gelukkig. Ek sit met ’n hele berg skottelgoed,” gesels sy saam. “Jan het ontbyt gemaak, en kyk net hoe lyk hierdie pan aangebrand. Ek weet nie of ek dit ooit weer gaan skoonkry nie.”
“Was jy al by die bokwagtershut waar ons gister verbygery het?”
“Nee, nog nie,” sê Alet. “Ek wil dit juis nog van naderby gaan besigtig.”
“Jy sal dit interessant vind, die manier waarop hulle die latte gevleg en die bokkraaltjie omhein het.”
’n Rukkie later staan Elsie op om te loop. “Ek sien jou later weer. Ben se neef, Jaco, het belowe hy gaan my vandag leer visvang. Hy wag net dat ek moet klaarmaak met die skottelgoed.”
Jan het al aangebied om haar ook te leer visvang, onthou Alet. Maar sy weet nie of sy daarvan sal hou nie. Dit het nog altyd vir haar na ’n eentonige sportsoort gelyk.
Van die duiwel gepraat, dink sy by haarself toe sy opkyk en Jan en Peet in haar rigting aangestap sien kom. Jan met ’n visstok oor die skouer. Haar verleentheid is groot toe hulle by haar tot stilstand kom en Jan sê: “O, is dit waar my mooie meisie wegkruip?”
Sy hou haar blik op die skottelgoed, wetende dat haar wange verkleur. “Ek kruip nie weg nie, ek was skottelgoed.”
“Was dit dan nie veronderstel om Bets se beurt te wees nie?”
“Ja, maar ek het aangebied dat ons ruil sodat sy saam met die stappers kon gaan.”
“Ek sal wag tot jy die skottelgoed teruggeneem het, dan gaan vang jy saam met my vis.”
“Dankie, Jan, maar ek sal verkies om nié saam te gaan nie. Ek kan nie dink dat dit vir my lekker gaan wees om te sien hoe al die grotes aan die hoek wegkom nie.”
“Wel, jy gee seker nie om as ek gaan probeer om hulle in te katrol nie?”
“Nee, glad nie. Kyk of julle nie iets kan saambring vir die kole nie. Ek sal dit gaarmaak.”
Menende dat Peet saam met hom geloop het, begin sy saggies neurie, en skrik haar skoon oorhoeks toe iemand skielik saam met haar begin neurie. Toe sy omkyk, staan Peet nog net waar hy vroeër gestaan het, en Jan loop al doer! “Gaan jy nie saam met Jan nie?”
“Nee. Visvang is nie een van my geliefkoosde sportsoorte nie.” Toe tel hy een van die skoon vadoeke op en gaan sit gehurkend oorkant haar langs die skottel. “Ek sal jou liewer met die skottelgoed help.
Sy dink wild aan iets om te sê, maar dis of haar verstand nie wil werk nie. Die enigste ding wat deur haar brein spoel, is dat hy nie moet agterkom sy verbeel haar sy’t ’n gevoel vir hom nie. Maar hoe moet sy dit regkry, met hom so naby dat sy maar net haar hand kan uitsteek om hom aan te raak?
“Jy’t dié vurk half gewas,” sê hy en tuimel dit terug in die water.
Sy waag dit nie om op te kyk nie. Sy geamuseerde stemtoon sê vir haar hy hou haar gesig dop. Hoe op aarde verwag hy sy moet die goed skoon kry? Haar hande en hele lyf is dan die ewe bewerasie. Geen wonder een van die borde glip twee keer uit haar hande nie.
“Jy’t te veel seep in die water,” sê hy. “Jy sal maak dat die kos na seep smaak.”
“Ek het nie gesê jy moet die goed afdroog voordat ek dit skoon gespoel het nie.”
“O, ekskuus. Ek het nie geweet jy was van plan om dit eers in ander water af te spoel nie.”
“Ek het buitendien nie jou hulp nodig nie.”
“Haai, ek het nie geweet ’n waternimf het so ’n skerp tong nie! Hoekom is jy nog altyd bang vir my? Ek het jou mos nie gebyt nie, het ek?”
Die lag in sy stem maak haar heeltemal verbouereerd. Voordat sy haar kan bedink, skiet sy hom binne-in die gesig met ’n hand vol skottelgoedwater. Toe sy opkyk en die blertse seepskuim teen sy voorkop en op sy ken sien, bars daar ’n histeriese laggie oor haar lippe. Wat het sy aangevang? Maar toe sy sien hy maak ’n nog groter gemors daarvan toe hy dit probeer wegvee, is dit asof die knoop wat haar emosies in toom moes hou, plotseling meegee. Die lag kom vanself. Al harder en harder totdat sy skaterlag.
“Hiervoor gaan jy boet,” sê hy kamma kwaai toe hulle lagbui bedaar. “Dubbel en dwars!”
“Hoe?” vra sy speels. Haar kop voel lig, soos iemand wat ’n sopie te veel wyn gedrink het.
“Jy sal nog sien. Wag maar.”
“Hoekom moet ek wag om te sien?” treiter sy hom.
Hy loer vlugtig in die rigting van die mense by die tente voordat hy haar blik in syne vasvang. “Omdat ek jou nie in die verleentheid wil stel nie.”
Sy woorde skok haar terug tot die werklikheid, want die uitdrukking in sy oë laat haar glo dat sy weet presies hoe hy haar wil laat boet. Iets wat sy ten alle koste moet vermy. Dis genoeg dat sy klaar baie meer van hom hou as wat goed is. Hy moet haar nie soen nie. Hy moet haar nooit in sy lewe soen nie!
“Is Bets toe weg saam met die ander?” Sy weet nie hoekom sy dit vra nie. Dalk om hom ook terug te skok tot die werklikheid. Dalk oor haar gewete met haar praat.
“Ek weet nie. Hoekom wil jy weet of sy saam met hulle weg is?”
“Ek … wonder sommer net … of sy onthou het om haar hoed op te sit.”
“Hoe lank ken jy en Bets mekaar al?”
“Seker so om en by tien jaar.”
“Eintlik wou ek vra, hoe góéd ken jy haar?”
“Hoekom vra jy so? Ek ken haar so goed soos twee mense wat al ’n paar jaar saamkom.”
“Maar wat nie noodwendig eenders dink en doen en al jul geheime met mekaar deel nie?”
“Nee, natuurlik nie. Ons is mos net vriendinne, nie ’n identiese tweeling nie. En geheime het ons nie.”
Hy antwoord nie daarop nie. Staan net op en skiet die vuil skottelgoedwater op die gras uit. Toe skep hy die skottel vol skoon water, kom sit dit voor haar neer, en sê uit die bloute: “Ek is bly jy dink en doen nie dinge soos Bets dit doen nie,” voordat hy omdraai en wegstap.
Sy staar hom verwonderd agterna en frons. Wat het hy met sy opmerking bedoel? Kan dit dalk wees dat hy nie hou van die manier waarop Bets haar somtyds aan hom opdring nie? Maar hy is dan haar kêrel. Hy’t mos nie nodig om haar kêrel te wees as sy om irriteer nie. Nee wat, na watter kant toe sy ook al sy woorde oordink, dit maak nie sin nie.
Later die oggend sit Peet op ’n kampstoel onder die boom naby die waterkan toe sy wil gaan water tap om vir haar en Bets koffie te maak. Hy roep saggies na haar en beduie dat sy met ’n draai moet loop om agter hom te kom staan. “Het jy al ooit in jou lewe ’n eiesinnige voëltjie gesien? Hou ’n bietjie daardie enetjie dop. Sy ma wil vir hom ’n stukkie appel voer, maar kyk net wat doen hy daarmee.”
“Hy spoeg dit uit,” sê sy verwonderd.
“Kyk nou. Die ma het dit gesien en weer kom optel. Sy gaan dit nou weer in sy bekkie sit.”
Die
