weer haastig in die saal.
“Wag net hier, ek is netnou terug!” roep hy en ry weg.
Beth staan hom met ’n diep teleurstelling agterna en kyk. Dit is nie Shannon nie. Dit is ’n vreemde jong man!
April kom eindelik hygend by haar aan.
“Wie is dit, Nonna?”
“Vreemde mense, April.”
“Gaan hulle vannag hier bly?”
“Ek weet nie.”
“Miskien ek moet regmaak daar by die huis. Miskien hulle bly vanaand.”
“Dis goed, April.”
Die ou swart man kyk onbegrypend na Beth, draai dan stadig om en begin die ent pad na die huisie toe langsaam uitklim.
Beth kyk nie na hom nie, staar net na die naderende ossewa, en veg teen die trane wat dreig om in haar oë op te wel.
Die man met die perd kom na ’n ruk weer na haar toe aangery. Hy is nog jonk, omtrent net so oud soos Shannon. Sy wonder of hy ook op pad Spitskop toe is – of dalk na Geelhoutboom toe.
Dan is hy by haar en klim van die perd af.
“Ons sal hier moet oornag,” sê hy.
“Hier is baie plek om uit te span,” sê sy belangeloos, half bly dat hier darem weer mense is, en tog diep teleurgesteld omdat dit nie Shannon is nie.
Hulle gesels oor ditjies en datjies totdat die wa eindelik by hulle aankom.
Die drywer hou die osse in.
’n Groot man klim van die wa af en kom na hulle toe aangestap. Hy groet Beth met die hand.
“Middag, niggie. Hermaans sê jy bly alleen hier? Waar’s jou mense dan?”
“My ouers is albei oorlede en … en my broer … my broer het my alleen hier gelos. Hy is Spitskop toe.”
“Genugtig! Dis nou ’n gebodder!” Hy trap onseker rond. “Sê my, is hier plek waar ons kan uitspan vir die nag?”
“Ja, meneer. Gebruik sommer die pad as u wil. Niemand kom meer hier nie. Die rivier is daar onder. My donkies suip ook daar.” Sy huiwer ’n oomblik lank voor sy onseker sê: “Ek het nie vreeslik baie kos in die huis nie, maar meneer-hulle kan gerus vanaand by my kom eet.”
Die
