en dis by haar wat ek my bietjie Afrikaans geleer het.
•Sy is later met behulp van die Rooikruis en die Suid-Afrikaanse ambassade in Egipte via Kaïro terug na Suid-Afrika.
•Ek het vroeër dié week ’n dreigbrief ontvang. (Kyk aangehegte dokumentasie.)
•Die terroriste het gedreig om haar skade aan te doen as ons nie die Suid-Afrikaanse Ratel-voertuie uit Jemen verwyder nie.
Ek het so gou ek kon hiernatoe gekom, maar is opgehou op die OR Tambo-lughawe en op pad deur twee motors van die pad gedwing en gedreig. Die hoofdoel van my besoek is om me. Jacobs se lewe te probeer red.
Hiermee gee ek my volle samewerking vir die ondersoek, maar soos u behoort te verstaan is ek ook onder direkte bevel van die Internasionale beheerliggaam van die Organisasie van vyf lande, wat die Koalisie vir Vrede in Jemen vorm.
Ek moet u ook versoek om my te alle tye ingelig te hou en te betrek by elke faset van hierdie ondersoek. U kan my Israelse kollega Gideon Katz kontak vir bevestiging van my identiteit.
Ari’el skryf vinnig die nodige veilige nommers, en e-posadresse vir Gideon Katz, asook sy eie kontakdetails neer. Hy onderteken die verslag.
Daarna gaan klop hy aan die toe deur. Feitlik dadelik verskyn inspekteur Rassie in die deur, asof hy die hele tyd daar gestaan en wag het vir Ari’el om klaar te maak.
“Ek sal bly wees as u my rekenaarsak aan my kan besorg sodat ek van die bewysstukke aan die verklaring kan vasheg, Inspekteur,” vra Ari’el dringend.
Inspekteur Rassie maak die deur wyer oop en kyk Ari’el net met ’n skewe glimlag aan. Hy raap die geskrewe verklaring op die tafel vinnig op en begin dit dadelik spoedlees. Hy kyk nie een maal op nie en ignoreer Ari’el se dringende vraag heeltemal.
Toe die inspekteur klaar gelees het, knik hy twee of drie keer met sy groot kop in Ari’el se rigting en blaf ’n bevel deur die oop deur.
’n Junior konstabel kom aangedraf met die halfoop tas waarin inspekteur Rassie duidelik gesit en krap het terwyl Ari’el met sy verklaring besig was. Die inspekteur neem die blad met die e-pos en ook die koerantberigte uit die tas. Sonder om die ander dokumente in die tas reg te skik oorhandig hy die papiere aan die wagtende konstabel, wat draf om kopieë daarvan te gaan maak.
Terwyl hulle wag, gebruik inspekteur Rassie die telefoon op ’n onbemande lessenaar in die voorste kantoor en ná ’n paar kort bevele plak hy die gehoorbuis op die telefoon neer. Sonder ’n woord het hy Ari’el aan sy elmboog, pluk die fotostate en berigte uit die hand van die konstabel wat afdrukke daarvan gemaak het en drafstap met Ari’el, dokumente wapperend in die ander hand, die gang af na sy eie kantoor.
In die kantoor druk hy die deur toe en wys vir Ari’el om op die een regop blou kantoorstoel te gaan sit.
Een hele muur van inspekteur Rassie se kantoor bestaan uit ’n paar groot aansteekborde. Bo-aan die een staan daar slegs in groot swart letters “SARAH” met ’n foto van haar langsaan. Verder is die bord leeg. Die inspekteur stap nader en druk een vir een die afskrifte van Ari’el se verslag asook die berigte op die aansteekbord vas.
Ari’el merk dat daar ’n dik pak drukstukke op Rassie se lessenaar lê. Toe Rassie dit wegstoot voor hy gaan sit, sien Ari’el sy eie foto onder die papiere uitskuif. Rassie moes dit op die internet raakgeloop het. Die inspekteur het duidelik baie gou aan die werk gespring of hy het ’n baie goeie persoonlike assistent. Ander aansteekborde teen die muur is vol handgeskrewe notas, berigte, pyle na foto’s.
“Ari’el, terwyl jy die verklaring geskryf het, het ek ’n paar oproepe gemaak en ek is tevrede dat jy is wie jy sê jy is.
“Welkom aan boord, dokter Ari’el, as ek jou so mag noem? Net jammer jy het ons nie vertrou en by die saak betrek voor jy uit Saoedi-Arabië vertrek het nie. Dan kon ons die gemors van Sarah se verdwyning gespaar gebly het,” betig hy.
Voordat Ari’el kan antwoord, praat die groot man al weer in die gehoorbuis van sy telefoon. In ’n te vinnige Afrikaans vir Ari’el om te verstaan gee hy nog bevele.
“Jy lyk soos ’n spook, Dokter.” Die inspekteur skink ’n beker koffie uit ’n koffiemasjien wat eenkant staan en prop dit in Ari’el se hand. “As ek jou goeie raad kan gee, gaan rus ’n paar uur. Ek sal jou dadelik laat weet as ons enige vordering maak. Sorg dus dat jou selfoon aangeskakel bly. Hierdie inligting wat jy ons nou besorg het, klaar ’n paar raaisels rondom haar verdwyning op, maar ons weet nog ver te min. Het jy dalk die registrasienommers van die voertuie wat jou gedreig het, gesien?”
“Nee, jammer, Inspekteur, alles het veels te vinnig gebeur.” Rassie knik net sy kop en staar intussen ingedagte na sy aansteekbord.
Die koffie is erg soet, maar Ari’el sluk die donker vloeistof vinnig af. “Dankie vir die koffie, Inspekteur. Ek is nie ’n goeie vliegtuigslaper nie en voel wel ’n bietjie gedaan. Ek weet ek gaan my kragte later nodig hê, so rus is op die oomblik die beste ding om te doen. Net twee vrae voor ek gaan …”
“Net ’n oomblik, Dokter. Vertel my net eers ’n bietjie meer van verlede jaar se insidente. Wat het gebeur nadat julle konvooi in die Negev op Sarah se motor afgekom het?”
Ari’el knik. “Inspekteur, daardie area is bekend vir sy terroristeaanvalle. Ons konvooi het dadelik stadiger gery toe ons by die draaie in die pad kom omdat mens glad nie kon weet wat vir jou om die draai wag nie. Ons is deur ’n drif en die oomblik toe die voorste Jeep om die volgende draai gaan, het daar hewige skote voor in die pad geklap.
“Ek het in die gepantserde ambulans gery en, soos ons opgelei is en ons gewoonte is, het ons onmiddellik ons wapens gereed gehou. Die troepe in die voorste Jeep het die hewige geweervuur reeds beantwoord teen die tyd wat ons op die toneel verskyn het. Later het ek besef hoe dankbaar Sarah kon wees dat die voorste Jeep nie die swaarder wapentuig gebruik het nie. Ek het slegs die agterligte van ’n vreemde veldvoertuig wat haastig op die vlug geslaan het, gesien. Voor ons in die pad was die wrak van ’n kleinerige blou siviele voertuig. Later het ons verneem dat dit die motor is wat Sarah vroeër daardie week in Jerusalem gehuur het.
“Die oomblik wat ons langs die verminkte karretjie tot stilstand gekom het, het ek uit die ambulans gespring, want halfpad onder die motortjie het ’n liggaam gelê. Die soldate kon binne minute die wrak skuins lig sodat ek en ’n ander medic Sarah se slap liggaam kon uithaal en vasstel wat haar toestand is. Ons kon noodbehandeling op haar toepas. Sy het ’n geweldige hou teen haar kop weg, en het aan erge harsingskudding gely. Haar voet was lelik gebreek. Die oomblik wat ons haar gestabiliseer het, het ons haar in die ambulans gelaai en daar kon ek die res van die diagnose en behandeling doen. Ons het nie vertoef nie en inderhaas die res van ons tog aangepak, ook omdat Sarah se toestand bedenklik was. Haar handsak en bagasie kon ons uit die wrak red voordat ons vertrek het en ons was ook nie ’n paar honderd meter weg nie, toe ontplof die blou wrak. Ek het al baie gewonder of die wrak dalk deur die terroriste met ’n fopmyn gelaai was en of dit maar die tingerige motortjie se eie brandstof was wat die ontploffing veroorsaak het.
“Sarah het behandeling dringend nodig gehad en ons wou ten alle koste verhoed dat ons konvooi verbind word met die aanval en ontploffing op daardie kronkelpad in die Negev-woestyn. Ek vermoed steeds die terroriste het ons van iewers af dopgehou en dit was veiliger vir ons almal om so gou moontlik uit daardie area weg te kom. Terug in ons tentekamp in die Saoedi-Arabiese woestyn het ons vanselfsprekend ’n skrobbering van ons senior offisiere gekry. Eers later, toe ons sien dat Sarah ’n Suid-Afrikaanse burger is, het ons besef dat ons hier met ’n internasionale tameletjie te doen gaan hê. Ons moes vinnig ons kamp verskuif
