is jammer, monsieur, maar ek … ek het na leidrade kom soek.”
Hy kom staan by haar, sy een hand rus liggies in sy sy.
“Wat presies het jy gedink sou jy hier vind?” wil hy ysig weet. Sy donker oë gloei in die dowwe lig wat deur die patryspoort val.
Sy sluk hard.
“Ek het na ’n wegsteekplek kom soek, monsieur. Ek het gedink dat my vader dalk sy juwele hier sou kon versteek het.”
Hy beduie na die luik wat onder die kis sigbaar is.
“Dit is nie juis ’n ideale wegsteekplek nie, senorita. Hier reis honderde passasiers en een van hulle sou dit wel ontdek het. Ek het die luik vroeër gebruik om toue in te berg. Dis nou leeg.”
Sy knik met ’n frons.
“Ek sien.” Dan kyk sy op na hom. “Ek is jammer as ek oortree het, monsieur … Oor ’n paar dae moet ek by monsieur Lorraine gaan aanmeld en … wel, ek wou darem nog probeer om iets wys te word voor dan.”
Sy gesig bly stroef.
“Hier sal u geen leidrade vind nie, senorita. U vader het met al sy besittings aan land gegaan. Dit kan ek u verseker.” Hy frons diep. “Hoe het u aan boord gekom?”
Sy aarsel.
“U bootman, Pedro, het my gebring.”
Sy gesig verstrak.
“U speel met vuur, senorita. My manne is geharde seemanne. Hulle is mense sonder beginsels. U het uself in ’n baie gevaarlike situasie laat beland.”
Sy knik.
“Ek besef dit, monsieur, maar ek het gedink dat ek wel daaruit sal kom.”
Hy lag sinies.
“U selfvertroue verbaas my.”
Hulle hoor iemand met die trap na die ruim kom.
“Senorita! Is jy nog daar?” roep Pedro toe hy die laaste trap afklim.
Véronique verbleek. Sy wil nie antwoord nie en kyk pleitend na Don Diego.
Hy draai stadig om.
“Ja, Pedro, sy is nog hier.” Sy stem is kalm, dreigend.
Pedro steek vas en sien dan die twee teen die agterste wand van die ruim.
“Ek … ek het nie geweet dat u hier is nie, senor!” stamel hy. Hy kyk agterdogtig na Véronique wat haar bewende hande inmekaarstrengel.
Don Diego trek haar skielik nader aan hom.
“Jy steur ons, Pedro!” roep hy na die ander man en dan draai hy skielik om en druk Véronique styf teen hom vas. Hy soen haar sag op haar voorkop en streel met sy lippe oor haar wange, soek haar sagte rosige mond, en terwyl die verbaasde Pedro toekyk, soen hy haar teer soos ’n verliefde minnaar dit sou doen.
Véronique verstyf in sy omhelsing. Sy voel die bloed in haar ore suis, haar hart wilde slae in haar bors hamer. Dan maak sy haar oë stadig toe en ontspan in sy arms. Sy laat toe dat hy haar soen en weet dat dit die een ding is wat sy met haar hele wese begeer – om deur hierdie man bemin te word. Sy drink sy liefkosings in, voel veilig in die warmte van sy omhelsing.
Don Diego druk sy vingers deur haar hare en trek haar kopdoek af. Die kopdoek fladder na die vloer toe hy haar weer soen.
Pedro draai stadig om en klim die trap op. Hy begryp nie wat gebeur nie.
Véronique sien Pedro gaan, maar sy sê niks.
Don Diego stoot haar versigtig van hom af weg, en vir ’n kort oomblik kyk hulle diep in mekaar se oë.
“U speel goed toneel, senorita,” sê hy. “Ek is jammer dat ek dit gedoen het, maar dit was die enigste manier om u uit Pedro se kloue te kry.”
Sy knik bewerig.
“Hy is weg, monsieur.”
Hy kyk om na die trap en dan terug na haar. ’n Vreemde glimlaggie speel om sy mondhoeke.
“U sal nou van hom ontslae wees, maar …” Hy aarsel. “My manne sal dit aanvaar dat u mý meisie is.”
Sy waag dit nie om na hom te kyk nie.
“Erger dinge kan gebeur,” antwoord sy in ’n poging om lighartig te klink. “Ek kon byvoorbeeld Pedro se meisie gewees het as u nie betyds opgedaag het nie.”
“Moet net nooit weer na die hawe kom nie, senorita. As hier iets uit te vind is, sal ék dit doen.”
Sy saaklikheid is vir haar ’n antiklimaks. Sy sou so graag die betowerende oomblik van so pas wou bewaar het, maar vir hom was dit net ’n manier om van Pedro ontslae te raak. Sy wonder skielik of hy kan vermoed hoe sy oor hom voel, dat sy eensklaps tot dié ontdekking gekom het. Sy blote nabyheid verlam haar rede. Hy mag nie weggaan nie, hy mag nooit uit die Kaap weggaan nie. Maar die situasie is hopeloos. As die lente kom, sal hy vertrek en sal sy hom dalk nooit weer sien nie, sal hy ook nooit weer aan haar dink nie.
Later sit hulle in die skuit wat hulle terug na die land neem. Pedro moes vir sy straf agterbly om vir een week op die skip wag te staan. Nou is Véronique en Don Diego alleen saam met die twee matrose wat hulle na die land roei.
Sy kyk na Don Diego waar hy regop voor in die skuit sit en met ’n diep frons na die strand tuur. Sy wonder waaraan hy op hierdie oomblik dink. Sy hand rus op die boegspriet; die kettinkie om sy nek glinster in die flou son. Vandag dra hy ’n swart mantel wat los en wyd om hom hang.
Hy is vreemd, dink sy verwonderd, en geheimsinnig soos die see waarop hy vaar. Hy is ongetem soos die storms oor die oseaan en soms bedrieglik kalm soos die water langs die koraalriwwe. Sy sal Don Diego nooit begryp nie. Sy teerheid van netnou is so teenstrydig met sy gewone ysige kalmte, of die wilde woede wat in sy donker oë kan opvlam. Hy is ’n raaisel vir haar, maar sy het hom lief.
Véronique laat haar trommels klere by die Blou Dolfyn bewaar. Die vriendelike madame Schoonveld is gretig om haar te help. Sy draf soos ’n rooimier rond om alles veilig agter slot en grendel te kry.
Véronique hou net ’n paar eenvoudige tabberds uit wat nie te opvallend sal wees nie. Sy kan nie soos ’n skatryk hofdame gekleed gaan terwyl sy die werk van ’n kamermeisie moet doen nie.
Eindelik het sy alles gereël. Teen die middag wag sy vir die koets van die landgoed van monsieur Etienne Lorraine. Sy sien glad nie daarna uit om te gaan nie en wens eintlik dat sy die pos nooit aanvaar het nie. Met slegs een goue Louis en ’n paar riksdaalders nog in haar sak kan sy egter nie anders nie. Sy sal nie vir baie lank nog haar losies kan betaal nie.
Claude, haar jong reisgenoot, keer haar in die binnehof van die Kasteel voor toe sy vir ’n wandeling gaan.
“Mademoiselle!” roep hy na haar.
Sy gaan staan en wag hom glimlaggend in.
“Wat is dit, Claude?”
“Ek
