by een van die Israeliese hospitale afgelaai nie?” val inspekteur Rassie hom in die rede.
“Dit was ’n oordeelsfout, Inspekteur. Daar was nie omdraaikans nie. Ons onmiddellike bevelvoerders het besluit om haar na die kamp van ’n sjeik wat ons goedgesind is te skuif. Daar het ons haar met sy goedkeuring gehou totdat sy gesond genoeg was om te vervoer na ’n lughawe en die lang vlug na Suid-Afrika kon onderneem.
“Ons het wel onmiddellik my kontakte in Jerusalem gebruik om, via die Rooikruis en te midde van groot geheimhouding, haar naasbestaandes te laat weet dat sy leef en aansterk in ’n ‘onbekende maar veilige plek’. Dit is waarom die pers nooit daarvan berig het nie. Ons kon die anonimiteit van ons weldoener, die sjeik, nie in gevaar stel nie en daar was vir maande ’n internasionale intelligensieondersoek om vas te stel of Sarah se lewe in gevaar was en of sy tydens haar ongeluk net die verkeerde persoon op die verkeerde plek in die pad van die terroriste was. Ons wou weet of dit ’n onafhanklike insident was.
“Sarah het ernstige inwendige beserings gehad asook die kopwond, twee ribfrakture, ’n geperforeerde long deur een van die ribbes, inwendige bloeding as gevolg van die blou karretjie se wrak wat bo-op haar beland het en ’n voet en enkel met vier frakture. Sy het ná drie weke waarin ek haar soos ’n babatjie moes versorg eers haar bewussyn herwin. Ons kon haar naasbestaandes laat weet sy is buite gevaar, maar die herstelproses kon toe eers begin. Sarah se lus om te lewe en haar innerlike krag en entoesiasme het bygedra tot haar herstel. Ons kon haar ná ses maande via die Rooisee insmokkel tot in Egipte, waar die Suid-Afrikaanse ambassade haar op die lughawe uit my sorg geneem het en sy veilig kon terugreis na Suid-Afrika.
“Ek het daarna bedank uit die onafhanklike, vrywillige Rooikruisgroep en het uitsluitlik saam met die Koalisie vir Vrede in Jemen begin werk. Hulle het my einde verlede jaar tot leier van die organisasie verkies. Ons is ’n uitgebreide en gespesialiseerde groep met lede uit vele lande. Ons kry intense opleiding om teen terroriste op te tree.
“Tot verlede week het ons gedink dat daardie insident van die aanval op die blou karretjie in die Negev-woestyn in Israel ’n onafhanklike en toevallige ongeluk was, maar vandag dink ek nie meer so nie. Ek weet nog nie hoe die vurk in die hef steek nie, maar ek weet met Sarah se verdwyning is daar ’n miernes oopgekrap. Ons sal sake moet uitpluis en ons sal dit gou moet doen.
“’n Paar dae gelede het ons daardie aangehegte e-posboodskap ontvang.” Ari’el wys na die berig wat nou op die aansteekbord pryk. “Ons Koalisie se intelligensiediens was nog besig met die ondersoek om die oorsprong van die e-pos op te spoor toe ek na Suid-Afrika vertrek het.
“Hulle het my eenparig en onmiddellik afgevaardig om na Suid-Afrika te reis, Sarah te kom waarsku en, as dit nodig is, op te pas. Ons het selfs gedink om haar na ’n plek van veiligheid te neem, indien nodig.
“My vlug is ure op die OR Tambo-lughawe vertraag en selfs dit voel nou vir my te toevallig. Die vaalblou karretjie en die groen Duitse motor wat my probeer afskrik het.” Ari’el maak ’n gebaar om aanhalingstekens aan te dui. “Hulle het vir my op die lughawe hier in Kaapstad gewag. Dit is ook nou baie duidelik deel van die netwerk wat agter die hele spul sit, Inspekteur.” Ari’el vryf oor sy voorkop.
“My groot bekommernis is dat iemand ons Koalisie binnegedring het en dus weet van elke beweging wat ek maak.” Ari’el skep skaars asem. “Inspekteur, julle het nog geen spoor van Sarah nie? Sy was tog op die strand. Dink u sy is ontvoer? Het die ontvoerders nog glad nie kontak gemaak nie? Dit is so frustrerend!”
“Stadig, Dokter. Jy het gesê twee vrae, nie ’n sarsie nie.
“Om jou laaste vraag te beantwoord: tot op hierdie oomblik niks, niks en niks is my antwoord.
“As ons jou verslag en e-pos in ag neem, sal wie ook al Sarah opgelaai het, tog weldra kontak maak – hoop ons. Ons het gelukkig nêrens op die misdaadtoneel bloed van Sarah gekry nie, wat ’n redelik goeie teken is. My bekommernis is wel dat hulle haar dalk baie ver kan neem. Ons land is so uitgestrek. Elke minuut is nou van kardinale belang.
“Ek het al die lughawens laat waarsku, asook alle grensposte en die Kaapstadse en Simonstadse hawe. Ons het al ons stasies laat weet om op die uitkyk te wees vir enige verdagte optrede, maar ek dink te veel tyd het reeds verloop. Ons land het baie uitglipplekke langs ons grense en kuslyn.” Rassie frons. “Is jy bewus van die feit dat Sarah se broer ’n groot kokkedoor in die Suid-Afrikaanse weermag was?”
“Sy het verlede jaar so iets genoem, Inspekteur.” Rassie gaan egter voort asof hy Ari’el nie gehoor het nie. “Die ander moontlikheid is dat hulle kan besluit om iewers weg te kruip en laag te lê. Dit voel of ons in die donker rondtas. Die leidrade is weinig. Ons moet maar net hoop dat hulle haar ongedeerd sal laat.”
Rassie sug hard en wys na die Ari’el se kippah. “As jy gelowig is, is dit nou die tyd om te bid, jong man. En jou tweede vraag was …?”
Ari’el huiwer eers effens. “Ek het gewonder of dit heeltemal buite die kwessie sal wees om te vra of ek in Sarah se huis kan gaan bly, Inspekteur? Ek het nog nie plek in ’n hotel bespreek nie. Dalk kan ek deur daar te wees iets te wete kom, en … ek weet, ek weet!”
Ari’el hou sy hand op om te motiveer toe die inspekteur protes aanteken: “Ons weet wat ons doen as dit by misdaadtonele kom. Jy wat dokter Ari’el is, hoef ons nie te kom leer nie!”
“Hokaai, Inspekteur, ek wil nie sê julle het nie jul werk goed gedoen nie. Inteendeel, ek is beïndruk met julle deeglikheid. Maar, soos u miskien kan aflei, was ek en Sarah baie na aan mekaar. Soos u ook duidelik weet, is ek die enigste persoon hier rond wat haar goed genoeg ken en dalk iewers ’n leidraad kan opspoor omdat ek haar gewoontetjies ken. Haar ouers is jare gelede oorlede en sy het net die een broer. Hy woon in Pretoria, as ek dit reg het.
“Ek sal verstaan as u dit nie wil toelaat nie. Maar sou u, sal dit alles net soveel vergemaklik.” Inspekteur Rassie wil weer begin baklei, kan hy sien. “En, Inspekteur, ek, e … ek sal nader aan haar voel.” Ari’el voel sy gelaat effens warm word.
“Jy weet, Dokter, dit kan ’n slim plan wees. As die ontvoerders enigsins in die huis probeer kom, dan kan jy hulle verras. En dit spaar een van my manne om heeltyd daar ’n oog te hou.”
Inspekteur Rassie staan vinnig op en stap na ’n klein kluis teen die een muur van sy kantoor. Hy sluit dit oop en haal ’n geseëlde plastieksakkie met ’n bos sleutels te voorskyn. “Ons het hierdie ekstra bos sleutels in haar huis gekry. Spaarsleutels vir haar huis, hekke en buitegeboue. Neem dit en teken net hier.” Hy skuif ’n register oor die lessenaar na Ari’el.
Ari’el skryf Sarah se adres en besonderhede neer. Langsaan skryf hy ook sy besonderhede en teken daarby. Hy glimlag heimlik na binne. Dit is darem een tree vorentoe!
Inspekteur Rassie roep die konstabel wat net buite sy deur gewag het en gee hom opdrag om Ari’el na Kieselstraat te neem.
Hierdie keer gee Rassie Ari’el ’n stewige handdruk en druk ’n geskrewe dokument in sy hand. Ari’el frons.
“Net vir die wis en die onwis, dokter Ari’el,” sê Rassie voor Ari’el dit kan lees. “Dit is ’n getekende verklaring van my as polisiebeampte om die skade aan jou gehuurde motor te verduidelik – vir hulle versekering. Gedink jy sal dit nodig hê,” en hy knipoog voordat hy omdraai en vir hom nog koffie inskink.
Ari’el is verras met die inspekteur se versiendheid en in sy binneste voel hy dat Sarah se saak in goeie hande is. Vir eers gaan hy ’n paar uur rus, sodat hy skerp kan fokus op hierdie saak.
Hoofstuk
