kyk onbegrypend na haar.
“Werk? Watse werk?”
“Ek is van nou af net ’n kamermeisie, Claude.”
Hy staar ongelowig na haar. Hy knipper sy oë asof hy nie mooi verstaan nie. “Dit kan nie wees nie …?”
Sy glimlag effens.
“So gaan dit maar, my liewe Claude. Hier tel ’n titel niks. As jy geen geld het nie, is jy niks.”
“Maar as kamermeisie … Dis tog onsin! Enigeen kan sien dat u van die adel is.”
“My agtergrond tel nie meer nie. Ons is almal hier om die land te tem en dit ons eie te maak – Hollanders én Franse én al die ander wat hierheen kom. Ons gaan ’n nuwe volk word, Claude. Elkeen sal sy beskeie deel moet bydra.”
Sy oë blits.
“Dit mag nie gebeur nie. As ons Franse alleen bymekaar kan woon, sal dit anders wees. Ons … ons gewone mense sien op na die adel … vir raad en leiding.”
“Nie meer nie, Claude. Ek is maar een van die baie wat nog sal moet afstand doen van daardie voorreg.”
Hy staar onbegrypend na haar, ’n diep frons tussen sy oë.
“U … aanvaar dit … sommer net so?” wil hy weet.
“Daar is vir my niks anders te doen nie. Ek het geen heenkome of inkomste nie.”
“U laat my werklik sleg voel, ma’mselle,” sê hy dan. “Ek baklei om dinge verander te kry, maar ek wonder of dit ten goede sal wees.”
Sy lag sag.
“Begin jy dalk nou dink?” wil sy skertsend weet. “Jy moet nog baie mooi dink, Claude, want dit mag dalk wees dat jy op ’n Hollandse meisie verlief raak.”
“Nooit!”
“Hulle is mooi, weet jy? Dit maak ’n meisie nie beter net omdat sy Frans is nie.”
Hy haal sy skouers op.
“Dit sal baie kos om mý te oortuig.”
’n Koets kom die binnehof ingery. Véronique kyk op. “A, hier is monsieur Lorraine se koets nou. Claude, sal jy asseblief so gaaf wees om my te help met my bagasie?”
Hy grinnik. “Mais oui! Waar is dit?”
Sy beduie vir hom en ’n rukkie later kom hy met die twee klein trommels terug. Die koetsier laai dit in die koets en dan help Claude haar in die rytuig.
“Ek gaan kom kyk hoe hulle u behandel, ma’mselle!”
Sy skud haar kop.
“Moet liewer nie … Dit gaan dalk glad nie goed nie en met jou voortvarende manier gaan jy miskien moeilikheid maak.”
Hy glimlag verleë.
“Ons sal sien … Miskien kom ek net vir u kuier.” Hy bloos bloedrooi toe hy dit sê.
Sy lag opgewek.
“Ek sien uit daarna. Au revoir, Claude.”
Die koets vertrek op die lang rit na Drakenstein. Véronique kyk vol hartseer na die dorpie wat by hulle verbygaan. Nou is sy onherroeplik ’n diensmeisie en dit sal nooit anders wees as sy haar vader nie kan opspoor nie. Sy sal ’n kamermeisie bly en dalk nooit trou nie. Don Diego sal met die lente uit die baai vertrek en sy sal alleen hier in die vreemde moet bly.
Baie laat dieselfde dag bereik hulle Drakenstein. Véronique word op die landgoed deur madame Lorraine ingewag. Die ou dame is nie baie vriendelik nie en wil Véronique so gou moontlik aan haar dogter oorgee. Dis Lyzette se plig om haar kamermeisie oor haar wense in te lig.
Lyzette is niks vriendeliker as haar ma nie. Sy sit op haar bed en sorteer glaskrale waarmee sy borduurwerk op een van haar tabberds wil doen. Sy kyk op toe Véronique in die deur verskyn.
“My pa het dit toe sowaar gedoen,” sê sy ontevrede.
“As u my glad nie hier wil hê nie, sal ek teruggaan Kaap toe.” Véronique bly in die deur staan.
Lyzette maak ’n ongeduldige gebaar met haar een hand.
“Wat sal dit help? My pa wil jou skynbaar hier hê en daar is niks wat ek aan die saak kan doen nie. Jy kan solank vir my hierdie krale sorteer. Dis ’n lastige werk.” Sy staan op en gaan voor die spieëltafel sit.
Véronique gaan op die bed sit en begin die krale sorteer.
“As ons baie saam moet wees, kan ons net sowel vriende wees,” sê sy.
“Ek weet nie wat om met ’n kamermeisie te doen nie,” antwoord Lyzette nors.
“Ek is hier om jou te help aan- en uittrek, en jou hare te doen en klein persoonlike takies. Dis maar eintlik al werk wat ’n kamermeisie doen.”
“Dan kan jy maar net sowel teruggaan. Ek kom reg met al daardie dinge.”
Véronique staan op. “Kom, laat ek jou wys.” Sy stap na Lyzette en tel die haarborsel op.
“Jy raak nie aan my hare nie! Ek hou daarvan so deurmekaar.”
Véronique skud haar kop. “’n Meisie in jou posisie moet altyd netjies wees.” Sy gaan agter Lyzette staan en beskou die volmaangesiggie in die spieël. “Ek kam vir jou krulle bó en laat dit dan in los lokke agter in jou nek hang. Hoe klink dit?”
“Maak soos jy wil, maar jy gaan nie my lewe oorneem nie.”
’n Uur later is Véronique klaar en moet Lyzette teësinnig erken dat die kapsel goed lyk. Sy glimlag selfs skugter.
“Ek het jou onderskat, Véronique,” sê sy en draai haar kop om haarself beter te kan beskou. “Miskien beteken ’n kamermeisie tog iets.”
Véronique glimlag. “By die eerste bal gaan jy die mooiste wees,” sê sy.
Lyzette draai na haar. “Dis oor twee weke. Die kommandeur kom ook hierheen.”
“Is dit waarvoor die krale is?”
“Ja, maar ek hou nie van borduurwerk nie. Ek sukkel daarmee.”
“Moet jou nie daaroor bekommer nie. Ek sal dit vir jou klaarmaak.”
Hierdie keer glimlag Lyzette opreg bly.
“Dankie, ek het begin dink dat ek soos al die ander kere weer gaan afsteek by die ander.”
“Jy sal nie, dit belowe ek jou.”
Véronique kyk ingedagte na die plomp meisie. Sy lei die lewe waaraan ek al die jare gewoond was, dink sy. Dit sal vreemd voel om nou agter die gordyne te moet uitloer om na die pret te kyk. Daar sal nie mans wees wat om haar draai en haar dansboekie wil hê om hulle name in te skryf nie. Sy sal net kan toekyk
