ma dit nou weer op.”
“O, gits, sy’t moed opgegee,” sê Alet toe sy wegvlieg van die kleintjie af.
“Kyk,” sê Peet. “Daar voer sy dit nou vir die ander kleintjie.”
“Hmm, gelukkig is hý sonder fiemies. Maar dis die eerste keer dat ek so iets sien. Ek het nie kon dink ’n voëltjie het ook ’n wil van sy eie nie.”
“Gaan jy vir my ook koffie bring?” vra hy toe sy omdraai om te loop.
“Ja, goed, ek sal vir jou bring.” Maar sy doen dit nie. Sy vra vir Bets om dit vir hom te gaan gee.
“Ai, mans is darem gemaklike goed,” kla dié kamtig toe sy die koffie by Alet neem. “Hy moet net nie dink ek gaan hom so bederf wanneer ons getroud is nie.”
Haar nuuskierigheid kry die oorhand. “Het hy jou al gevra?”
“Nog nie in soveel woorde nie. Ons gaan darem nog net drie maande uit, onthou.”
Toe sy sien hoe liefderik Bets oor Peet se kop streel voordat sy die koffie vir hom aangee, vergeet sy skoon van haar eie koffie. Die geel monstertjie op haar skouer lag so dat sy sommer ’n koers inslaan weg van die tente af, en eers tot stilstand kom toe dit voel asof die son haar harsings verskroei. Nadat sy ’n rukkie in die skaduwee van ’n boompie gesit het om af te koel, stap sy stadig terug. En toe sy sien sy is nie ver van die bokwagtershut nie, swenk haar voete asof vanself daarheen.
Daar aangekom, bekyk sy eers die bokkraaltjie langs die hut. Dit moet ’n baie eensame lewe wees, dié van die bokwagters, loop en dink sy by haarself toe sy die hut binnegaan. Net ’n enkele siel en ’n paar bokkies. Dan stol haar gedagtes toe haar blik op ’n figuur in ’n donker hoek van die hut val, en sy hyg verskrik.
“Waar loop jy rond?”
Peet se stem keer net betyds dat sy omspring en weghardloop. “Sjoe, hoe laat jy my skrik! Ek het nie ’n mens hier verwag nie.”
“Ek het dan juis probeer om jou nié te laat skrik nie. Dis hoekom ek so vinnig gepraat het toe ek jou gewaar.”
“Wat maak jy hier, so alleen in die hut?”
“Kom kyk hier,” sê hy en sak weer af op sy hurke in die hoek van die hut. “Hier staan iets geskryf op die stuk sinkplaat wat hier lê. Kan jy uitmaak wat hier staan?”
Sy loop instinktief nader. “Potj,” spel sy die onduidelike geel letters uit. “Dit moet Potjiespram wees wat hier staan. Dis mos die naam van die kamp. Die bokwagter het dit dalk as naambord vir sy hut gebruik.”
“Moet seker wees,” sê Peet toe hy orent kom. “Dit kan nie altyd maklik vir die bokwagters wees om so in afsondering te leef nie. Een van hulle het my eendag vertel hy sien sy gesin net elke derde week, wanneer hulle vir hom kos bring.”
“O. Waar het jy met hom gesels? By die hospitaal?”
Hy bly ’n rukkie stil. “Nee, hier in die Richtersveld.”
“Was jy dan al voorheen hier?” vra sy verbaas.
“Ja, lank terug.”
“Ek het nie geweet nie. Jy’t nog nooit genoem dat jy al hier was nie.”
Hy roer sy skouers effens. “Niemand het my gevra of ek al voorheen hier was nie.”
“Dis tog seker nie ’n geheim nie?”
“Nee, maar ek het verkies om daarvan te vergeet.”
Haar kop knik. “Ek verstaan. Jy’t hier ontvlugting kom soek. Seker ná ’n … liefdesteleurstelling.”
Hy glimlag effens en kom staan so na aan haar dat sy wonder hoe haar hart dit moet hou. “Jy’s verkeerd. Dit was iets anders.”
“O.” Haar hart tamboer ineens tot in haar ore. Die manier waarop hy na haar kyk … Daar daal ’n amper tasbare stilte oor hulle neer. ’n Weekheid spoel oor haar. Haar verstand sê sy moet vlug, dat sy besig is om met vuur te speel. Maar haar hart weier halsstarrig om na haar verstand te luister. “Wil jy daaroor praat?”
“Nee, nie nou nie,” sê hy effens hees en lig sy hand om saggies met sy vinger oor haar ken te streel.
Sy kan nie padgee nie, al wil sy ook. Sy oë hou haar vas, trek haar nader. En toe sy arms om haar vou, dink sy nie meer met haar hart óf verstand nie. Die hele wêreld kom tot stilstand. Al wat tel, is hulle twee en die skemerte van die bokwagterhut. Sy vingertoppe beweeg vlindersag oor die kontoere van haar gesig. Toe soen hy haar. So talmend en met soveel selfbeheer dat sy, voorheen altyd so versigtig om nie onbeteuelbare emosies in ’n man aan te wakker nie, ineens die drang ondervind om dit te laat gebeur. Dis dan ook sy wat haar inhibisies oorboord gooi, en hom terugsoen met dié soort drif wat nie anders kan as om hartstog in hom te ontsluit nie.
4
Sy’s oorbluf toe hy haar skielik wegstoot. Dan hoor sy dit … stemme. Hoe sy so vinnig uit die hut gekom het, sou sy later nie kon sê nie. Maar haar wange voel nog soos gloeiende kole toe Jan en ’n paar van die ander mans hul verskyning van agter die bome maak en by haar in die bokkraaltjie kom aansluit.
“Waar loop jy so alleen rond?” vra Jan. “En kyk net hoe rooi is jou gesig van die son! Hoekom het jy nie ’n hoed opgesit nie?”
Sy weet nie of sy haar stem kan vertrou nie, en is dankbaar toe Peet vanuit die hut te voorskyn kom en hulle aandag van haar aftrek deur met ’n niksseggende gesig in ’n doodnormale stem te vra hoeveel visse hulle gevang het.
“O, hier is jy ook. Man, jy moes daar gewees het! Drie net sulke grotes,” beduie Jan met sy arm van die grond af tot by sy heup.
“Waar is hulle dan nou?”
“Terug in die water. Dit was ongelukkig almal barbers.”
Toe die mans aan die lag raak, maak sy dat sy wegkom. Wat het haar besiel! vra sy haarself af. Hoekom het sy hoegenaamd toegelaat dat hy haar soen? Sy moes geweet het haar emosies gaan handuit ruk! Wat nou vorentoe? Wat van Bets? Of was dit maar net sy manier om haar te laat boet? Ja, natuurlik, hy’t mos gesê hy gaan haar laat boet! En wat maak sy? Sy gedra haar soos ’n goedkoop flerrie!
Hy was so koel en beheers toe Jan-hulle daar aangekom het. Asof botter nie in sy mond kon smelt nie. ’n Duidelike teken dat hy die hele tyd in beheer was. Hoe lekker moet hy nie nou in sy mou lag nie!
Toe Bets en die ander stappers terugkom, sit sy op ’n kampstoel voor die tent, oënskynlik besig om ’n boek te lees. Sy krimp ineen. Hoe gaan sy haar vriendin ooit weer in die oë kyk? Wat op aarde het sy aangevang?
“En nou, as jy so alleen hier sit?” vra Bets. “Waar is al die ander?”
“Ek weet nie,” sê sy skuldig, te bang om haar blik van die boek af op te lig.
“Sjoe, ek is nou lekker dors. Ek gaan nou eers vir my koeldrank haal. Wil jy ook hê?”
“Nee, dankie, nie nou nie.”
Sy glo nie haar gewete sal haar toelaat om normaalweg te gesels toe Bets terugkom
