knik liggies vir die blonde vroutjie as Adolf haar aan haar bekendstel. Daar is egter ’n koue onbetrokke uitdrukking op haar gesig en dit voel skielik vir Christa of daar iets vreemds en onheilspellends in die atmosfeer dreig. Wie is sy? wonder sy benoud. Is sy dalk ’n spesiale vriendin van Adolf? Die gedagte maak haar benoud en wil haar verwurg.
Sy probeer Bernard se blik vang om te kyk of hy nie dalk meer lig op hierdie saak kan werp nie. Bernard is duidelik ontstig en kyk oral behalwe na haar.
Die stilte wat gedurende die eerste dae ná haar aankoms oorheers het, is vanaand weer aan die tafel, so asof die kinders ook die vreemde atmosfeer aanvoel. Sy kan glad nie die uitdrukking op Adolf se gesig of sy houding peil nie en probeer nie eers om dit te ontleed nie.
Daar is ’n merkbare verligting onder die seuns as die ete verby is en hulle van die tafel mag opstaan. Christa het gemengde gevoelens. Sy wil graag naby Adolf wees en sal die gewerkery in die studeerkamer mis, maar sy weet dat hy nie vanaand daarmee sal aangaan nie en ook geen behoefte aan haar geselskap sal hê nie.
Sy stap traag af met die gang, glad nie lus vir haar eie geselskap nie, en ’n ongetemde jaloesie wat vir haar onbekend is, gloei in haar binneste. Adolf se hand sluit skielik om haar arm en hou haar teë. “Christa, kom drink jy nie saam koffie nie?” vra hy en sy stem klink so gemoedelik asof hulle beste vriende is.
Sy frons liggies as sy opkyk in sy oë. Sy blik is pleitend en hy probeer dringend vir haar iets deursein. Sy kan dit egter nie verstaan nie en staar net dom na hom. Sy hand sluit vaster om haar arm totdat die vreemde vrou by die sitkamer in is, dan fluister hy in haar oor: “Asseblief! En noem my op my naam!”
Hy stuur haar voor hom by die sitkamer in, sy hand nog steeds om haar arm sodat sy nie kan weier nie. Christa stap soos ’n slaapwandelaar saam met hom en gaan sit op die bank waarheen hy haar lei.
Die vrou frons liggies as sy na hulle kyk en gaan sak in die gemakstoel aan die oorkant van die bank neer en vou haar mooi, netjiese bene oormekaar.
Adolf kom sit langs Christa op die bank en dit verwar haar nog meer. Sy hou haar blik op haar skoot sodat die vrou nie die onbegrip daarin moet raaksien nie. Adolf probeer iets aan haar oordra en sy sal elke sintuig moet inspan om te weet wat hy wil hê sy moet doen. As dit nie so verregaande was nie, sou sy gedink het hy soek beskerming by haar teen hierdie vrou.
“Christa …” Adolf laat val onverwags die bom in haar skoot. “Dit is Karla, Kurt se ma!”
Dit gons in Christa se verstand en sy is seker sy staar die vrou nou oopmond aan. Iets klink nou baie verkeerd. Haar verstand wil nie die feite registreer nie. Intussen kan sy die dringendheid in Adolf se blou oë nie miskyk nie. Sy staar dus net geskok na Adolf en dan na Karla, nie in staat om enigiets te sê nie.
“Ja …” Adolf frons liggies. “Ek weet jy het gedink sy is dood. Ons het die storie maar altyd vertel om Kurt se ontwil. Ek het net nie daaraan gedink om jou reg te help nie. Om die waarheid te sê, dit is ’n deel van ons lewe wat ek in Duitsland agtergelaat het. Ek dink nie meer daaraan nie.”
Christa haal diep asem. Adolf het geen benul hoeveel van die storie sy ken nie en probeer haar nou inlig. Maar sy neem niks in nie. Al wat kloppend in haar binneste lê, is die wete dat hierdie vrou en Adolf eens verloof was en dat sy lewe! Sy is nie dood nie!
Die vrou is besig om ’n denkbeeldige kreukel uit haar rok te vee en kyk nie op nie.
“Maar hoekom …” Christa kan haarself nie keer nie. Die hele storie raak nou te kompleks. Hoekom verkondig dat sy dood is as sy nie is nie. Hoekom haar kind alleen na hierdie verafgeleë land stuur as sy daar is om hom te versorg? maal die vrae deur haar verwarde verstand.
Karla lig haar kop en daar is trane in die blou oë. “Dit was alles so deurmekaar destyds. Kurt was oorlog toe en ek het nie kans gesien om die kind alleen groot te maak nie. Ek … ek was so ontwrig en dit het my jare geneem om weer my voete te vind. Te laat het ek besef watter vreeslike fout ek gemaak het,” snik sy saggies en druk ’n fyn sakdoekie teen haar oë.
Die jammerte borrel soos ’n fontein in Christa op. Sy buk vooroor en sit haar hand op Karla s’n. “Siestog! Dit moes vreeslik gewees het!”
Die vrou kyk egter smekend na Adolf, asof dit hy is wat so simpatiek reageer. “O, Adolf! Sal jy my ooit kan vergewe? Nog voor Kurt se geboorte het ek al besef watter vreeslike fout ek begaan het,” snik sy.
Christa kyk ongemaklik na Adolf en wens dat sy kan wegkom. Maar daar is iets so pleitends in sy oë dat sy net nie kan opstaan en die twee alleen laat nie.
“Dit was vreeslik! Nadat ek hom afgegee het, was my arms so leeg! Ek soek nog elke dag sy ou gesiggie in die kinders wat ek sien. Ek … ek kon vanaand nie my oë glo toe ek hom van aangesig tot aangesig aanskou het nie.”
Sy loer onder haar wimpers deur na Christa om te sien watter effek hierdie stukkie melodrama op haar het. Maar Christa se gedagtes is by klein Kurt wat so ontwrig en rondgeslinger is en tot dusver maar bitter min liefde ontvang het.
Christa sit regop en kyk haar peinsend aan. “Hoekom … hoekom het u hom dan nie opgesoek toe u tot verhaal gekom het nie? Ek meen, Kurt is al vyf jaar oud!” sê sy onbegrypend.
Christa vang haar beslis onkant. Sy loer vinnig onder haar wimpers deur na Adolf. Hy sit met sy arms oor sy bors gevou en wag op haar antwoord, geensins van plan om haar op enige manier tot hulp te snel nie.
Die vrou soek ’n paar oomblikke lank na woorde en laat sak haar gesig in haar hande. Wanneer sy eindelik weer opkyk, verander sy die onderwerp. “Het … het jy geweet dat ek en Adolf verloof was?” vra sy en daar is ’n triomfantlike trek op haar gesig.
Christa is dankbaar dat sy dié deel van die verhaal ken, anders sou sy nou die een gewees het wat na woorde moes soek. “Ja, ek het geweet.” Haar stemtoon is kil en onpersoonlik. “Ek kan net nie begryp dat u sy broer bo hom verkies het nie. Ek het ook vir Kurt geken …”
Sy sien die ongeloof op Karla se gesig en as sy onderlangs na Adolf loer, is daar ’n uitdrukking van verbasing en ook dankbaarheid op sy aantreklike gesig.
Die vrou is ’n oomblik lank heeltemal ontsenu as sy sien hoe Adolf na Christa kyk. Sy laat sak haar blik en sy probeer nederig klink. “Ja, ek was so dom. Ek het dit eers besef toe dit reeds te laat was. Niemand … niemand is soos hy nie!”
“Wat is jou planne, Karla?” vra Adolf kortaf.
“Ek … ek het geen planne nie. Ek wou net ’n slag my kind sien en hom in my arms vashou!” pleit sy.
“Wil jy nou sommer in sy lewe instap en die liefdevolle moeder kom speel?” vra Adolf skepties.
“Maar hy is my kind!” Daar is ’n selfvoldaanheid in haar stem, soos iemand wat die troefkaart in sy hand het.
“Jy weet natuurlik dat my pa niks aan die noodlot oorgelaat het nie. Hy het altyd baie deeglike werk gedoen, Karla. Hy het Kurt wettiglik aangeneem –” begin Adolf, maar Karla val hom vinnig in die rede.
“Die ou baron is dood en ek is sy naaste familie.” Karla is beslis nou meer uitdagend. Adolf kyk peinsend na haar en ’n bondel vrees kom lê op die krop van Christa se maag. Hy sal toelaat dat Kurt na haar toe gaan. Daar is geen bande wat hom en die kind aan mekaar bind nie. Hulle kan dit mos nie doen nie, nie aan ou Kurtie nie! Hulle kan nie nóú, nadat hy uiteindelik stabiliteit in sy lewe gevind het, alles weer kom ontwrig nie.
