kan muise vang,” verdedig sy. “En ’n kat wat muise vang, sorg dat jy nie slange kry nie.” Sy kyk na sy gesig en voel hoe haar selfvertroue wegsypel. “Slange kom agter die muise aan.”
“Ek het nog nooit ’n slang of ’n muis hier gesien nie.”
“Jy was net gelukkig.”
Sy onthou wat haar tante altyd gesê het. ’n Man wat van die werk af kom, wil nie gekonfronteer word nie. Sy tel die katjie op en stap kombuis toe. “Sal ek vir ons tee maak?”
Hy sug effens en volg haar. “Ja dankie.” Hy gooi sy tassie op die toonbank neer, trek sy das af, hang dit aan die deurknop en gaan sit. Dit was nie ’n maklike dag nie. Vir die eerste keer van sy vir hom werk, was Annemie regtig moeilik. Hy moes twee keer vra as hy iets wou hê, sy was nalatig met boodskappe en vanmiddag het hy glad nie sy gebruiklike koppie tee gekry nie.
“Lieflike dag vandag, nè,” sê Maja diplomaties. “Ek het vanoggend ver gaan stap.” Sy vertel hom van Rinaldo terwyl sy die tee maak.
Lappies, wat glad nie gediend is dat sy speeltyd so kortgeknip word nie, skarrel heen en weer oor die kombuisvloer, stamp teen die deur en veroorsaak dat Pieter se das stadig laer afgly. Dis presies wat die katjie wil hê, hy staan op sy agterpootjies en klap na die swaaiende punt van die das.
“Nee,” sê Pieter en tel die diertjie op. “Dis ’n sydas en jou naels is skerp.”
Maja hou hom benoud dop, seker dat hy haar troeteldier nou in die braambos gaan smyt, maar hy hou die katjie in sy hand tot hy weer sit en met sy ander vinger krap hy tussen Lappies se ore en onder sy kennetjie sodat die katjie begin spin van plesier en binne minute teen Pieter se bors aan die slaap raak.
“E …” sê sy senuagtig. “Ek kan hom …”
Met sy vry hand trek Pieter sy koppie nader. “Mag ek vra waar jy die kat gekry het?”
Sy vertel hom van die kennisgewing. “En dit het niks gekos nie, die vrou gee hulle weg.”
“Hoeveel was daar?”
“Vyf.”
“Ek veronderstel ek moet dankbaar wees jy het nie al vyf gevat nie.”
“Nee, ek sou nie. Twee was humeurig en het my probeer krap.” Sy gaan sit ook en drink ’n versigtige slukkie tee. “Luister, ek is jammer oor vanoggend. Ek wou juis uit jou pad bly en ek het nie verwag om jou …”
“Dis my eie skuld,” sê hy. “Ek hou nie van die stort in my badkamer nie. Die een op die punt van die gang is veel sterker. Ek het gedink jy slaap nog.”
“Maar het die gips jou nie seergemaak nie?”
“Nee. So pieperig is ek darem nie.”
Sy moet hiermee saamstem al sê sy niks nie. Wat sy vanoggend van sy kaal lyf gesien het, lyk allermins pieperig.
“Het jy ’n groot middagete geëet?” vra sy om die onderwerp te verander.
“Biefstuk, ja. Dit was ’n sake-ete.”
“Dan maak ek vanaand net ’n soufflé.”
Hy kyk af na die slapende katjie, sien die boksie wat sy uitgevoer het met sagte lappe en gaan sit die diertjie daarin neer. Terwyl hy sy hande was, kyk hy na haar. “Dis nie jou plig om vir my kos te maak nie, Maja.”
“Ek weet, maar jy moet toegee dit help.”
“Help waarvoor?”
“Die situasie waarin ek my bevind. Ek het nog nooit op iemand se nek gelê nie en nou doen ek dit. Ek het nie werk, blyplek of vervoer nie, en as jy ’n familielid was, sou dit meer aanvaarbaar gewees het. Maar jy’s ’n wildvreemde.”
“Nie ná die afgelope drie dae nie,” sê hy redelik. “En aangesien jou situasie in die eerste plek my skuld is, het jy nie rede om sleg te voel nie.”
Sy antwoord nie, maak net die agterdeur oop en bly ’n ruk weg. Toe sy terugkom, het sy ’n hand vol groen goed wat sy op ’n plank begin fynkap. “Die ding is,” sê sy terwyl sy werk, “ek voel nie so skuldig soos ek moet nie. Ek hou daarvan om hier te bly. Ek het jou mos gesê: al wat ek soek, is ’n bed, ’n kombuis en ’n kruietuin by die agterdeur.”
“Nou ja,” sê hy. “Daar is ons dan. Saak afgehandel.”
“Behalwe dat ek voel ek is in jou pad. Gooi ek nie jou lewe omver nie?” Sy hou op kap en kyk op na hom, ’n ligte fronsie tussen haar groot oë. Met die agterkant van haar hand vee sy die dik hare weg van haar voorkop. “Jy moet jou ding doen. Bring jou meisies huis toe, ek kook graag vir hulle.”
“Watse meisies?” vra hy en staan op om die vorige aand se bottel wyn uit die yskas te haal.
“Gisteraand se ene was nie gelukkig om my hier te sien nie.”
“Sy’s my sekretaresse!”
“Almiskie.”
Hy ruk ’n kassie oop en haal ’n glas uit. Hy weet sy is reg, hy weet dis waarom Annemie vandag in so ’n bui was, maar hy weet ewe min hoe om die saak te beredder. Annemie het haar oog op hom, dit weet hy, al probeer sy baie hard om professioneel te wees en nooit te wys hoe sy voel nie. Dis ’n saak wat hy nie kan hanteer nie. As sekretaresse is sy vir hom goud werd, hy wil haar nie verloor nie, dus probeer hy bloot sorg dat intieme situasies nooit opduik nie. Sy het hom al vir ete genooi, maar daar was altyd ander mense teenwoordig en behalwe wanneer sy, soos die vorige aand, werk vir hom bring, neem hy haar nie uit of nooi haar oor nie.
“Kyk,” sê Maja vir hom. “Jy kan vir mense die waarheid vertel. Jy doen net jou Samaritaanse ding. Dis tydelik. Wel, dit is. Ek hoop jy het dit so vir Roelof verduidelik.”
“Natuurlik het ek,” sê hy. “Maar jy ken nie vir Roelof nie.”
Sy woorde is skaars koud of hulle hoor die deurklokkie lui.
“Wie is dit nou weer?” vra hy vies. “Ek het die kind ’n tjek gegee.”
Hy bly lank weg en toe hy weer verskyn, is daar ’n gelate uitdrukking op sy gesig en hy is vergesel van ’n middeljarige egpaar. “Maja,” sê hy. “My ouers wil jou graag ontmoet.”
Maja vee haar hande aan ’n vadoek af en tree vorentoe om hulle hand te skud. Pieter se pa lyk nes hy, net ouer. Hy is ’n lang, nog goed geboude man met ’n dik bos silwer hare en oë wat ondeund flonker. Pieter se ma is kort en geset, haar grys gestreepte hare mooi gedoen en albei is fyn uitgevat.
“Ons is op pad na die simfonie,” verduidelik die ou man. “Ons het net ingewip om … om vir Pieter te sien.”
Pieter se ma loer nuuskierig na die bestanddele voor Maja op die toonbank. “Waarmee is jy besig, kind?”
“’n Kruie-soufflé.”
Pieter trap rond. “Kom ons gaan sit in die sitkamer. Kan ek vir julle iets gee om te drink?”
Maja bly agter toe hulle uitstap, maar Pieter se ma kyk terug
