Hy swets onderlangs toe die telefoon lui en terwyl sy bekaf boontoe loop, raap hy die gehoorstuk op.
“Is juffrou Henning daar?” vra ’n manstem.
“Nee,” antwoord Pieter. “Kan ek ’n boodskap neem?”
“Wel,” sê die man huiwerig. “Is u haar oom?”
Pieter het geen idee watse storie Maja vir hierdie onbekende man versin het nie en maak dus net ’n gromgeluid. “Sy bly hier, as dit is wat u wil weet.”
“O. As u net vir haar kan sê daar is ’n probleem by die huis. Die kommune. Sy sou die einde van die maand hiernatoe gekom het.”
“Ja,” sê Pieter kortaf, nie lus vir lang stories nie, want hy is ook moeg en honger.
“Jolandie wat Londen toe sou gegaan het, kan nou eers die einde van Mei vertrek. Ek is bevrees daar is dus nie gou ’n opening nie. Miskien gaan Hein na ’n woonstel, maar dis ook nog glad nie seker nie en …”
“Ek sal vir haar sê,” sluit Pieter die gesprek af. “Dis nie ’n probleem nie.”
“Sy kan my weer kom sien en ons kan kyk wat …”
“Sekerlik,” sê Pieter. “Dankie dat jy gebel het. Totsiens.”
Hy sit die gehoorstuk neer en loop kombuis toe waar Lappies uit sy vel van plesier nader storm om Pieter se skoenveters aan te val. “Wag,” sê hy. “Ek het nie nou tyd vir speel nie. Ek is honger.”
Hy maak vir hulle toebroodjies van koue vleis en tamatie en neem dit saam met ’n glas melk boontoe. Maja lê al in die bed en sy lyk baie klein. Sy het die laken tot onder haar ken getrek en die komberse afgeskop.
“Dis baie warm,” sê sy en trek haar regop en begin gulsig eet.
Hy sit sy eie bord neer, loop terug na die deur en skakel iets aan. Oombliklik stroom koue lug in die kamer in.
“Haai,” sê sy en hou op met kou. “Hoe het jy dit reggekry?”
“Ek het die lugversorger aangeskakel.” Hy gaan sit in een van die twee leunstoele en begin eet.
“En hier dood ek al ’n week lank van die hitte,” sê sy.
“Dis nie my skuld nie.”
Sy eet in stilte klaar, sit haar bord neer en drink die melk. “Baie dankie, dit was wonderlik. Ek dink ek sal nou kan slaap, want al het hulle my pynpille gegee, is ek seker ek sou nie kon slaap solank ek so honger was nie.”
“Dis ’n plesier.” Hy tel haar bord op en kyk af op haar, sy uitdrukking skielik minder kwaai. “Jou arm is nie die enigste terugslag van die dag nie. Jou kommune het pas gebel om te sê die vakature is nie meer daar nie. Iemand genaamd Jolandie kan nou eers in Mei oorsee vertrek. Daar is ’n vae moontlikheid dat iemand genaamd Hein na ’n woonstel trek, maar dis alles báie vaag.”
“Wie is Hein?”
Sy wenkbroue skiet op. “Hoe met ék weet?”
Haar vingers frommel die rand van die laken en haar gesig is somber. “Dan weet ek nie. Wat gaan ek doen? Miskien moet ek maar huis toe gaan. Ek dink mens moet die tekens kan lees en al die tekens sê: gaan huis toe. Van ek hier geland het, is dit een terugslag op die ander. Ek is seker nie veronderstel om hier te wees nie.”
“Onsin,” sê hy. “Wat jou arm betref, is ek verantwoordelik vir die eerste terugslag, maar nie die tweede nie. Wat die kommune betref – daar moet tog ander wees. Slaap nou eers, vandag het genoeg van sy eie kwaad gehad. Môre kan jy plekke bel en intussen is daar geen probleem nie. Jy het ’n dak oor jou kop en jy weet jy is welkom om hier te bly solank as wat jy wil.”
“Ha!” sê sy bitter.
“Wat is dit veronderstel om te beteken? Het ek jou onwelkom laat voel?”
“Nee … e,” sê sy. “Maar ek kan mos sien. Jou lewe sal veel rustiger wees as ek weg is.”
“Dit betwyfel ek vir geen oomblik nie,” sê hy. “Maar aan die ander kant kan rustig ook vervelig wees. Van jy voor my motor beland het, is my lewe nie vervelig nie. Inteendeel.” Hy tel haar leë glas op en beweeg na die deur. “Sou jy vir Lappies en die trapsuutjies in die kommune of die jeugherberg kon aanhou?”
“Ek weet nie. Miskien nie.”
“Nou toe. Daar het jy dit. Elke donker wolk het ’n silwer rand.”
Sy gluur na hom en gly weer teen die kussing af, haar oë al halftoe. “Asof jy omgee.”
Hy grinnik en stap na die deur, maar bly dan staan. “Terloops, wat het jy vir die man van die kommune gesê? Hy wou weet of ek jou oom is. Ek was skigtig om iets te sê omdat ek teen hierdie tyd kennis dra van jou versinsels.”
Sy gaap en druk haar hand teen haar mond. “Ek het net gesê ek bly op die oomblik by my oom wat ook my peetpa is en wat ek laas gesien het toe ek ses jaar oud was.”
“Ja?” vra hy. “Is dit die hele storie?”
“Nee,” gee sy toe. “Ek het vir hom gesê jy is ’n oujongkêrel en ’n kluisenaar en jy haat dit om jou ou huisie met iemand te deel. Dis hoekom ek dringend ander blyplek …”
“Ou huisie?” val hy haar in die rede. “Ou huisie?”
“Kluisenaars bly nie in sulke modernistiese glas-en-beton-konstruksies nie,” sê sy heftig. “Hulle bly in donker, afgetakelde ou gehuggies teen die berg. Onder hoë home.”
“Waar hulle stilletjies jong meisies vermoor of in kelders opsluit?” vra hy.
“Soort van, ja.”
Hy rol sy oë. “Geen wonder die jong man het so onseker geklink nie. Die hemel weet, Maja, jy skilder my darem in die vreeslikste rolle in. Ek hoop jy gee nie my regte naam nie.”
Sy gaap weer, dié keer erger. “Nee, natuurlik nie. Ek het gesê jou naam is Hieronimus Blok.”
Hy laat byna die borde val. “Hieronimus Blok! Waar kom jy dááraan?”
“Ek het dit net uitgedink,” sê sy trots. “Dit klink na ’n swaarmoedige ou kluisenaar, dink jy nie so nie?”
“Ek sal nie weet nie. En vir jou oom en tante – wat het jy vir hulle gesê?”
“Jy is Jan Jooste. Dit klink vir my solied. Die soort man wat ’n vrou en drie kinders het.”
Hy is vir ’n hele paar minute sprakeloos. “En gestel hulle bel en ek antwoord en gee my naam, wat gaan hulle dink?”
“Ek sal sê jy is ’n vriend van Jan wat net vir die aand hier kuier.”
“Slaap,” sê hy. “Ek dink dis onder die omstandighede die beste. Ek weet nie van jou nie, maar ek kan nie meer van hierdie dag vat nie. My kwota is vol.”
“Lekker slaap,” sê sy gemoedelik, rol om en skakel die bedlampie af. “En dankie vir alles.”
