diep beïndruk en luister na hul suiwer stemme en die meesterlike vertolkings van hul musiekstukke op klavier en viool. Hulle is voorwaar geseënd met buitengewone talent, besef hy. Geen wonder sy pa het soveel moeite gedoen om die skool aan die gang te hou nie.
Dan staan klein Kurt ewe kordaat op en kom staan met Klaus se viool voor Adolf. Hy buig galant soos die ander gemaak het en sit die viool onder sy ken en tel die strykstok op.
Christa se gesig straal van verbasing en Adolf sien hoe die seuns dit geniet. Hy speel sy kort stukkie suiwer en korrek en Christa klap ywerig hande. Wanneer hy by haar verbystap, druk sy hom styf teen haar vas. “Waar het jy dit geleer?” vra sy opreg verras en die ander seuns lag heerlik.
“Johann het hom geleer, Mutti,” sê Peter. “Ons wou jou verras en … die konsert vanaand was die ideale geleentheid!”
“Dit was pragtig! Julle almal was wonderlik!” sê Christa trots. “Kom ons sing vir die baron nog van julle liedere,” nooi Christa om die aand ’n bietjie uit te rek. Sy laat hulle sommer alles wat hulle ken, sing as sy sien dat Adolf dit werklik geniet.
Sy sug tevrede as hulle klaar is en Gustav die kinders badkamer toe jaag. “Dit was pragtig, Gustav. Kom kombuis toe sodra julle klaar gebad is. Ek maak vir julle warmsjokolade.”
Adolf staan op en stap saam met haar kombuis toe, asof dit so hoort. Haar hande is klam en bewerig oor sy nabyheid. Sy troetel dit diep in haar hart as een van haar kosbaarste kleinode.
Hy gaan sit eenkant op die tafel en hou al haar bewegings dop en dit maak haar lomp en senuweeagtig. Sy gaan staan by die melk sodat dit nie moet oorkook nie, maar ook om liewer so ver moontlik van hom af weg te kom.
Wanneer sy die bekers uithaal en op die tafel uitpak, hou sy een in haar hand op. “Wil u ook hê?”
Hy knik. “My naam is Adolf. Dit … dit voel so verkeerd as julle altyd vir my sê baron. Die seuns noem jou Mutti! Is dit omdat julle bang is vir my?” vra hy, maar sy kan hoor hy terg haar.
“Ek … ek sal nie sê bang nie. Die seuns het meer respek vir jou as vir my,” antwoord sy sonder om op te kyk.
“Dalk is hulle liewer vir jou!” Sy kyk vinnig op en sien die glimlag om sy mond en weet dat hy haar wil uitlok om iets te sê. Hy vang haar hand en trek haar nader sodat sy voor hom staan. “Ek is ’n nare mens, nè, Christa? Ek sal nooit julle liefde kan wen nie. Die seuns vrees my en jy …” Hy klink so eensaam en verlate. Die trane blink in haar oë as sy haar vingers deur syne strengel.
“Gee hulle net ’n kans. Hulle ontdooi al klaar. Hulle is nog bang. Alles wat hulle liefgehad het, het hulle verloor. Hulle is vreeslik ontwrig … maar geen mens is bestand teen liefde nie. Gee hulle net jou liefde en hulle sal spontaan hulle s’n gee.”
“Werk dit oral so … met alle mense?” vra hy tergend, maar voor sy kan antwoord, kom die seuns met hulle kamerjasse aan by die deur ingehardloop.
Adolf los haar hand en Christa voel hoe die bloed in haar wange opstoot as hy haar onderlangs sit en dophou terwyl sy die melk in die bekers gooi.
10
“Mutti! Mutti! Kyk vir Peter!” gil Kurt benoud.
“Ai, Peter! Hou op!” lag Christa en slaan speels na hom. Hy het in albei sy hande pendorings tussen vingers vasgegryp en voer gemaak boks-oefeninge op Kurt uit.
Peter skuif vinnig agter Christa in as Kurt padgee en maak hom gemaklik teen haar tuis. Te laat besef Kurt dat hy sy plek langs Christa verloor het. “Ag, sies, Peter, man! Dit is my plek daardie!” kla hy nou tranerig
Peter maak of hy hom nie hoor nie en Christa lag oor die vindingrykheid van Peter se plan. Sy kan nie altyd Kurt se gevegte vir hom veg nie; hy sal nooit groot word nie.
Gustav en Heinz sit voor op die bankie en dryf die donkies met soveel trots aan, ’n mens sal dink hulle is op ’n strydwa. Die son trek al water teen die tyd dat hulle op die werf stilhou. “Toe, manne, julle sal moet spring om betyds klaar te wees vir ete!” maan sy die seuns as hulle van die wa aftuimel.
“Kan ons maar varkie-aand hê, Mutti?” vra Udo hoopvol. “Ons het heeldag geswem, ons hoef tog nie nog te bad ook nie.”
Christa oorweeg dit ’n paar oomblikke lank en gee dan vinnig toe. “Nee, julle hoef nie te bad nie, die dam se water was mooi skoon.” Die kinders hardloop skertsend weg en in haar hart is daar ’n groot dankbaarheid. Hulle is so gelukkig deesdae! Sy het darem iets bereik die afgelope paar maande. Dit is amper ondenkbaar om te dink dat sy al ’n hele kwartaal hier is.
Die kort vakansie het soos ’n berg voor almal gelê. Die kinders het stiller en stiller geword en sy was self nie gelukkig om hulle hier so alleen te los nie. Dit was eers toe sy aangebied het om te bly en sy die verligting op Adolf se gesig gesien het, dat sy besef het dit was vir hom ’n yslike probleem waarmee hy geen raad geweet het nie.
Daar is deesdae ’n rustige kameraadskap tussen haar en Adolf. Sy het sy kantoorwerk vir hom klaargemaak en gaan loer nog gereeld saans by hom in. Soms is daar ’n briefie of ’n ding wat sy kan tik en verder help sy hom met sy liasseerwerk. Sy weet sy bluf niemand nie, nie eers haarself nie. Dit is vir haar heerlik om daar in die beknoptheid van die studeerkamer alleen saam met hom te wees.
Hy bring darem ook sy kant en sorg dat daar altyd iets is wat sy kan doen, hoe onbenullig ook al. Sy hoef dus nie selfbewus te wees om daar aan te meld nie. Dit laat in elk geval haar hart warm klop en net die gedagte dat dit vir hom ook aangenaam is as sy daar is, laat haar wange bloedrooi verkleur.
Die etery in die kombuis oor naweke het nou ’n vaste instelling geword. As Adolf tuis is, eet hy saam met hulle daar. Die kinders het hulle vrees vir hom verloor en gesels heel gemaklik met hom. Dit is net … daardie kameraadskap en innigheid ontbreek nog.
Sy en die kinders was vandag op ’n piekniek en hulle het in die groot sementdam geswem. Hulle sal seker vanaand vroeg al vaak wees na die vars buitelug. Sy het so gehoop dat Adolf sou saamkom. Hy was egter afgetrokke en sy het die indruk gekry dat hy alleen wou wees en die stilte, sonder die kinders, wou geniet.
Hy is baie weg van die plaas af. Die kinders geniet dit natuurlik vreeslik. Dit is net … sy verlang na hom wanneer hy so lank weg is! Sy sien altyd daarna uit dat hy moet terugkom. Dan verdwyn al die onrustigheid en verlatenheid in haar en is die kring weer volmaak.
Christa bad en borsel haar rooibruin hare tot dit glinster. Sy laat dit vanaand los op haar skouers hang. Sy trek ’n liggroen rokkie aan wat haar skraal lyfie komplementeer en haar baie vroulik laat lyk.
Hulle is almal gelyktydig by die eetkamerdeur. Die seuns stap stil en ordelik in en Christa met klein Kurt aan die hand volg rustig agterna. Sy is al amper by die tafel voordat sy die vrou aan die bopunt van die tafel, aan Adolf se regterkant, opmerk.
Sy is lig en beslis van Duitse afkoms. Haar blou oë is groot en rond en Christa het skielik lus om die vrou se blonde hare wat tot op haar skouers hang, aan te raak, want dit lyk so syerig en pas by haar fyn bou.
Die vreemde vrou kyk die seuns angstig aan en sodra sy vir klein Kurt by Christa opmerk, bly haar oë vasgenael op hom.
Kurt is egter min beïndruk. Hy kyk nie eers na haar kant toe nie maar trek sy stoel uit en gaan sit.
Adolf wag tot almal sit en daar ’n doodse stilte heers. “Seuns, dit is Fräulein Burmeister. Sy
