en my neus te poeier, of iets. Dan kom ek.”
“Great. Moet ek jou gou verduidelik waar die woonstel is?”
“Nee, ek weet presies waar dit is. Sal dit kry.”
“Onthou net, jy moet langs die huis by die tuinhekkie ingaan. My landlord is baie kwaai, so moet tog asseblief nie aan sý deur klop nie.”
“Hét dit. Tarra, sien jou netnou.”
Karien lui af en bel dadelik vir Shaun. Snaaks, sy foon is afgeskakel. Sy los ’n boodskap en gooi die foon ietwat geïrriteerd in die kompartementjie voor die rathefboom.
Sy sug weer en skud haar kuif uit haar oë. Wat ’n dag. Een vinnige polsbeweging en die Fortuner se kragtige dieselenjin begin saggies brul.
Sy is skaars uit George toe sy ’n dik misbank inry. Sy het geweet die son gaan al onder wees teen die tyd dat sy vanaand teen dié bergpas af kom, maar die maan is amper vol en as dit nie vir die dekselse mis was nie, kon sy die natuurskoon en die fantastiese uitsig langs die pad bewonder het. Nou lyk dit só buite …
Daar’s amper niks oor van die mooi prentjie waarmee sy vanoggend in haar kop wakker geword het nie. Absoluut niks het vandag uitgewerk soos sy dit beplan het nie. Sy het daar op die vliegtuig so hard probeer om haarself moed in te praat oor die naweek so alleen, maar noudat die moegheid haar pak, voel sy van voor af broos.
En nou moet sy nog gaan koffie drink ook. Regtig? Sy is sat. Miskien moet sy maar in die bed klim en vir Lize laat weet sy voel siek. Verkoue? Dalk het sy iets op die vliegtuig geëet wat haar maag ontstel het. Ag, nee wat, sy’s nie ’n aktrise se dinges werd nie. Lize sal nóóit daarvoor val nie. Sy sal maar moet gaan kuier, maar net ’n uur, niks langer nie. Dan gaan sy eenvoudig in die bed klim. Boggher die werk vanaand. Hopelik staan sy môreoggend met nuwe perspektief op.
“Alles Shaun se skuld,” fluister sy ingedagte en vererg haar van voor af.
Die ruitveërs beweeg ritmies heen en weer om die fyn sproei van die voorruit af te hou. Sy ry maar versigtig, want sy kan nie veel voor haar in die pad sien nie. Haar skouers pyn skoon van die spanning, en sy voel die begin van ’n hoofpyn tussen haar oë ontwikkel.
Malan Hugo …
Wat sou hy deesdae doen? Sy skuif ongemaklik op haar sitplek rond. Sy is steeds ontsteld ná die droom.
Die pad maak ’n wye draai, en dis vir Karien geen verrassing dat die kom waarin Groot-Brakrivier lê ook toe onder die mis is nie. Die pad voel eindeloos lank, maar uiteindelik sien sy Tergniet, Fraai Uitsig en Rheebok se liggies vaagweg agter die mis teen die hoogte aan haar linkerkant, dan Klein-Brakrivier en net so ’n bietjie verder ry sy onder die mis uit. Aha! Sy’s uiteindelik by haar bestemming. Hartenbos Heuwels se koppie lê voor haar. Die woonbuurt het heelwat uitgebrei vandat sy elf jaar gelede hier uit die Tuinroete weg is. Sy kan nie onthou dat die plek só toegebou was nie.
Die nag lê skielik oop en skoon voor haar. Bo die helder verligte kop hang ’n enorme amper-volmaan, met net so ’n happie aan die een kant uit. Sy verkyk haar aan die Melkweg se wasige spoor oor die oneindige swart hemeltrans terwyl sy by die verkeerslig in Louis Fourieweg wag. Sy was nog nooit iemand wat belang gestel het in sterrewiggelary nie, maar soms wonder sy tog. Miskien is haar toekoms, haar lot, haar geluk regtig in die sterre opgeskryf. As hulle maar net kon praat … as hulle maar net vir haar kon sê dat sy oukei gaan wees …
Die verkeerslig word groen en sy draai links in Kaap de Goede Hooplaan, ou Hartenbos se kant toe.
Amper daar.
Karien is dankbaar toe sy voor die imposante hek en die hoë mure in Bloedrivierstraat stilhou. Die gastehuis is ongelukkig nie by die see nie, maar Shaun het verlede jaar hier gebly toe hy die grond kom koop het. Hy was baie beïndruk met die diens en fasiliteite.
Sy bekyk die plek. Die kenmerkende spits dakkies en komvensters wat sy in die donker so effens bokant die ringmuur kan uitmaak, herinner haar aan ’n Victoriaanse huis. Tog kan mens sien die argitek het ’n moderne benadering tot dié tipe boustyl. Die gastehuis lyk nie soos die ander tipiese Hartenboshuise in die straat nie, seker een van die ouer huise wat die mense laat restoureer het. Stunning!
Hmm … Miskien moet sy haar Marokkaans geïnspireerde konsep vir die hotel heroorweeg.
Karien voel hoe haar mondhoek aan die een kant begin opkrul. Dis nou só tipies van die Engelsman om dié gastehuis tussen al die ander beskeie plekkies te kom uitsnuffel.
Sy kan nou nog nie kleinkry wat hom besiel het om grond op hierdie dorpie te kom koop nie. Sy het gedink Shaun sal Hartenbos hopeloos te plebejies vind. Sy kan hom nie regtig by die plaaslike mense sien inpas nie. Verbeel jou, Shaun skoffel in een van die ATKV se sale saam met plesierige Afrikaners! Sy slaan die stuurwiel toe ’n senuweeagtige laggie ontsnap. Genade, gaan die Hartenbosstorie ooit werk? Dalk moet Shaun eerder die grond verkoop.
Sy is lankal ook nie meer die meisie wat hier saam met haar ma in ’n tuinwoonstelletjie agter op iemand se erf oorleef het nie. Daardie plekkie was so groot soos die instapkas in haar huis in Kampsbaai. Sy gaan mos nie hier aard nie, en Shaun nog minder.
Mosselbaai se woonbuurte waar old money fluister, is dalk eerder sy spreekwoordelike hoogs Engelse koppie tee. Knysna self, beslis. Maar Hartenbos? Hy is ’n ou wat hou van weelde, vyfsterrestaurante met fyn kos, en rondcruise deur Kampsbaai in sy rooi Porsche Boxster, kappie afgeslaan, wind in sy pragtige dik haardos met die sonstrepies.
As dit nie vir daardie hare van hom was nie, was hulle dalk nie vandag saam nie. Sy onthou hulle eerste gesprek of dit gister was. Sy hare het haar aandag getrek en die ys gebreek. Sy moes hom eenvoudig net vra waar hy sy sonstrepies laat insit, en hy het haar na Ciska verwys. Karien raak weer bewus van die kuif wat in haar oë hang. Blêddie Ciska! Die hare word weer met mening uit haar gesig gevee terwyl sy die knoppie druk om haar ruit te laat sak.
Die vogtige naglug is yskoud teen haar vel toe sy uitleun om die interkom se knoppie te druk. Die swaar hek kreun en skuif moeisaam oop.
’n Halfuur later ry Karien weer by die hek uit. Sy voel stukke beter nadat sy onder die stort was. Haar gemoed het ook so ’n bietjie oopgetrek. Bay View is glad nie ver nie. As sy nie so ’n sissie was wat die koue betref nie, het sy sommer soontoe gestap. Sy ry weer terug soos sy gekom het en draai see se kant toe in Kaap de Goedehooplaan.
Aan die ander kant van die Fortuner se ruite lê die vreemde en tog bekende dorp. Hier en daar is ’n huis gemoderniseer, ’n woonstelblok oorgeverf, maar meestal lyk Hartenbos soos sy dit kan onthou. Hoe nader sy aan die water kom, hoe bedrywiger raak die straat. Paartjies stap hand aan hand, kinders jaag mekaar op die sypaadjie rond, tieners staan en gesels met handdoeke oor hulle skouers, seker op pad na die warm swembad toe.
Daardie ysige winter toe hulle in matriek was, het sy en Malan omtrent elke aand kamma by mekaar gaan huiswerk doen, maar eintlik het hulle skelmpies gaan swem. In die louwarm water het hulle gelê tot hulle verrimpelde oumensvingers gekry het, tót die kwaai ou opsigter gedreig het om hulle toe te sluit as hulle nie nóú dadelik uitklim nie.
Sy was smoorverlief … Die passie tussen haar en Malan was onblusbaar. Daardie einste koue aand, ná hulle swemsessie, het sy haar op die strand vir Malan gegee. Dit was hulle albei se eerste ervaring. Haar hart was alreeds volkome syne, maar in daardie vurige oomblik het nié net haar lyf aan hom behoort nie, maar haar siel het ook heeltemal verstrengel geraak met syne. Die ervaring was op ’n manier onskuldig, so ongelooflik opreg en bitter mooi. Sy onthou nog so goed hoe hulle onseker na mekaar in die donker getas
