haar, en wil kamma weet of enigiemand haar al vertel het hoe mooi sy is.
“Nee, nog nooit!” speel sy lugtig saam.
“Dan wil ek die eerste wees om dit vir jou te sê. Jy’s nie mooi nie, jy’s sommer pragtig!”
“Dankie vir die kompliment.”
“Hoe is dit dan dat jy nog nie getroud is nie?” wil hy weet. “Het jy ’n liefdesteleurstelling gehad?”
“Nee. Ek het maar nog net nie ’n man raakgeloop wat my wil hê nie.”
“Sy jok,” antwoord Bets van die voorste sitplek af. “Sy kon lankal getroud gewees het as sy minder puntenerig was, en haar ma nie so ’n kwaai tannie was nie.”
“Nou wat verwag jy dan eintlik van ’n man?” vra Jan.
“Niks. Ek soek nie ’n man nie.”
“Nie eens so ’n gawe ou soos ek nie?”
“Nee, beslis nie. Jy’s te laf en verspot.”
“Wat dan van ’n sedige ou soos ou Peet?”
Sy kyk half onbewustelik truspieël toe, en verbeel haar weer eens sy hoor haar nekwerwels kraak toe sy haar kop wegruk van die paar laggende oë in die weerkaatsing van die spieël. “Ag, stop nou jou lawwe praatjies, man. Ek sê jou mos ek soek nie ’n man nie.”
Sy gekorswil met haar hou egter aan totdat Peet hulle daarop attent maak dat hulle nou Helsekloof binnegaan. Dis ’n nou paadjie en sleg verspoel. Alet kan nie help om Peet se bestuursvermoë te bewonder toe sy sien hoe behendig hy die slegte slaggate mis nie. Op ’n plek hou hulle ook eers stil om die petrogliewe langs die pad te bekyk.
“Dis ’n soort Boesmankuns,” verduidelik Peet aan haar toe hulle by die plat klippe met die graverings gaan staan. Sy weet nie hoe dit gebeur het nie, maar Bets en Jan het skielik tussen die ander toergangers weggeraak. Om alles te kroon kry hy haar onverwags aan die hand beet en trek haar nader om langs hom te hurk. “As jy mooi kyk, sal jy sien hierdie gravering lyk na ’n donkie.”
“Ja, ek sien,” sê sy en trek vinnig haar hand uit syne.
“Hierdie een lyk na ’n bobbejaan.”
“En daardie een is ’n voël of iets. Seker ’n volstruis,” raak sy ook geïnteresseerd.
Toe hulle ’n rukkie later terugklim in die voertuig, kyk sy vinnig na haar hand. Sy was nie naby ’n vuur nie, maar dit brand soos warm kole. Heng, sy sal versigtig moet wees. Die mansmens is besig om haar verstand te bekonkel.
“Is ons nou naby die Richtersveld?” vra Bets toe hulle weer op die vlaktes kom.
“Nee,” sê Peet. “Dis nog ’n hele paar uur se ry voordat ons die Richtersveld binnegaan.”
“Dan gaan ek nou eers ’n uiltjie knip.”
“Ek ook,” sê Jan.
Alet wonder wat haar te doen staan. Sy is niks vaak nie, maar as Jan en Bets albei slaap, sal sy ook maar maak of sy slaap. Dog, op ’n keer toe sy in die truspieël loer, en Peet haar blik vang, sê hy dadelik: “Ek het gedag jy slaap nie. Jy beter met my gesels, anders raak ek ook aan die slaap en ry van die pad af.”
“Ek het nog nie klaar geslaap nie. Jy kan mos sing om jou wakker te hou.”
Hy lag. “Ek sal sing as jy saamsing.”
“Ek is vals.”
“Ek glo jou nie. Hulle sal nie vals mense in ’n kerkkoor laat sing nie.”
Sy frons. “Hoe weet jy ek sing in ’n kerkkoor?”
“Bets het my vertel.”
“Dit was sommer toevallig. Voor hulle uitgevind het ek is vals,” sê sy, blosend oor die leuen.
Sy lag, en die wete dat hy in die spieël na haar kyk, laat haar blos verdiep. Dié dat sy dankbaar is toe Jan wakker word. Sy help hom amper hardhandig om regop te sit. “Dis omtrent tyd dat jy wakker skrik. Wat gaan jy vannag doen as jy die hele dag lê en slaap?”
“Vir jou uit die slaap hou,” sê Jan. “Jy beter ook slaap, sodat jy nie vannag onder die opsitkers aan die slaap raak nie.”
Peet bring eensklaps die voertuig tot stilstand. “Jou beurt om te bestuur,” sê hy vir Jan. “En my beurt om te slaap.”
“Ja,” sê Jan. “Dit verbaas my nie dat jy moeg is nie. Jy was mos laas nag meer in die badkamer as in jou bed.”
“Moes seker maar iets gewees het wat ek geëet het,” mompel Peet toe hy sy deur oopmaak en uitklim om sitplekke te ruil.
Met die inklimslag op die agterste sitplek langs haar sien Alet hoe hy vlugtig na haar skoot kyk, daar waar Jan met sy kop gelê het, en tergend vir haar glimlag. Haar hart tuimel. Nooit! Sy gaan dit nooit oorleef as hy Jan se voorbeeld volg nie! dink sy ontsteld. Maar dan tel hy ’n kussing op, rangskik dit agter sy kop en sluit sy oë.
Die gespannenheid wat sy nabyheid teweeggebring het, is net besig om weg te sypel toe Jan swenk vir ’n gat in die pad, en Peet se kop met kussing en al na haar kant toe kantel. Sy keer instinktief, maar toe sy die kussing probeer wegskuif, is dit vloek of sy dit kan regkry. Inteendeel, hy strek sy bene en nestel deur die slaap sy kop gemakliker teen haar skouer aan. Wat moet sy nou doen? wonder sy vervaard. Hom wakker maak? Maar hy’t dan nou kwalik aan die slaap geraak! Wat sou sy gedoen het as hy enigiemand anders was? vra sy haarself af. Toe besluit sy om hom maar te los. Vir ’n rukkie altans. Tot Bets wakker word, of tot hy vanself wakker skrik.
Ná wat vir haar soos ’n ewigheid gevoel het, gee hy ’n kuggie en lig sy kop van die kussing af om slaperig na haar te kyk. ’n Glimlaggie sprei oor sy gesig. “Dankie. Ek verstaan nou hoekom ek so lekker geslaap het,” sê hy sag.
Haar hart tamboer kliphard in haar ore toe hy tydsaam terugskuif na sy sitplek. Dis sy oë, dink sy by haarself. Daar is ’n magnetiese krag in hulle wat haar heelhuids wil insluk, wat haar sinne so bedwelm dat sy glad nie rasioneel kan dink nie. En dis tog maar die begin van hul vakansie. Hoe gaan sy dit regkry om die hele tyd normaal op te tree, om nie te laat blyk hy verwar haar nie?
Toe Peet en Jan aan die gesels raak, haal sy ’n tydskrif uit haar handsak om haar mee besig te hou. Maar dis nie lank nie, of hulle betrek haar ook by die gesprek. Daar word oor baie dinge gesels. Sport, landsake, selfs boerdery. En toe hulle by Sendelingsdrif, die grenspos na die Richtersveld, stilhou om brandstof in te gooi, voel sy baie meer op haar gemak. Sy is nogtans bly die mans is reeds uit die motor toe Bets wakker skrik.
Peet neem weer agter die stuurwiel plaas toe hulle verder ry. Almal is op en wakker, nuuskierig om te sien hoe die Richtersveld lyk. Die konvooi hou dan ook kort voor lank by ’n boom stil. Ben tree na vore en verduidelik dat dit ’n witgatwortelboom is, en wys hulle op die wortels wat so verdik het dat dit ’n soliede rotsblok oopgekloof het op soek na water.
Op die een of ander manier het Alet langs Elsie te lande gekom, en hulle loop dan ook saam om ’n plant effens weg van die boom af te gaan besigtig. Op pad om weer in die voertuie te gaan klim, kom sluit Bets by hulle aan. “Wat loop julle twee so eenkant en skinder?” vra
