die vloer.”
“Liewe aarde.” Annemie kyk na Pieter. “Jy moet die masjien laat nasien. Ek kan môre iemand bel.”
“Nee, die probleem is opgelos. Maja het iemand gekry.”
Pieter wend hom tot sy sekretaresse. “Jy wil seker ook nie heelaand hier sit en luister na huishoudelike stories nie. Het jy al die papierwerk gebring?”
Sy gee dit vir hom en tel haar koppie op. “Ag, ek is nie haastig nie.”
“Nee,” sê hy ferm. “Jy werk hard genoeg bedags. Ek is nie die soort werkgewer wat sy mense saans ook besig hou nie. Jy het jou eie lewe.”
Sy kyk liefdevol na hom. “Jy weet ek gee nie om nie.” Sy draai na Maja. “Hy is so bedagsaam. Min mense is so gelukkig met hulle base.”
“Mm,” is al wat Maja sê.
“En wat doen jy?” vra Annemie. “Dis nou as jy nie met gebreekte arms sit nie.”
“Ek is ’n kernfisikus.”
Pieter proes. “Jy is nie!”
Maja kyk na hom uit die hoogte. “Wys hoe goed jy my ken. Ek het twee jaar lank chemiese ingenieurswese gestudeer omdat dit is wat ek wou word.”
Annemie kyk van die een na die ander. “Wat … wat doen jy dan regtig?”
“Ek is ’n kok. Ek het besef dis wat ek die graagste wil doen.”
“O, ek sien. Vandaar die lekker geure in die huis.” Annemie kyk na Pieter. “Jy is ’n gelukkige man.”
“Ek veronderstel so,” sê hy en sy grys oë skitter gevaarlik. Hy staan op en hou sy hand uit na Annemie. “Maar ek kan jou nie langer ophou nie. Baie dankie dat jy die lêers gebring het. Dit was pure haastigheid wat gemaak het dat ek dit op kantoor vergeet het. Gelukkig dat jy nog daar was.”
“Jy weet ek gee nie om nie.” Sy kyk na Maja. “Dit was aangenaam om jou te ontmoet het.”
“Absoluut,” sê Maja.
Pieter vergesel Annemie na die deur en toe hy terugkom, bly hy in die deur staan. “Die wasmasjien!” sê hy deur geklemde kake. “My sokkies wat verstrengel raak in die skroef.”
“Dis beter as die waarheid,” sê sy kalm. “Wou jy hê ek moet vir haar vertel haar baas het my omgery?”
“Ek gee nie om nie. Die waarheid het my nog nooit gepla nie.” Hy druk sy hande in sy sakke. “En ’n kernfisikus. Wat het in jou gevaar?”
“Sulke soort meisies doen dit altyd aan my,” sê sy. “As ek vir een van hulle moes kosmaak, was ek altyd lus en sit ’n kakkerlak in hulle broodrolletjie.”
“Watse soort meisie?” vra hy kwaai.
Sy lig haar hand om te begin verduidelik, maar die deurklokkie lui weer. “Sy’s terug,” sê sy. “En dié keer los ek julle alleen. Ek gaan nou slaap.”
Sy het net opgestaan en haar koppie op die skinkbord gesit toe Pieter terugkom met ’n man wat sy dadelik herken as sy broer. Dis ’n jonger weergawe van Pieter, effens korter en veel fyner van bou asof hy nog nie uitgegroei is nie. Hy lag oor iets wat Pieter vir hom sê, maar sy gesig vries toe hy vir Maja sien.
“Maja, dis my broer Roelof,” stel Pieter voor.
Roelof skud haar hand en kyk verstom van die een na die ander.
“Ek bly hier,” sê sy vir hom.
Hy slaan vir Pieter teen sy arm en staar bewonderend na Maja. “Praat van stille waters diepe grond,” sê hy. “Jou ou skelm.”
Pieter sug. “Roelof is nou net klaar met matriek,” sê hy ter verduideliking. “Hy gaan vanjaar universiteit toe.”
“Bababoetie,” sê Maja.
“Laatlammetjie,” beaam hy. “Ek het gedink ek kom kyk wat doen my sobere, ernstige, gevestigde ouer broer, maar nooit in my wildste drome het ek gedink …”
“Dis glad nie wat jy dink nie,” sê Pieter ferm. “Moenie op hol raak nie. Nie almal se lewe bestaan uit mooi meisies en krieketkolwe nie.”
“Ha!” sê Roelof en gaan sit. “Is daar bier in die huis?”
Maja se oë blink. Sy hou van hierdie jonger weergawe. “Ek sal gaan haal.”
“Sit,” sê Pieter. “Ek sal.”
Roelof drink sommer uit die blikkie en haal sy oë nie vir ’n oomblik van Maja weg nie. “Maar jou arm,” sê hy. “Wat het gebeur? Ek hoop nie dit was Pieter se skuld nie?”
“Nee,” sê Maja. “Dit was ’n fratsongeluk gewees.”
Pieter kreun en staan op om vir hom ’n whisky te skink. “Vertel,” sê hy gelate. “Ek kan dit nog een keer aanhoor.”
Sy ignoreer hom en kyk Roelof ernstig aan. “Ek het ’n trapsuutjies, sien. My troeteldier, behalwe dat Pieter nie van hom hou nie. Hy mag nie in die huis kom nie. Ek hou hom dus maar buite in die tuin, maar soos jy weet, bly hulle nie op een plek nie. Toe ek weer sien, is hy hoog in daardie eikeboom agter in die tuin. Ek was bang iemand vang hom en klim toe agter hom aan, maar …”
“Haar voet gly toe,” neem Pieter die storie oor. “Sy het nie gekyk waar sy trap nie en val uit die boom met ’n vreeslike gedruis.”
Maja se oë skitter. “Jy het van die kruisbande vergeet.”
“Die kruisbande? O. Ja. Sy het kruisbande gedra en dit het aan ’n tak gehaak en haar val gebreek.”
Maja kyk hom goedkeurend aan. “Anders was my nek af.”
“Moenie spot nie,” sê Pieter skielik weer ernstig.
“Haai, boet,” sê Roelof. “Weet Ma-hulle?”
“Nee.”
“Dis dié wat ek sê: stille waters …” Hy wend hom na Maja. “Ons ouers is doodoortuig Pieter gaan ’n verstokte oujongkêrel word. Marnus, wat vyf jaar jonger is, het al twee kinders en hier sit Pieter nog droëbek. Wag tot hulle hiervan hoor.”
“Daar’s niks om te hoor nie,” sê Pieter kwaai.
“Is jy verstok?” vra Maja. “Wat beteken dit?”
Pieter begin moeg lyk. “Is julle klaar? Wat wil jy hê, Roelf? Seker geld, soos ek jou ken.”
“My branderplank het gebreek. Kan jy dit glo en Pa sê hy verseg om nog ’n sent uit te gee op …”
“Ja, ja,” sê Pieter. “Ek ken die storie. Jy moet een van die dae begin studeer, dan sal daar hopelik minder tyd wees vir sulke speletjies.”
“Dis die nadeel van laatlam wees,” verduidelik Roelof vir Maja. “Jou ouers is afgetree en geld skraps. Wat
