saam te vat, dus word sy ’n paar uur later opgekommandeer om vir hulle bier by die tente te gaan haal. En op pad tente toe, kom Peet in die paadjie voor haar aangestap. Wegkruip kan sy nie meer nie, dis te laat. Dus stap sy hom oënskynlik ongeërg tegemoet, en vra, asof terloops: “Waarheen is jy op pad?”
“Ek het ’n paar biere vir die manne by die viswater kom wegbring,” sê hy en beduie na die pakkie in sy hand.
“O, dis gaaf. Jan het my juis gestuur om vir hulle te gaan bier haal.”
“Wel, ek is meer as halfpad daarmee onderweg, so nou kan ons eers hier onder die boom se skaduwee ’n blaaskans vat, of hoe?”
“Nee, ek moet loop. Ek bedoel, ek wil vir my ook gaan koeldrank haal.”
“Hier,” sê hy en haal ’n blikkie uit die sak. “Ek hét darem aan jou ook gedink.”
“Dankie,” sê sy ná sy die blikkie by hom geneem het, maar hy kry haar aan die arm beet toe sy verder wil stap.
“Moenie weghol nie. Kom ons gesels eers ’n rukkie hier onder die boom terwyl jy jou koeldrank drink.”
Hy laat haar geen keuse as om te gehoorsaam nie, want sy hand bly op haar arm totdat sy haar sit gekry het. Gelukkig neem hy nie té na aan haar plaas nie, want sy’s seker hy sal die wilde galop van haar hart kan hoor. ’n Skuldgevoel neem egter weer van haar besit toe sy aan Bets dink. Dit maak dat sy vra waar Bets is.
“Sy’t saam met Ben-hulle gaan stap.”
“Hoekom is jy nie saam nie?”
Hy loer na haar kant toe en glimlag effens. “Jy weet mos teen hierdie tyd van die voorgevoelens wat ek so van tyd tot tyd kry.”
“Jy’s laf,” sê sy en voel hoe haar wange weer verkleur.
“Ek is nie laf nie. Ek hét aan die moontlikheid gedink dat ek jou iewers alleen kan raakloop.”
“En noudat dit gebeur het?” Toe hy nie antwoord nie, kyk sy vlugtig na sy kant toe, en skrik vir die intensiteit waarmee hy na haar staar. Maar toe glimlag hy skielik.
“Nou kan jy vir my sê hoekom jy my nog nie gelukgewens het met my verjaardag nie.”
“Ek hét,” sê sy en verwens die blos wat al weer haar onthutsing verraai. “Sommer so oor die ander se koppe.”
“Die ander meisies het my almal gesoen.”
“Daar was so ’n samedromming om jou, ek kon nie tot by jou kom nie.”
“Wel, hier’s nou geen samedromming om my nie.”
Sy wil opspring en weghardloop maar hy moes bedag daarop gewees het, want voor sy orent kan kom, vat hy haar weer aan die arm. “Ek het gedink jou vrees vir my het verdwyn. Ek meen, daar in die hut was jy tog nie bang vir my nie, was jy?”
“Vergeet van die hut-besigheid!”
“Hoekom moet ek daarvan vergeet?”
“Ek het mos nou klaar geboet. Dis mos nou verby.”
“Gewoonlik sit iemand hom teë as hy beboet word. Hoekom het jy jou nie teengesit nie?”
“Omdat …” Sy soek wild na woorde. “Ek wou maar net sien …”
“Wat wou jy sien?”
Sy verbeel haar daar slaan sweet oor haar lyf uit. “Niks. Ek wou niks sien nie.”
“Sê vir my wat jy wou sien,” sê hy met sy gesig so naby dat sy selfs die spikkeltjies in sy oë kan sien.
Sy sluk, want agter haar ooglede raak dit eensklaps warm. “Sien of jy …”
“Of ek wat?” dring hy aan.
“Of jy … ’n man is,” stamel sy verbouereerd, voordat sy tot haar skande in trane uitbars.
Hy skuif nader en trek haar kop tot teen sy bors. “Toemaar, jy huil onnodig. Jy is nie alleen verantwoordelik vir wat daar gebeur het nie. Dis ’n mag buite onsself wat ons na mekaar toe dryf.”
Sy is nie seker wat hy bedoel nie. Sy sou bitter graag wil glo die “mag” waarvan hy praat, is iets soos aangetrokkenheid, selfs liefde. Maar dit kan ook ’n ander betekenis hê. Dat hy so teer oor haar hare streel, kan net beteken dat hy haar sag wil maak. Wil hê sy moet weer haar inhibisies oorboord gooi. Dit maak dat sy vinnig van hom af wegskuif, snuif en haar hele gesig met sand bemors toe sy die trane van haar gesig probeer wegvee met haar hand. “Ons moet loop. Jou biere word warm, en ek wil by die tent kom.”
Maar hy hou haar weer terug toe sy mik om op te staan en begin dan die sand van haar gesig met sy sakdoek wegvee. En toe hy die sakdoek terugdruk in sy broeksak, begin sy oë ondeund vonkel. “Sê my, twyfel jy nóg aan my manlikheid?”
Dis eens te erg! Niks kan haar keer toe sy opspring en begin nael nie. Nie sy geroep agter haar aan nie, ook nie die slag toe sy hom in die paadjie agter haar hoor neerslaan nie. Sy hardloop soos sy nog selde in haar lewe gehardloop het.
Gek! sê sy vir haarself toe sy eindelik kort duskant die kamp tot stilstand kom. Dis wat sy van haarself gemaak het, ’n gek. As hy enigsins getwyfel het, gaan hy nou verseker weet sy’t ’n gevoel vir hom. Nou sal hy eers lekker lag! En seker nog harder probeer om haar liggaam te verower. Dis tog al wat hy wil hê. Die nare … veelwywer!
By die tent aangekom, glip sy vinnig in haar baaikostuum en stap terug na die watergat. Dalk sal die koel water haar verstand meer helder maak. Maar die water help nie veel nie. Sy tergende oë met die geel spikkeltjies bly spook by haar. Dit lag en koggel haar uit. Sê vir haar hy het haar net waar hy haar wil hê, en hy weet dit maar alte goed!
Sy moet haar inspan om tot verhaal te kom toe sy Bets na die rivier toe aangestap sien kom. Dít ook nou nog. Hoekom juis nou? Hoekom kan niemand haar alleen laat nie!
“Ek dag jy het saam met Jan gaan visvang,” sê Bets toe sy in die water klim.
Sy noop haar om normaal te klink toe sy antwoord. “Ek was daar, maar het teruggekom om te kom bier haal. Toe kry ek Peet langs die pad, op pad om vir hulle te gaan bier wegbring. Ek was nie lus om al die pad weer terug te loop nie.”
“Die water is heerlik, nè?” sê Bets en plas met haar hande daarin.
“Ja, dis baie lekker. Waar is al die ander mense?”
“Ek weet nie. Ek het ’n entjie gaan stap en toe ek terugkom was daar niemand by die tente nie.”
’n Rukkie later kom sluit nog ’n paar meisies by hulle aan. Alet is bly daaroor. Sy kan nie anders as om op haar senuwees te wees alleen saam met Bets nie. Wat gaan sy sê as Bets oor Peet wil praat? Dan is daar nog haar skuldgevoel ook. Wat Bets se reaksie sal wees as sy ooit moet uitvind wat in die bokwagtershut gebeur het, wil sy liewer nie aan dink nie.
Toe Jan-hulle veel later terugkeer kamp toe, kom steek hy by haar vas waar sy in die koelte op ’n kombers lê en lees. “Hoekom het jy nie saam met Peet teruggekom viswaters toe nie?”
“Ek was te lui om al die pad terug te loop.”
