te wys die gesprekkie oor kopluise is afgehandel. “Sny, Wynne, of ek doen dit self. Rof en onbeskof. Dit moet lyk asof my hare met ’n snoeiskêr bygekom is. Deur ’n ou wat nie al sy faculties intak het nie.”
“Dis nie ek daai nie, girl. Ek het nog die meeste van my faculties. Jou ma sleep my hof toe as ek dit sou doen.”
“Jy verstaan nie, Wynne. Ek wil my lewe verander en om my lewe te verander, moet ek ontslae raak van my Barbie-voorkoms.”
“But why, sweetie, why?” kerm Wynne. “Elke girl op aarde wil ’n Barbie wees.”
Ek het nie die woorde om vir hom te verduidelik nie. “Sny, Wynne. Sny net die frieken goed af. As jy dit nie doen nie, doen ek dit self.”
“Nee! Jy doen dit nie aan my nie.”
Miskien moes ek. Sommer met Ma se kombuisskêr. Dalk het ek dan die gewenste resultate gekry.
Wynne lyk asof sy troetelkat onder ’n lorrie beland het en nie oorleef het nie. Maar ek sien tog hoe die kreatiewe sappe in hom begin vloei. “Maybe …just maybe … sal die look jou nogal pas,” mymer hy. “’n Deur-die-blare-style, jy weet?”
Ja, ek weet. Deur die blare. Die prototipe dom blonde. Dis ek daai.
“Funky,” prewel Wynne. Hy staan effens terug, begin op sy hakke wieg, sy hande in die sye. “Hang on, doll. Gee my kans dat ek my bearings kry. Ek gaan vir jou ’n hairstyle gee wat die yin en die yang van die lewe simboliseer.”
Hy kry sy instrumente en implemente bymekaar en roep sy assistent nader. “Jaybee, jy en die girls moet die ander customers handle. Ek wil nie gedisturb word nie. This is going to be a work of art.”
Wynne doen ’n paar strekoefeninge met sy hande. “Musiek, Jaybee!” roep hy oor sy skouer. “Die ‘Friska’-deel van die Hongaarse Rapsodie nommer twee van Liszt. I need a little madness for this.”
Hy wag totdat die ontstoke klaviernote oor die luidspreker gehoor kan word voordat hy begeesterd inspring en begin sny. Ek wil-wil ’n angsaanval kry, maar dis te laat daarvoor. Staan ek nou hier op, sal dit wees met ’n paar lelike happe in die hare. Dis ’n off-beat stuk musiek, dink ek, net so off-beat soos ek my hare wil hê. Die musiek huppel en Wynne huppel en die skêre en ander blink dinge in sy hande huppel en ek maak nie ’n geluid nie. Soos ’n lam ter slagting sit ek daar, oorgelewer aan ’n mallerige man met ’n skêr in die hand.
Kyk, ek het ’n sterk gestel, maar nie só ’n sterk gestel nie. Ek maak eerder my oë toe en gee my oor aan die musiek wat nou vir my klink soos ’n by wat nektar ingekry het wat gespike was. Daar is ’n buzz in my kop en my lyf voel ook nie te rustig nie. Wat makeer my? Wat vang ek aan? As ek nie ’n boring blonde is nie, wat ís ek dan?
Dis te laat vir omdraai.
Toe die musiek wegsterf, raak die geknip-knip bo my kop ook stil. Maar ek is te bang om my oë oop te maak. Dis doodstil in die haarsalon, dis asof selfs die haardroërs asem ophou oor die slagting wat hier plaasgevind het. Wynne vroetel met sy vingers deur my hare. My hare? Watter hare? Ek draai my kop, nog steeds met my oë toegeknyp. En skielik voel ek so lig soos ’n feetjie.
“Jy sal die een of ander tyd moet kyk, skat,” herinner Wynne my.
Toe maak ek maar my oë oop, eers stadig en toe wyd. Toe oopgesper. Toe skuif ek nader aan die spieël om seker te maak dat ek reg sien. Ek ken die vroumens voor my van geen kant af nie. Sy met haar hare soos die vere van ’n verkeerdeveerhoender in allerhande rigtings. Sy met haar flentertjies hare – diekant toe, daai kant toe – sy met haar pikante, parmantige haarstyl wat alle voorgeskrewe reëls oor vorm en fatsoen oortree.
Sy … hierdie girl hier voor my … is HOT!
“Wow, Wynne,” is al wat ek uitkry.
“Fabulous, nè?”
“Dis waarvoor ek gevra het en ook nie.”
“Dit is soveel beter.”
“Dit is … stunning, awesomerowend shockingly stunning!” Ek spring orent en slaan my arms om hom. “Wynne, jy is my hero. Ek trou sommer met jou!”
“Not to tap-dance on your parade, lovey – not gonna happen!”
Hy lag, ek lag, sy assistent lag, die girls lag en die clients onder die haardroërs lag ook. Ek gaan sit weer voor die spieël.
“Wat gaan jou ma sê?” vra Wynne effens benoud.
“Dat ek en jy al twee hulp nodig het.”
Dis nou te sê ás sy iets agterkom.
“Eintlik gee ek nie om wat jou ma of die pous of die fashion police sê nie, ek laaik wat ek sien. Miskien begin jy ’n nuwe trend.”
“Nee. Asseblief nie. Dan lyk al ons blondes weer een van die dae dieselfde.”
“So jy gaan blond bly? Dankie tog. For a moment was ek bang jy wil jou hare kleur ook. Dit sou ’n disaster wees.”
Ja, besluit ek, ek gaan blond bly. Die wêreld behoort aan blondes. Te hel met Jane en wat sy voel oor blondes wat a dime a dozen is.
“Miskien moet ek ’n tatoe ook kry,” mymer ek.
“Ek ken ’n ou wat ’n mean skeleton doen,” stel Wynne voor.
“Ek het eintlik iets anders in gedagte gehad, maar ons kan dalk onderhandel. Sodra ek geld het om daarvoor te betaal.”
Toe ek daar by Wynne wegstap, is daar vlerke aan my voete.
Ek gaan met nuwe ywer in op Gumtree. Vandag is die dag dat ek aansoek doen vir elke werkie wat daar aangebied word. Wel, amper elke werkie wat my sedes so min of meer ongeskonde laat. Verkieslik iets wat by my nuwe happerige haarstyl pas. Iets ongewoons, maar ook glamorous. Iewers waar daar oopkop mense is, mense wat sal weet hierdie haarstyl van my wat eintlik nie ’n haarstyl is nie, is hot, hot, hot!
Dis waarom die werk by Happenings vir my so reg lyk toe ek daarvan lees. ’n Anderste haarstyl en ’n bietjie bling is dalk net wat ’n mens nodig het as jy ’n assistent-funksiebeplanningskoördineerder wil wees.
Sjoe! Dit sal sowaar indruk maak as iemand jou vra wat jy vir ’n lewe doen en jy hom so kan antwoord: “Ek is ’n assistent-funksiebeplanningskoördineerder by Happenings.” G’n mens sal seker weet waarvan jy praat nie, maar hulle sal huiwer om uit te vra en hul onkunde te openbaar. En jy sal vir belangrik en interessant kan deurgaan. Hoe cool sal dit nie wees nie!
Nie dat ek self honderd present seker is wat dit gaan behels om jouself ’n assistent-funksiebeplanningskoördineerder te noem nie, maar Happenings klink vir my hip genoeg vir my haarstyl. En dalk is dit wat ek van nou af moet doen – my nuwe lewe aanpas by my nuwe voorkoms. ’n Barbie met ’n effense verskil, ’n Barbie met binnegoed. Maar nog steeds met die blondste hare buite die grense van Swede, Switserland én Finland.
Sommige dinge is eenvoudig nie onderhandelbaar nie. Sug.
Maar ek is mos altyd laat. So gebore en sal so doodgaan. My oë soek deur die advertensie vir die sluitingsdatum. Ja, nes ek gedink het. Dis vandag. Nie oor ’n week sodat ek mooi my kop onder my platinumblonde hare bymekaar
