het. Wie is sy om te oordeel? Tog is dit nie lekker om te sien hoe onnodig kwaai Lize met haar sussie is nie.
Inge rol haar oë so effentjies in Lize se rigting en rig haar astrante blik weer op Karien. Sy wag seker vir kommentaar op die stelling dat sy met haarself geloop en praat het.
“So? Praat jy gereeld met jouself?” vra sy uiteindelik en kyk Karien net so goed deur soos Lize ’n paar minute gelede gedoen het. Uit dieselfde lappie gesny, dié twee De Lange-meisiekinders.
“Inge, mens vra nie sulke vrae vir mense nie. Dit is onbeskof.” Lize klink soos ’n ref op die kantlyn.
Inge gryp een van die sierkussings op die bank langs haar en gooi haar suster daarmee. Lize koes en lag vermakerig toe die kussing haar mis en die muur tref.
“Jy gooi soos ’n meisie!”
Karien glimlag met deernis. Albei sussies is ewe uitgesproke en vooraan.
“Ek maak net ’n grappie met haar,” verdedig Inge haar verontwaardig.
“Dit is oukei,” keer Karien voor Lize weer iets kan terugsê. “Ek hét met myself geloop en redeneer.” Die warm gloed wat oor haar wange kruip, vang haar onkant. Sy het nie gedink dat om dit hardop te erken haar só skaam sal laat voel nie. Shaun het haar herhaaldelik daarop gewys dat sy geneig is om in haar eie kop weg te raak. Sy begin dink oor dinge en wanneer sy haar kom kry, is sy weer besig om iets met haarself te bespreek.
Shaun verpes dit. Sy sal dié gewoonte sommer vinnig moet afleer.
“Maar dis nie noodwendig ’n slegte ding nie,” sê Inge wat moes gesien het sy voel verleë.
Lize frons. Dit lyk of sy ook nie weet waarop Inge afstuur nie.
“Issit nié ’n slegte ding nie? Hoe so?” vra Karien. Sy is effe skrikkerig vir die antwoord. Sy is amper seker sy gaan nie daarvan hou nie.
“Wel, ons voel tuis by mense wat met hulleself praat. Dan weet ons daar is darem ander mense op aarde wat net so weird en eksentriek soos ons is, nè, Sus?” Inge kyk na Lize vir goedkeuring, maar Lize gaap haar verbaas aan.
Jip, ek was reg, dink Karien. Ek hou glad nie van die antwoord nie.
“Nee, Inge, moenie vir mý kyk nie. Jy is op jou self aangewese. Jy kan mos nie sulke goed sê nie. Karien sal nooit weer hier kom kuier nie.”
Karien wil al die warm emosies van die afgelope halfuur net in ’n tassie pak en van die De Lange-sussies af wegloop. Maar sy forseer ’n laggie, terwyl sy voel hoe haar rug in teësin reguit raak.
Dié mense moenie vir ’n oomblik dink sy is soos hulle nie. Sy is nie weird nie. Karien van Tonder is ’n gesiene en gerespekteerde sakevrou van Kampsbaai wat hanepoot beslis nie by die emmer drink nie.
Nadat die sussies Karien uitgevra het oor die nuwe hotel, voel sy darem bietjie beter oor Inge se kras uitlating. Dit was ’n simpel ding om te sê, maar Inge is nog jonk en onervare. Seker maar gedink sy help haar sus om die ou verwaarloosde vriendskapsband met haar beste ekspêl te heg. Eks? Dalk beskou Lize haar regtig as ’n eksvriendin. Tog is dit sý wat na al dié verlore tyd weer ’n hand van vriendskap uitgesteek het. Lize was na alles die een wat die moeite gedoen het om te bel.
Inge drink haar wyn klaar en verskoon haar. Sy moet gaan slaap, want môreoggend moet sy baie vroeg opstaan.
Karien laat die laaste spoegie hanepoot ’n paar keer om die bodem van die glas tol.
Ekspêl. Ekskêrel. Malan Hugo …
Sal Lize weet of hy nog in die omgewing woon? Sy is só nuuskierig dat sy iets wil oorkom, maar miskien moet sy maar eerder nie uitvra nie.
Die uur wat sy sou gekuier het, het al amper dertig minute langer gerek. Karien voel glad nie meer haastig om nou al gastehuis toe te gaan nie. Die geselskap is nie sleg nie, en sy gaan in elk geval tog net stres oor Shaun wat nog nie van hom laat hoor het nie.
Shaun?
Dalk hét hy al teruggebel, en het sy nie haar foon gehoor lui nie. Sy sluk die laaste soetwyn weg en trek haar handsak nader. Sy haal haar selfoon uit die kantsakkie en sien sommer dadelik daar is geen boodskappe of oproepe wat sy gemis het nie. Sy klap haar tong ergerlik en laat gly die foon weer in die sakkie terug. Sy gaan hom nie weer probeer bel nie. Sy weier.
“So waarheen gaan ons nou? Is daar nie ’n plek waar ons ’n nightcap kan gaan drink nie?” vra Karien oënskynlik uit die bloute.
“Het ek reg gehoor? Jy wil uitgaan? Ek dog dan jy wil gaan slaap.” Lize lyk verbaas.
“Wel, ek het net gedink ek is lus vir nog gesels en ons gaan vir Inge wakker hou as ons hier bly.”
“Nóú praat jy! Jy weet mos ek’s ’n bok vir sports. Gee my net gou tien minute om aan te trek, dan gaan ons.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
