te gaan swem.
Die koel water is dan ook ’n lafenis. Dit gee ook ’n bietjie normaliteit aan haar denkvermoë. Peet is net so skuldig soos sy, dink sy by haarself. Nog méér as sy, want hy het Bets verkul. Sy het ten minste niemand verkul nie. Maar hoe sy die saak vorentoe gaan hanteer, weet sy nie. Veral nie terwyl Peet onder die indruk verkeer sy gaan gewillig wees om die speletjie te hervat waar hulle daarmee opgehou het nie. Iets wat hy baie maklik sal glo, danksy haar ontvanklike reaksie …
Wat ’n gemors! Die vakansie het kwalik begin, en kyk wat het sy aangevang. Hoe gaan sy dit regkry om vorentoe normaal op te tree? Om hom en Bets in die oë te kyk, en te maak asof niks gebeur het nie? Daar is maar net één manier, besluit sy oplaas. Sy sal haar Jan se attensies moet laat welgeval. Al haar aandag op hom moet toespits en dit sodoende onder Peet se aandag bring dat die boetedoening haar glad nie geraak het nie. Dat haar terugsoenery ook maar net ’n tergery was.
Toe sy op pad terug kamp toe sien die mans het teruggekom, kry sy lus om om te spring en weg te hardloop. Maar sy staal haarself. Die een of ander tyd sal sy tog weer vir Peet in die oë moet kyk. Hoe gouer, hoe beter.
“Waar was jy al die tyd?” wil Bets weet toe sy eindelik genoeg moed bymekaar skraap om buitentoe te gaan nadat sy ’n bloes en kortbroek in die tent gaan aantrek het.
“Ek het gaan swem.”
“Ek dag jy’t van hoofpyn gekla.”
“Ek het ’n pil gedrink en ’n rukkie gaan lê. Maar dit was te warm in die tent.”
Peet laat sak die tydskrif. “Is jou hoofpyn beter?”
Sy sal haar kop op ’n blok sit daar dans lagduiweltjies in sy oë toe sy vlugtig na hom kyk. Maar sy hou haar ongeërg. “Ja, baie beter, dankie.”
“Kom lê hier langs my,” nooi Jan. “Ek sal al jou pyne vir jou wegstreel. Skuif op, Bets, dat ons vir haar kan plek maak.”
“Sy kan maar die hele kombers kry,” sê Bets. “Ek gaan ook nou eers swem.”
“Hoe praat jy my dan nou ook in ’n ding in,” sê Jan. “Ek is ook nou lus vir swem. Kom jy saam, Peet?”
Toe Alet sien hy skud sy kop, spring sy haastig weer orent. “Ek gaan saam.”
“Jy’t dan nou net klaar geswem,” sê Bets.
“Ek bedoel, ek sal saamstap en daar op die oewer by julle sit.
“Ben sê ons gaan môreoggend verder ry tot by De Hoop,” vertel Bets nadat hulle geswem en by haar op die gras kom sit het. “Hy sê die kampplek daar is ook langs die rivier, maar dis nie so mooi daar nie, so ons gaan net een nag oorslaap.”
“En daarvandaan?”
“Gaan ons Richtersberg toe. Die pad daarheen is glo vreeslik sleg, maar hy sê dis die heel mooiste kamp in die Richtersveld. Dan gaan ons glo ook nog by Kokerboomkloof en De Koei ook kamp.”
Alet betrap haarself dat sy weinig inneem van Bets se geselskap. Dat sy besig is om te wonder wat Peet nou so alleen daar by die tente doen. Genade ons, hoe gaan sy die dae vorentoe verduur? Hoe besweer ’n meisie haar aangetrokkenheid tot ’n man? En hoe leef jy met jou gewete saam as die man tot wie jy aangetrokke voel – en boonop gesoen het – jou beste vriendin se toekomstige man is!
Die aand om die kampvuur gaan dit weer jolig. Gelukkig was sy nog nooit ’n voorbok wanneer dit by saamgesels kom nie, dus hoop sy niemand kom agter sy is stiller as gewoonlik nie. Sy weet nie of sy haar dit net verbeel nie, maar dis of Peet ook stiller is. Sy kom soms agter hy probeer haar oog vang, maar sy kry dit reg om sy blik elke keer betyds te ontwyk. Daar is van die toerlede wat kla dat die dae te vinnig verbygaan, maar sy wens dit was liewer al huistoegaantyd. Toe Jan haar hand in syne neem, val dit haar by van haar voornemens om haar sy attensies te laat welgeval. Sy trek dus nie haar hand terug nie, en spits haar aandag met mening op hom toe. “Dit lyk my jy begin my darem nou so stadigaan vertrou,” sê hy dan ook later die aand toe dit slaaptyd raak. “Ek het nie verniet vir jou gesê jy gaan dalk gouer ’n gevoel vir my kry as wat jy dink nie!”
Sy glimlag maar net. Dog, dis nie so maklik om aan die slaap te raak nie. Bets slaap lankal, toe lê Alet nog en wonder wat Peet van die soen dink. Of hy dit ook geniet het soos sy, en of dit sy gewoonte is om meisies wat hom terg, met ’n soen te laat boet.
Die een of ander tyd moes die slaap haar tog oorweldig het, want toe sy wakker skrik en met die flits op haar horlosie lig, is dit drie-uur die oggend. Bets se matras is leeg, kom sy agter. Waar sou sy dan wees? Seker maar ’n draai gaan loop. Maar toe sy terugkom is dit al vieruur.
“Waar was jy?” vra sy toe Bets op haar matras klim.
“Ek het sommer ’n draai gaan loop.”
“Só lank! Jy’s dan al voor drie-uur hier weg.”
“Ag, ek het ’n rukkie langs die rivier gesit en die wêreld bekyk.”
“Asof jy nou veel kon sien in die donker.”
“Dis nie só donker nie. Die maan skyn darem so effens. En bly nou stil. Ek wil slaap.”
Tot haar verbasing is Bets vroegoggend weer op en wakker en aan die gang. “Toe, jy moet jou ook lig,” raas sy met Alet. “Onthou Ben wil nie later as nege-uur ry nie, en dis jou beurt om ontbyt te maak.”
“Ag, nee, man. Dit voel dan vir my ek het nog niks geslaap nie.”
“Dit wil ek glo! Want jy’t netnou weer so gekreun en rondgerol in jou slaap dat ek glads wakker geskrik het daarvan. Toe, staan nou op. Peet het gister gesê hy’s lus vir pap en wors. Ek weet nie hoe maak ’n mens mieliepap nie, so jy kan dit vanoggend vir hom maak.”
Mieliepap en wors vir Peet, maal dit deur haar gedagtes toe sy later die oggend die pap staan en roer. As hy haar man kon geword het, sou sy elke oggend vir hom pap en wors gemaak het. Sy sou dit vir hom op ’n skinkbord kamer toe geneem het. Sy sou selfs sy skoene en sokkies vir hom regsit … Nee, sy moet ophou om aan sulke verspotte dinge te dink. Wat wil sy met so ’n ontroue skepsel maak? Arme Bets. Miskien moet sy Bets waarsku en vir haar sê om haar oë oop te maak. Maar nee, dit sal nie werk nie. Bets sal wil weet hoekom sy so sê. Sy sal haar buitendien nie laat voorskryf nie. ’n Ligte siddering gaan deur haar lyf toe sy dink hoe ver dit dalk kon gegaan het as Jan-hulle nie opgedaag het nie. Haar verstand het nie meer normaal gefunksioneer nie.
“Jou pap brand, hoor.”
Sy skrik so groot dat sy amper die pot pap van die gasstofie afstamp. Sien dan dit ís so. Die pap het onder haar neus gestaan en aanbrand.
“Draai kleiner die vlam.”
Sy begaan weer eens ’n flater deur dit groter te draai in plaas van kleiner, en toe sy boonop die paplepel laat val, vat hy haar om die heupe en stoot haar opsy. “Gee liewer vir my. Dit lyk my jy is besig om te droom. Ek hoop net dis van my, en nie van Jan nie.”
Sy laaste sin maak dat sy as ’t ware van hom af wegvlieg om aan die ander kant van die tafeltjie te gaan staan. “Dis oor sekere mense nie wil eet wat ander mense eet nie, dat ek moes pap maak. Toe verbrand ek dit met opset,” ignoreer sy aspris die laaste deel.
“So? Wel, jou geluk is uit, want ek hou van pap wat effens aangebrand is.”
