weet niks van hierdie dinge af nie. Ek sal jou hulp en raad baie waardeer.”
Norman Zietsman sug saggies en hierdie keer druk hy haar handjie innig.
“Jy sal nooit spyt wees nie, Deidre. Terloops, my naam is Norman. Aangesien ons so pas sakevennote geword het, kan ons gerus maar minder formeel wees. Ek noem jou reeds Deidre.”
“Dankie, Norman. Jy weet nie watter groot las jy van my skouers neem nie,” erken sy laggend. “Hoewel opgewonde en in ekstase, was ek tot ’n paar minute gelede doodbang vir die wonderlike toekoms wat ek gedink het op my wag. Maar met iemand soos jy om die pad gelyk te maak …”
Die voordeurklokkie lui skril en die man wat verbaas, vraend na haar kyk – dis darem al laat vir gaste – sien hoe haar oë verskrik oopvlieg en sy verbouereerd opspring.
Soos sy instinktief geweet het toe sy die klokkie hoor lui, is dit Neil wat voor haar staan toe sy die deur oopmaak.
“Mag ek ’n oomblik inkom, Deidre? Ek wil met jou praat.” Sy het geen ander keuse as om hom binne te nooi nie, maar Neil vind haar ongemak nie juis vreemd nie. Eers toe hy die sitkamertjie betree, kom hy die werklike rede daarvoor agter en al sy goeie voornemens verdamp soos mis voor die son.
“Dis professor Maritz, Norman. Neil, dis Norman Zietsman,” en as nagedagte, uitdagend, “my bestuurder.”
2
Die twee mans se oë ontmoet waterpas ná Deidre se uitdagende aankondiging. Neil se blik is skerp, priemend, ontevrede. Norman lyk eerder nuuskierig, asof hy geensins deur die ander man se ondersoekende blik ontstel word nie.
“So?” kom Neil se stem droog sonder dat een van die twee mans eintlik die bekendstelling erken het. “Wat bestuur hy?”
Deidre se blou oë begin weer vererg vonkel. Werklik, Neil is net onmoontlik vandag! Sy houding is beslis onbeleef, en sy kyk vinnig na haar nuwe bestuurder, wat ook nou effens frons. Dis Norman wat praat voordat Deidre aan ’n antwoord kan dink op hierdie reguit en, vir haar, ietwat ongemaklike vraag.
“Ek sien jou môre weer, Deidre. Ek dink ek gaan nou maar eers. Kan ons mekaar omstreeks tienuur ontmoet – of werk jy dan?”
Met ’n uitdagende blik na Neil antwoord sy en gee die ander man ’n breë, gulhartige glimlag.
“O, nee! Ek werk nie meer nie. Ons kan mekaar dan ontmoet.”
“Gaaf. Dan kry ek jou tienuur hier. Goeienag.” Norman kyk vinnig na die ander man wat soos ’n soutpilaar nog steeds op dieselfde plek staan. “Goeienag, professor. Dit was … interessant om jou te ontmoet.”
Toe Deidre terugkeer van die voordeur waar sy van Norman afskeid geneem het, kyk sy effens magteloos na die groot gestalte wat hom in een van die leunstoele tuis gemaak het en baie duidelik toon dat hy nie van plan is om gou te vertrek nie. Haar stem klink effens kortaf en glad nie gasvry nie toe sy sê: “Dis al elfuur. Waaroor wou jy my spreek?”
Toe sy dit waag om in sy oë op te kyk, besef sy dat dit die eerste keer is dat daardie grys oë so kil na haar kyk, en sy voel haar hart saamtrek. Niks op haar gesig vertel die man hoe diep ongelukkig sy werklik in haar hart voel nie. Sy voel bitter seergemaak deur hierdie rusie tussen hulle, maar sy gaan nie, sy sal nie toelaat dat Neil haar langer domineer nie!
“Wie presies is hierdie bestuurder van jou?” vra hy kortaf.
Deidre besef dat Neil daar en dan ’n oorval sal kry as hy die waarheid moet weet, en sy antwoord ontwykend: “Hy was tot haar dood Mandy Cullinghan se bestuurder.”
“Waar kom jy aan hom en hoe lank ken julle mekaar al?” skiet die vrae op haar af.
Sy byt haar onderlip vas om haar humeur te beteuel. Juis omdat sy skuldig voel en instinktief weet dat Neil haar oorhaastige besluit in verband met Norman sal afkeur, is haar houding verdedigend en uitdagend. Sy kyk nou op, vas in die priemende grys oë en laat so kalm en beslis as moontlik hoor: “Neil, ek wil hê ons twee moet mekaar vanaand goed verstaan. Ek is nie meer ’n kind wat aan jou moet rapporteer oor alles wat ek doen nie. Ek is ’n grootmens wat van nou af my eie besluite neem. Sal jy asseblief in die toekoms jou neus uit my sake hou?”
“Sê reguit wat jy wil sê, Deidre, en moenie draaie loop nie.” Sy stem klink so kil en styf soos sy dit nog nooit tevore gehoor het nie. “Wat jy eintlik wil sê, is dat jy moeg is vir my en niks verder met my te doen wil hê nie. Met ander woorde, jy jaag my weg.”
Sy kan nie langer die ongelukkigheid in haar verberg nie. Die blou oë straal nou al die hartseer wat sy voel na hom toe uit terwyl sy uitroep: “Nee! Dit is nie so nie! Dis jy … jy wat alles verkeerd opneem van vanoggend af. Jy wil net nie verstaan nie –”
“Ek verstaan baie goed,” val hy haar ysig in die rede. Hy staan skielik op en troon oor haar. “Ek is deel van die verlede waarvan jy finaal afskeid wil neem. Ek en alles uit die verlede en alles wat tot hiertoe jou lewe gekenmerk het en deel van jou was, het skielik soos ’n amper verslete kleed geraak wat jy baie graag wil afwerp. Ons het afgesaag en oninteressant en … waardeloos geraak. Goed. Ek sal my nie langer aan jou opdring nie, veral aangesien ek besef dat jy reeds iemand in my plek gevind het … en baie gou ook.”
“Jy kan niks van en teen Norman sê nie, Neil!” verdedig sy heftig, dankbaar vir die woede wat haar hartseer draaglik maak.
“Nee, ek weet niks van die man af nie, maar ek het darem ’n bietjie mensekennis, beslis meer as jy. Ek kan jou vanaand sê dat jy jou met Norman Zietsman gaan vasloop, maar jy sal my nie glo nie. Daar is nog iets wat ek vir jou wil sê, Deidre. Ook dit sal jy nie nou ter harte neem nie, maar eendag, wanneer jy bereik het wat jy wou, sal jy miskien my woorde van vanaand onthou. Jy, Deidre, is besig om agter die skynglans van die maan aan te hardloop, daardie pragtige, lieflike, blinkende maan wat so begeerlik van ver af lyk. Maar pas op, meisie, dat jy nie miskien ook eendag soos die Amerikaner Armstrong, wanneer jy dit eindelik bereik, sal moet besef dat dit alles net ’n skynglans was, dat dit in werklikheid kaal en bar, ru, onvriendelik en … eensaam daar is nie.”
Juis omdat hierdie vergelyking van hom haar so diep tref en nog boonop die kiem van waarheid inhou, laat dit haar ontsteltenis toeneem en maak dat sy Neil Maritz op hierdie oomblik byna haat.
“Dit is wat jy graag sal wil hê moet gebeur, nè, Neil? Jy wens my geen sukses toe nie.”
“Nee, Deidre, ek wens jou van harte alle sukses toe, veral as ek in gedagte hou hoeveel jy bereid is om daarvoor op te offer. Ek hoop nie die oomblik sal ooit aanbreek dat jou sukses, as jy dit behaal, wrang in jou mond sal word nie.”
Deidre swaai vinnig van hom af weg en sug. Sy voel skielik ontsettend moeg en laat gedemp hoor: “Ek dink ons het genoeg gesê. Ek weet nie hoekom jy vanaand hierheen gekom het nie.”
“Ek het eintlik hierheen gekom om jou iets te vertel en jou iets te vra. Nou maak dit nie meer saak nie. Ek sal maar gaan.”
Sy draai terug na hom, haar oë pleitend.
“Vertel my, asseblief.”
Hy kyk haar ’n oomblik stil aan en sê dan gelykmatig: “Ek het dit reggekry om los te kom en kan my van volgende jaar af heeltyds op navorsing toelê. Dis hoekom ek vandag so laat op kantoor gekom het.”
“Neil!” Was dit gister, sou sy spontaan na hom gehardloop en haar arms
