“Ek kan dit skaars glo. Ek meen Ben is dan so ’n joviale ou. Altyd vol grappe en aan die lag. Ek het nooit kon dink hy kan dikmond raak nie.”
“Jy ken hom maar net nie. Maar kom ons vergeet daarvan. Die water is heerlik. Ek sal maklik hier in die poel kan bly tot sononder.”
Die ander het dan ook al opgedaag toe hulle weer by die kamp kom. En toe Alet die tent binnegaan om te verklee, kom Bets agterna. “Sjoe, ons het vandag ver gestap,” vertel sy. “Vannag gaan ek soos ’n klip slaap.”
Sy wens sy kon dieselfde sê, dink Alet by haarself. Want sy weet by voorbaat sy gaan weer ure lank wakker lê. Hoe anders met die dilemma waarin sy haar bevind?
“Haai, ek moet onthou, Peet verjaar môre,” onthou Bets skielik. “Ek beter vanaand sy geskenk uit my tas haal en hier tussen ons matrasse sit sodat ek nie vergeet om hom geluk te wens nie.”
Ondanks haar bedenkinge raak Alet tog gou aan die slaap dié aand. Dalk oor sy min van Peet gesien het die vorige aand, dink sy by haarself toe sy die volgende oggend wakker skrik. Die onplesierige windjie wat begin waai het, het gemaak dat almal vroegaand tente toe verkas het, dus was daar nie ’n gekuiery om die vuur nie. Toe sy orent kom, val haar oog op die toegedraaide pakkie tussen die twee matrasse. Peet se verjaardag … Heng, dit gaan moeilik wees om hom geluk te wens sonder om hom in die oë te kyk.
5
“Moet niemand praat oor Peet se verjaardag nie,” sê Bets ’n ruk later terwyl hulle aantrek. “Ek gaan maak asof ek dit vergeet het en wag tot ons almal bymekaar is om hom geluk te wens. Dink net hoe verras gaan hy wees.”
Dis dan ook terwyl almal buite die tente ontbyt nuttig dat Bets luidkeels sy verjaardag aankondig, en die pakkie aan hom oorhandig. “Spesiaal vir jou uitgesoek, my skat. Vir die dierbaarste, wonderlikste man in die hele wêreld! Ek hoop jy hou daarvan.”
Alet draai haar kop weg toe Bets se arms om sy nek glip, en ’n loodsware klip kom lê in haar binneste. Dan hoor sy ’n lawaai, en sien sy hoe die ander meisies almal nader gaan om hom met ’n soen geluk te wens. Dit sal snaaks wees as sy dit nie ook doen nie, dus loop sy ook huiwerig nader. Steek dan eers vas. Gee ’n treetjie vorentoe, en steek weer vas. Hy word so verdring deur die ander, wie gaan agterkom sy’t hom nie gelukgewens nie? Niemand sal mos weet nie.
“Maak oop jou pakkie, ons wil ook sien wat dit is,” sê iemand uit die bondel wat om hom saamdring.
“Net wat ek nog altyd wou gehad het,” sê hy nadat hy die geskenk oopgemaak het. “Nou kan die son maar bak op die gholfbaan. En die balle is net so handig. Baie dankie, Bets. Kom hier, dat ek jou ’n klapsoen gee.”
Alet draai weer eens haar kop weg, en kyk vas in Jan se blik. Sy skrik. Hoekom staar hy haar so peinsend aan? Het hy agtergekom sy’t nie vir Peet gelukgewens nie? Wonder hy dalk daaroor? Maar dan kom hy glimlaggend nader. “Bets het my vertel dit was jou idee dat sy vir Peet ’n gholfhoed moes koop. Toe wonder ek, speel jy ook gholf?”
“Nee, ek weet bitter min van die spel af. My pa is die gholfspeler. En oor hy altyd gekla het die son brand sy kop, het ek vir hom so ’n hoed gekoop. Sy tevredenheid daarmee het my laat dink enige gholfspeler sal so iets waardeer.”
“O, ek het gedink miskien speel jy ook. Ek wou jou nooi vir ’n potjie wanneer ons terug is by die huis. Neem jy aan enige ander sportsoort deel?”
“Ek speel ’n bietjie tennis wanneer ek die kans kry, maar dit gebeur nie baie nie. Ek gebruik my vrye tyd maar meesal om my pa te help met my ma se versorging sodat hy ook rus kan kry.”
“Sal jy darem eendag ’n tydjie kan afknyp om saam met my te gaan tennis speel?”
“Dit sal nie gou wees nie, want wanneer ek teruggaan moet ek help inpak. Ons trek binnekort na ’n ander huis toe.”
Toe hulle ’n rukkie later gereed is om te vertrek, sorg Alet dat sy op die sitplek agter Bets gaan sit. Dat dit dalk vir die ander snaaks kan wees, skeel haar min. Ten minste sal Bets nie weer kan sê Peet loer vir haar in die truspieëltjie nie. Maar dit verhinder haar nie om steeds aan hom te dink nie. As sy net geweet het wat sy bedoelings met haar is. En of hy Bets liefhet of nie.
Wat dan? vra sy haarself af. Al het hy ook nie vir Bets lief nie, is dit nog nie te sê hy’t vir háár lief nie. Sy moet ophou om verwagtinge te koester. Die feit dat hy haar nie ná die bokwagtershut-episode ignoreer nie, en dit lyk asof hy steeds toenadering soek, beteken tog net dat hy glo hy kan verder met haar mors.
Dis nie ver van De Hoop na die Richtersberg-kamp nie, maar daar is ’n hele paar plekke waar die konvooi tot stilstand kom om iets te besigtig. Soos by ’n hoop gruis waar daar eens op ’n tyd vir diamante gedelf is. Almal krap ewe ywerig tussen die klipgruis rond, kamma op soek na ’n diamant. Totdat Ben skielik opspring en skree: “Ek het hom! Ek het hom! Die grootste diamant in die wêreld!”
“Wat gaan jy daarmee maak?” vra iemand.
“In ’n ring laat monteer vir my meisie, wat anders?”
“O, jy gaan ’n ring kry, Elsie,” sê iemand anders.
Toe Alet na Elsie kyk, is daar geen glimlag op haar gesig nie. Net ’n hartseer uitdrukking om haar mond. En skielik daal daar ’n doodse stilte neer. Almal staar Elsie aan en Alet sien die traandruppel oor haar wang biggel. Dan spring sy op en hardloop in die rigting van die voertuig. Alet sien hoe Ben huiwer, die stukkie glas uit sy hand laat val, en eindelik koers kies agter haar aan. Almal by die gruishoop lyk ewe verslae. Haar oë dwaal half onbewustelik na Peet. Ook hy staar Ben en Elsie fronsend agterna, voordat hy sy kop laat sak en weer tussen die klippies begin krap.
“Hulle twee moet maar hulle eie dinge uitsorteer,” sê Ben se neef, Jaco, oplaas. “Ek gaan definitief nie toelaat dat hul onenigheid mý vakansie bederf nie!”
Dis dan ook nie lank nie, of die gelag en grapmakery gaan voort. En toe hulle by ’n volgende plek stilhou, wil dit voorkom of alles weer reg is tussen Elsie en Ben. Hulle loop hand aan hand, besigtig hier en daar ’n plant en verdwyn ewe goedsmoeds agter ’n struik waar die ander hulle nie kan sien nie. Daar word dan ook goediglik met hulle die spot gedryf toe hulle weer hul verskyning maak. “Ouens, dis nie lank nie, dan gaan ons bruilof hou.” En: “Elsie, het jou ma jou ooit vertel waar babatjies vandaan kom? Jy moet versigtig wees om sommerso die veld in te verdwyn saam met Ben.”
Alet weet nie of sy haar dit net verbeel nie, maar Elsie se glimlag lyk nie vir haar eg nie. Dit laat haar wonder of sy werklik gelukkig is, en of sy nie net hard probeer om haar gelukkig voor te doen nie.
“Mense kan darem laf wees!” sê Bets in ’n gegriefde stemtoon waar sy ’n entjie weg van die ander langs Alet staan. “Jy sou sweer hulle het net seks op die brein.”
“Ag, hulle terg die twee sommer. Hulle was dan kwalik vyf minute buite sig. Ek is net bly hulle het weer opgemaak. Dit sal die atmosfeer vir ons almal bederf as hulle vir mekaar moet vies wees.”
“Het jy toe al met Peet gepraat? Hom gevra of ek iets verkeerd gedoen het?”
“Nee. Maar ek kan nie sien hoekom ék dit moet doen nie. Ek kan nie agterkom dat hy snaaks is teenoor jou, of jou enigsins anders as vroeër behandel nie.”
“Hmm, miskien verbeel ek my maar dinge. Kom, ons moet gaan inklim. Daar wink Jan.”
Nadat
