waarheid oor homself gehoor, hoekom nou oor haar lessenaar skoorsoek? “My lessenaar makeer niks.” Sy beduie na ’n stapel. “Dit is planne en dokumente wat ek nou net hier neergesit het om saam te neem perseel toe.” Sy staak die soekery en kyk na die lêer in sy hand. “Ek weet die spesifikasies was in daardie lêer. Is jy doodseker dis nie tussen die ander dokumente nie?”
“Dis vir seker nie hierby nie.” Malan kyk na sy persoonlike assistent, Adam, wat die kantoor binnekom.
Adam hou ’n dokument na hom uit, en Malan neem dit.
“Ek het gou net weer seker gemaak of die struktuurspesifikasies nie by my is nie, soos jy gevra het. En hier is dit. Ek onthou nou ek het dit kom leen terwyl Salomé nie in haar kantoor was nie.” Adam glimlag verskonend na Salomé. “Sorry hieroor. Ek koop vir jou sjokolade om jammer te –”
“Adam. Het jy nie genoeg werk nie?” blaf Malan, en Adam maak hom gou uit die voete.
Die blikskottel! Salomé kyk Adam se stewige figuur wrewelrig agterna. Hoe durf hy goed uit haar lêer kom vat sonder om haar daarvan te sê?
Sy kyk na Malan terwyl hy die dokument by die ander sit. Gaan hy niks sê nie? “Daar het jy nou self gehoor Adam het dit sonder my medewete gevat.”
Sy oë gly fronsend oor haar oranje oorpak. “Dit was jóú werk om seker te maak alles is binne-in die lêer voor jy dit vir my gegee het. En as jy dan agtergekom het dit was nie hier nie, sou jy dalk werk daarvan gemaak het en die dokument wel by Adam opgespoor het.”
Langs haar sye klem Salomé haar hande in vuiste saam. Maar die bleddie vent is nou lelik onregverdig? Sy kook boonop nog oor die onderhoud. Hy soek mos geen insette van haar kant af nie. Hy maak ’n dekselse groot fout as hy dink sy gaan net rondstaan en toekyk dat dinge op ’n perseel verkeerd loop. Nou is sy keelvol.
Roekelose woede stoot in haar op, maar sy vra so sag en beheers moontlik: “Sal jy verkies dat ek by ’n ander onderneming gaan werk?” Op hierdie oomblik bedoel sy wat sy sê. Sy het ander opsies. Haar brood en botter hang nie van haar werk by Verster & Rademeyer Argitekte af nie. Sy het nie skuld nie, het genoeg bymekaargemaak daar oorkant en het nog nie aan haar erfporsie van haar ma geraak nie. Sy kan ander werk plaaslik kry, of teruggaan VSA toe, waar sy weet aanbiedinge onmiddellik haar kant toe sal kom.
Malan glimlag stadig terwyl hy sy kop skud. “En my die plesier en satisfaksie ontneem om jou ’n bietjie werksetiek te leer? Nee wat, ek dink ons wag ’n week of twee voor jy ’n skuif maak.”
’n Week of twee? Mislike vent. Sy het miskien nie eties korrek opgetree om hom te bespreek nie, maar om háár darem lesse oor etiket te wil leer, terwyl hy haar éérste by Stefan afgekraak het. “Ek het met my suster gepraat. Jy sal van haar hou, want sy dink jy’s te wonderlik vir woorde,” sê sy met ’n aangeplakte glimlag sodat Malan kan weet sy dink presies die teenoorgestelde.
Hy glimlag, en sy tande skitter wit teen sy bruingebrande gesig. Salomé staar na hom toe sy voel hoe daardie glimlag haar intrek. Dis asof ’n lig binne-in sy gesig aangesteek is en dit maak hom dodelik aantreklik. Haar hart slaan sowaar ’n slag oor.
Hy knik ’n paar keer. “Ag, dankie, jong. Sê vir jou suster ek is ongetroud en op die oomblik sonder ’n girlfriend.” Hy draai om en stap uit.
Gmf, asof die vroue nou oor hul voete moet val om hom op te raap terwyl hy enkellopend is. Haar oë boor in sy breë rug toe hy uitstap, maar die volgende oomblik besef sy Malan gaan sonder haar ry as sy nie gou maak nie.
2
Salomé weet waar die Waterfall-perseel is, maar vandat sy Malan vroeër in haar kantoor sien glimlag het, is sy vreemd bewus van hom, daarom bekyk sy die omgewing asof sy die pad moet onthou.
Sy het Malan se oë nou al ’n keer of wat vlugtig op haar sien rus, maar hy praat nie. Sy het ook nog nie ’n woord gesê vandat sy net betyds langs hom ingeklim het nie.
Haar oë vang die glinstering van sy polshorlosie, gly dan ingedagte na sy arms. Sterk bruin arms, nie die wit arms van ’n argitek wat heeldag agter ’n lessenaar sit nie. Sy hande is groot en bruin, die vingers sterk en lank soos ’n kunstenaar s’n. Hy verander ratte, en Salomé kyk weg. Dis nie snaaks dat Malan soos ’n buitelugman lyk nie. Oorsee of hier, argitekte se werk is meestal oral eenders. Hulle ontwerp planne en strukture, moet ook al die ander verpligtinge uitvoer wat daarmee gepaard gaan, vergaderings op boupersele met werkspanne en aandeelhouers hou. Malan kan dankbaar wees om ’n bekwame argitek soos Adam as persoonlike assistent te hê, en ’n paar ander wat hul pupilskap doen en sy planne klaarmaak.
So in die ry steek Malan ’n arm na agter uit. Hy kry ’n koelsak raakgevat en hou dit naby haar. Sy neem dit en sit dit op haar skoot. “Maak vir my ’n bottel water oop, asseblief, en kry vir jou ook,” sê hy sonder om na haar te kyk, want hulle steek ’n massiewe lang trok aan hul linkerkant verby.
Sy maak so, hou die bottel na hom uit. Toe die pad voor hulle skoon is, vat hy die bottel blindelings by haar, en sy vingers vou per ongeluk oor hare. Sy hand is droog en die vel hard. Salomé wag vir hom om die bottel terug te gee, en haar oë glip na sy mond terwyl hy groot gulsige slukke drink met sy oë op die pad voor hom. Sy lippe is styf teen die bottel se opening vasgedruk.
Sy ferm mond teen haar lippe, kom die aanloklike beeld by haar op, en sy kyk verward weg. Sy is lekker simpel.
Sy skroef haar bottel oop en kry ’n strooitjie langs die deur. Ag, sy kan seker nie langs die man sit en totaal onbewus wees van die krag en rou manlikheid wat hy uitstraal nie. Daar is iets rusteloos in Malan, iets wat beslis vroeër afwesig was. Dis te siene aan die wyse waarop hy in sy spieël kyk, die manier waarop hy ’n rat sal verander en dan aan die radio se knop draai, ’n blik na haar kant toe gooi en dan weer voor hom kyk. Dit moet die rede wees hoekom sy nou skielik oorbewus van die vent is. Sy het nie veel ooghare vir hom nie, maar dis gelukkig darem nie ’n vereiste wat betref die lewer van ’n fantastiese gebou nie.
Malan bêre die leë botteltjie langs sy deur en vra: “Het jy ander familie . . . u-hm, dis nou buiten jou suster, iewers in die land?”
Moet die stilte wees wat hom laat vra, maar hulle moet seker iewers begin as hulle nie voor die span op die perseel vir mekaar wil knor nie. “Dis net ek en my suster, Magdaleen. Sy’s twee jaar ouer as ek.”
Malan kyk in die truspieël. “Het jy darem so af en toe vir haar kom kuier?”
“’n Paar keer, vir my vriende en vriendinne ook,” antwoord sy en sien hulle het by die staalplaat-afskortings van die perseel gekom. ’n Sekuriteitswag maak oop en groet met ’n breë glimlag. Malan se gespierde arm rus op die oopgedraaide venster en hy lig ’n hand, groet en praat vlot Sesotho met die man wat sy vrae beantwoord voor hulle binnetoe ry. Sou Malan dalk op ’n plaas grootgeword het? Dis mos gewoonlik waar mense die taal vlot leer praat.
Haar gemoedstoestand verbeter toe sy die besige perseel sien. Hyskrane dra materiaal aan en twee groot sementmengers op lorries lawaai terwyl stootskrapers grond gelyk maak. Oral is mense aan die werskaf. Die grondvloer van die parkeerruimte word gegooi.
Sy wag dat Malan stilhou, klim onmiddellik uit en neem alles om haar belangstellend waar.
Malan slaak ’n sug van verligting toe Salomé uitklim. In haar kantoor met daardie oranje oorpak aan, kon hy met moeite sy oë van haar afhou. Nou verstaan hy eers regtig die gesegde dat sekere vroue in ’n goiingsak goed sal lyk. Selfs die erg gehawende ligbruin veiligheidskoene lyk sexy aan haar.
Is
