jy dit kan bekostig?”
“Ja, ek sal seker ’n paar maande of selfs ’n jaar sonder inkomste kan klaarkom. Ek het darem so ’n bietjie erfgeld wat my sal deurhelp.”
“Dis gaaf. Dan is daardie probleem ook opgelos.”
Twee dae later is omtrent al die reëlings getref. Deidre het iemand gekry wat maar te bly is om die woonstel dadelik by haar oor te neem, asook die paar stukke meubels wat sy van plan is om agter te laat. Haar eerste afspraak met die sangprofessor in Johannesburg is reeds getref. Nou bly nog net haar besoek aan haar prokureur oor en sy nooi Norman om saam te gaan.
“Aangesien jy nou my bestuurder is, moet jy by wees. Ek weet niks van geldsake af nie.”
Alwyn Bruwer lyk nie juis verbaas toe Deidre met ’n vreemde man sy kantoor binnestap nie. Die vorige aand het hy en Neil Maritz tot laat gesels en hy was hierdie besoek te wagte. Sy glimlag is egter nie so wyd en vriendelik soos altyd toe hy Deidre verwelkom nie.
“Ek het jou lanklaas gesien, my kind. Ek het nog nie eens die geleentheid gehad om jou geluk te wens met jou sangprestasie nie. Ek was darem nie eintlik verbaas daaroor nie, want jou ma kon ook pragtig sing.”
“Ja, ek weet. Ek het nog altyd gevoel dat Mamma dit ver sou kon bring as sy haar stem ontwikkel het.”
“Ja, seker, maar vir haar was dit genoeg om vrou en ma te wees.” Die middeljarige man is gou om die effens smalende trekkie om Norman Zietsman se mond raak te sien, en hy frons. Sy eie beoordeling van Norman Zietsman stem ooreen met dié van Neil, en sy bekommernis verdiep. Maar soos Neil ook gisteraand opgemerk het, besef Alwyn Bruwer dat hy magteloos is. Nie hy óf Neil het die wettige mag om Deidre te keer nie, en dit besef hierdie man maar te goed toe hy in Norman Zietsman se oë kyk.
“Oom Alwyn,” begin Deidre en spreek hom informeel aan, want hy was vandat sy onthou ’n huisvriend van haar ouers en al die jare hul prokureur, “ek sal noodgedwonge my erfgeld nodig hê tot tyd en wyl ek ’n inkomste uit my sangloopbaan verdien.”
Alwyn Bruwer se gesig word ernstig. Hy ignoreer die ander man en draai direk na Deidre.
“Hoeveel sal jy min of meer nodig hê?”
“O, dis moeilik om te sê …” Sy kyk vlugtig na Norman. “Ek sal intussen moet lewe, ’n plekkie hê om in te woon en … Norman sê ek sal heelwat klere moet kry, aanddrag en so meer. Op die oomblik is dit moeilik om presies te sê. Kan die geld nie net oorgeplaas word op my lopende rekening nie?”
“Ek is bevrees nie, Deidre. Die geld is vir drie jaar vas belê.”
“Hoeveel van die drie jaar is reeds verby?” wil Norman nou weet, en Alwyn Bruwer draai duidelik onwillig na hom. Sy stem is koel en afsydig toe hy teësinnig antwoord: “’n Jaar. Die gouste wat sy dus die gebruik daarvan sal kan hê, is oor twee jaar.”
Norman frons skerp.
“Maar voordat jy dit so vas belê het, meneer, het jy nie daaraan gedink dat Deidre miskien skielik die geld kan nodig kry nie?”
Die middeljarige prokureur hoor die kritiese toon in die ander se stem en sy houding raak nog stywer.
“Dit was onnodig om so ’n moontlikheid te oorweeg. Daar was geen rede om aan te neem dat Deidre binne drie jaar ’n groot kontantbedrag sou nodig kry nie. Indien daar iets sou voorval, sou ek en professor Maritz haar die nodige kon voorskiet tot tyd en wyl haar eie geld beskikbaar is.”
Sy blik keer terug na Deidre se bekommerde gesiggie. “Ons het jou geld belê waar jy die hoogste rente sou kry en dit die veiligste sou wees.”
“Natuurlik, oom Alwyn. Ek twyfel geen oomblik dat oom en Neil die beste vir my gedoen het nie. Dis net dat … ek nou ’n bietjie in die knyp sit. Ek sal myself die eerste rukkie moet onderhou en ek dink nie die bietjie wat ek in my lopende rekening het, sal my baie ver bring nie.”
“Ons is bereid om jou die nodige voor te skiet – binne perke, natuurlik. As jy my dus net min of meer ’n skatting kan gee van hoeveel jy nodig sal hê …”
“Ek wil geen geld van Neil hê nie,” sê sy in ’n harde stemmetjie, en Alwyn Bruwer frons nou openlik. Neil het hom die vorige aand vertel van die rusie tussen hom en Deidre en hy voel lus om die skraal skouertjies tussen sy hande te neem en haar ’n paar keer goed te skud. Is Deidre dan werklik so blind om nie te kan sien dat daar geen vergelyking tussen Neil Maritz en Norman Zietsman is nie? Hy beteuel egter sy humeur en sê kortaf:
“Ek is bereid om jou die nodige voor te skiet – of wil jy van my ook geen verdere hulp hê nie?”
Deidre kyk hom vinnig aan en dis vir haar ’n skok om te sien dat haar ou vriend se oë kil na haar kyk. Haar mond gaan oop om haar te verweer teen die skaars bedekte skimp in sy woorde, maar Norman spring haar voor.
“Teen watter rentekoers?”
“Teen geen rentekoers.” Die ouer man sien hoe Norman Zietsman se wenkbroue verbaas omhoog skiet en hy vervolg: “Deidre is soos ’n dogter vir my. Sy kan my terugbetaal wanneer sy kans sien, of wanneer haar erfgeld eendag beskikbaar is.”
“O, maar ek kan dit nie verwag nie,” roep Deidre uit en sien nie die ligte frons wat haar bestuurder na haar kant toe werp nie. “Nee, oom Alwyn, as ek van die aanbod gebruik maak, moet dit op streng sakebeginsels geskied. Ek is heeltemal bereid om die vasgestelde rente in sulke gevalle te betaal.”
Nog voordat Alwyn Bruwer sy mond kan oopmaak, laat Norman met ’n sagte glimlag in Deidre se rigting hoor: “Ek dink jou oom Alwyn sal seergemaak wees as jy nie die aanbod op sy voorwaardes aanvaar nie, meisie. Soos hy gesê het, voel hy soos ’n pa teenoor jou. En ’n pa vra tog nie rente van sy kind nie. Dit sal lyk asof jy ondankbaar is as jy nou daarop gaan aandring om daarvan ’n streng saketransaksie te maak. Meneer Bruwer stel natuurlik ook baie belang in jou sangloopbaan en natuurlik voel hy ook om tot die sukses daarvan by te dra, nie waar nie, meneer Bruwer?”
Sy glimlag is breed en vriendelik teenoor die prokureur, maar hy ontvang nie ’n wederkerige glimlag nie, en hy vervolg glad: “Ek kan meneer Bruwer ook verseker dat sy geld ’n belegging gaan wees. Ek kan jou verseker dat Deidre tot die hoogste sport gaan klim.”
“Ek hoop van harte so – vir haar onthalwe,” laat die prokureur droog hoor. “Laat my dus so gou moontlik weet hoeveel en wanneer jy die geld wil hê.”
“O, volgens ’n voorlopige skatting het ek gedink so vyftigduisend rand sal genoeg wees om mee te begin.”
Deidre kyk hom met groot oë aan.
“Vyftigduisend rand! Maar, Norman, dis vreeslik baie geld!”
Hy glimlag lui teenoor haar soos wat ’n grootmens teenoor ’n kind sal doen.
“My liewe Deidre, ’n mens kan sien dat jy nog nooit in jou lewe met geld gewerk het nie. Meneer Bruwer sal jou sê dat vyftigduisend rand vandag in werklikheid niks is nie. Jy gaan baie uitgawes hê die eerste rukkie en geen inkomste nie. Jy moet ten eerste te alle tye elegant geklee gaan. Jy sal allerlei belangrike mense moet onthaal. Jou sanglesse sal jy ontvang van die beste leermeester en dit sal nie goedkoop wees nie.”
Hy draai na die prokureur en sy glimlag versober geensins toe hy in die strak, ontevrede oë van die ouer man vaskyk nie. “Ek is seker meneer Bruwer sal dit vir jou kan reël.”
