wat haar oë nog aanskou het. Nogtans laat dit haar nie min trots voel nie. “Wat maak ek nou met hom?” wil sy weet.
“Ons gooi hom terug,” sê Jan en maak die hoek los uit die vis se bek.
“Terug in die rivier! Dit sal die dag wees! Ek gaan hom vir ons gaarmaak!”
“Dan gaan jy alleen aan hom eet.”
“Hoekom?” vra sy, en wonder hoekom almal lag.
“Omdat dit ’n barber is. Dis nie ’n baie skoon vis nie. Hy vreet alles wat hy onder oë kry.”
“Sies! Hoekom moes ek dan al die moeite doen om hom te vang?”
Jan gryp haar onverwags om die lyf en tol haar in die rondte. “Dit kon net sowel ’n eetbare vis gewees het, my meerminnetjie.”
Sy woorde herinner haar onmiddellik aan Peet wat haar ’n waternimf genoem het by Potjiespram se swemgat. Maar sy forseer haar gedagtes dadelik in ’n ander rigting. “Sit vir my aas aan die hoek. Ek wil weer probeer.”
Op pad terug na die kamp voel sy baie tevrede met haarself, al het sy nie nog ’n vis gevang nie. Ten minste weet sy nou daar is iets wat sy kan doen om haar gedagtes weg te lei van Peet. Visvang gee jou nie tyd om te tob oor dinge wat nie kan uitwerk nie.
Terug by die kamp sorg sy dat sy altyd deel bly van ’n groepie kampeerders. Wanneer die een groep uitmekaar spat, gaan sluit sy vinnig by ’n ander groepie aan. Dit neem haar egter nie lank om uit te vind Peet doen presies dieselfde nie. Sy sal haar kop op ’n blok sit hy doen dit moedswillig. Hoekom treiter hy haar so? Watse bevrediging kry hy daaruit? Of wil hy dalk teenwoordig wees as sy dit sou uitblaker dat hy haar gesoen het sodat hy homself kan verdedig? Dit voel naderhand vir haar asof hulle besig is om wegkruipertjie met mekaar te speel. Dis wat maak dat sy Jan aan die arm vat en vra of hy nie lus is om ’n entjie saam met haar te gaan stap nie.
“Enige tyd. Wie sal dan vir so ’n mooi meisie nee sê.”
Vir ’n breukdeel van ’n sekonde kyk sy na Peet. Sien sy hom effens glimlag, asof hy presies weet wat in haar gedagtes omgaan. Maar dan keer sy haar rug op hom, en haak haar arm deur dié van Jan. “Kom ons loop. Ek voel lus om daardie koppie uit te klim.”
“Sjoe, maar jy kén van,” sê Jan toe hulle die kruin van die kop bereik. “Ek moes my storie ken om by te hou.”
“Maar dit was die moeite werd, was dit nie? Kyk hoe mooi lyk alles van hier af. Die rivier en die tente doer ver.”
“Ek weet van iets wat nóg mooier is,” sê Jan en kyk na haar sonder om te glimlag. “Mooier as enigiets op aarde.”
“Moenie sulke dinge sê nie.”
“Ek kan my nie langer inhou nie, Alet. Jy weet hoe ek oor jou voel.”
“Jy’t gesê jy sal geduldig wees.”
“Ek weet ek het so gesê, maar …” Hy pluk haar onverwags teen hom vas. “Ek kan nie langer my gevoel vir jou onderdruk nie.”
Sy deins nie weg toe hy haar soen nie. Die soen moet lekker raak, dit móét net! As sy vir Jan kan liefkry, is daar nie probleme nie. Bets sal gelukkig en tevrede wees, en sy sal ophou drome droom oor Peet. Dit sal vir almal beter wees.
Hy los haar so skielik dat sy amper omval. “Jou hart is nie in die soen nie,” sê hy teleurgesteld. “Jy’s so styf soos iemand wat ’n laaistok ingesluk het. Kortom, jy sou jou broer met meer gevoel gesoen het.”
Hy lyk so seergemaak dat sy nie weet wat om te sê nie. “Ag, Jan, ons ken mekaar mos nog nie goed genoeg nie.”
“Ek het ’n idee dat jy oor vyftig jaar nog presies dieselfde gaan sê. Vir my voel dit of ek jou my lewe lank ken. Om die waarheid te sê, ek … is seker ek is verlief op jou. Smoorverlief!”
“Moenie onsin praat nie. Ek bedoel, moenie so haastig wees nie. Gee my kans om gewoond te raak aan die gedagte dat jy ’n gevoel vir my het.”
“Sê my liewer reguit: mors ek my tyd met jou? Is daar iemand anders in jou lewe?”
Sy weifel ’n hele rukkie. Sê dan sag: “Daar is iemand van wie ek baie hou, maar daar kan niks van kom nie.”
“Hoekom nie?” Toe sy nie antwoord nie, lig hy haar ken sodat sy hom in die oë moet kyk. “Sê vir my hoekom daar niks van kan kom nie. Is hy … getroud?”
“Ja,” gryp sy vinnig na die verskoning wat hy haar self in die mond lê. Want, dink sy by haarself, dis beter dat hy dít glo, as wat hy haar begin dophou en agterkom dis Peet wat maak dat sy nie lus is vir sy attensies nie.
“Weet hy jy’s verlief op hom?”
“Nee.”
“Woon hy in die stad?”
“Ja.”
“Hoe gereeld sien jy hom?”
“Is ek onder kruisverhoor?”
“Nee. Ek wil net seker maak of ek darem nog ’n kans staan. Jy sal my leer ken as iemand wat nie sommer moed opgee nie.” Hy bly ’n oomblik stil. “As jy wil, kan ons nou maar teruggaan. Ek voel soos ’n hond wat ’n skop gekry het.”
“Jy’t self vir die skop gesoek. Ek het jou nie aangemoedig nie, het ek?”
“Nee,” sê hy en glimlag skeef. “Jy het nie. Ek moes van die begin af geweet het dis nodeloos om op jou verlief te raak. Mooi meisies soos jy se hart behoort altyd aan iemand anders. Wil jy teruggaan, of sal ons aan die ander kant van die kop afklim en met die kloof langs terugloop?”
“Nes jy wil.”
Op pad terug, toe hy weer met sy grappies en tergery begin, slaak sy ’n sug van verligting. Dit sou haar gepla het as hy hom moes opruk, of haar in die verleentheid geplaas het as hy niks verder met haar te doen wou hê nie. Sy’t so pas agtergekom dis makliker om met hom oor die weg te kom wanneer hy in ’n terglustige luim is as wanneer hy ernstig is.
Daar is niemand by die tente toe hulle daar aankom nie. Elsie is die eerste om op te daag. “Sjoe, dis warm,” sê sy toe sy in die skaduwee van ’n boom langs Alet gaan sit. “Ek het voor die ander omgedraai, want ek het skoon duiselig geraak van die hitte.”
“Jy kan bly wees jy het nie saam met ons gaan stap nie,” tree Jan ook toe tot die gesprek. “Alet stap ’n mens skoon flou. Ek het self in ’n stadium gedink die son gaan my doodbrand toe ons deur die kloof geloop het.”
“Ek was hierdie keer slim genoeg om my hoed saam te vat,” sê Alet. “Maar terwyl julle so kla oor die hitte, hoekom gaan koel ons nie in die rivier af nie?”
“Gaan julle twee maar,” sê Jan. “Ek is halfpad aan die slaap. Ek gaan liewer ’n uiltjie knip.”
Nadat sy en Elsie in ’n watergat geklim het, sê Elsie uit die bloute: “Ek het nie omgedraai oor dit so warm was nie. Ek het omgedraai oor ek en Ben weer stry gekry het.”
“Waaroor het julle gestry?”
“Ag,
