kan met die blote oog niks verkeerd sien nie.
“Ek sien darem nie stampe of duikplekke nie. Gelukkig het die sandwal ons gekeer, anders was ons in daardie sloot.”
“Kom kyk of die ding weer wil vat,” laat Johan bekommerd hoor, en tot albei se verligting reageer die enjin dadelik, maar toe sy wil terugstoot, weier dit om te beweeg.
“Die wiele het in die sand vasgeval,” kondig hy aan.
“Wat nou?”
“Jy sal die sand om die wiele moet weggrawe.” Sy stem klink verskonend. “Ek is jammer, Miemie. As ek nie so hulpeloos was nie, kon ék dit gedoen het.”
Marista maak die deur weer oop en klim uit.
“Dis my hulpeloosheid en slegtigheid wat ons hier laat sit. Dus is dit nie meer as reg dat ék die sand moet weggrawe nie.”
Sy voeg ook sommer die daad by die woord. ’n Hele rukkie is dit net die stilte van die vlaktes om hulle. Voor in die motor hou Johan die pad bekommerd dop. Aan die een kant wens hy iemand wil op hulle afkom sodat Miemie hulp kan kry. Aan die ander kant bid hy dat daar liewer nie nou ’n bekende op die toneel moet verskyn nie, want dan sal Michael bepaald die een of ander tyd van hierdie petalje hoor. Asof deur telepatie, is daar skielik ’n bakkie voor hulle in die pad aan die kom en Johan se hart sak in sy skoene toe hy Erika Webb sien stilhou en nader stap. Dit sal nou net weer sý wees wat op die toneel moet verskyn, dink hy ergerlik.
“Moeilikheid, Johan? Waar is Michael?” vra sy bekommerd toe sy langs die motor tot stilstand kom.
“Op die plaas, natuurlik. Dis Miemie wat by my is.”
“Miemie? O, jy bedoel die nuwe huishoudster? Waar is sy?”
“Sy is besig om die sand agter die wiele weg te grawe. Die motor sit vas.” Hy gee hierdie inligting onwillig en Erika frons, stap dan om die motor tot waar sy ’n goedgevormde been sien uitsteek. Sy staan die spulletjie ’n rukkie met vernoude oë en betrag.
“Juffrou Greyling, ek dink dis nou genoeg. Gee pad agter die wiel dat ek kyk of ek dit nie nou teruggestoot kry nie.”
’n Vuil, beswete gesiggie kom onder die een agtermodderskerm te voorskyn, en die blou oë word stormagtig toe sy die openlike leedvermaak op die ander meisie se gesig sien. Gehoorsaam kruip sy uit en staan weg. Oomblikke later is die motor weer terug op die pad en Marista skuif weer agter die stuurwiel in.
Erika sê waarskuwend, die genotvolle glimlaggie nog steeds om haar lippe: “Jy moet maar liewer versigtig ry, juffrou. Michael is baie heilig op sy motor.”
Van die ander kant af laat Johan bitsig hoor: “In daardie geval kan jy gerus hierdie kamp laat omhein. Hier is gedurig skape in die pad.”
Erika frons. “Jy weet dit sal die kamp te klein maak vir enige doel. Kyk julle liewer waar julle ry. Dis nie Kaapstad dié nie!”
Marista lig haar besmeerde kennetjie op en kyk die meisie koel in die oë. Sy kry dit darem reg om haar stem net-net beleef te hou.
“Dankie vir u hulp, juffrou Webb … en tot siens.”
Op die dorp aangekom, help Marista Johan uit die motor in die rolstoel wat hulle agter in die bagasiebak gesit het. Johan is, soos dit met die meeste verlamde mense die geval is, besonder sterk in sy bolyf en arms, en hy lig homself met gemak uit die motor tot in die stoel nadat Marista dit oopgevou het. Met behulp van Johan se groot mansakdoek maak sy eers haar gesig na die beste van haar vermoë skoon, en toe gaan hulle die winkel binne.
Dit word ’n aangename middag. Die een weet so min soos die ander van kruideniersinkopies en baie onnodige goed word gekoop net omdat die prentjie op die blik so aanloklik lyk. Dis ’n aardige hopie bymekaar toe hulle eindelik klaar is.
“Gaan jy ooit genoeg geld hê?” wil Johan bekommerd weet. “Dit lyk nou so baie.”
Marista begin ook twyfel aan haar paar randjies en die eerste keer in haar lewe staan en hou sy duim vas terwyl die kassiere begin optel. Albei slaak ’n hoorbare sug van verligting toe sy die bedrag noem. Hulle het dit sowaar net gehaal!
Nadat die twee groot kartondose ingelaai is, laat Marista hoor: “Nou vir die resepteboek. Waar sal ’n mens so iets kry?”
“By die boekwinkel, dink ek. Dis net hier om die hoek. Maar het jy dan nog genoeg geld oor?”
“Ja. Ek hoop so. Ek hoop van harte so!”
Johan frons. “Dit klink nie vir my reg dat jy die kos moes koop nie.”
Marista glimlag. “Liewe mens, hierdie spul blikkieskos gaan my lewe vanaand red! Ek is bereid om driedubbel daarvoor te betaal!”
Johan moet onwillekeurig saamlag. “Nou toe, weg is jy! Dit begin laat word. Onthou, ons moet nog gaan kos maak as ons tuiskom.”
’n Paar minute later is sy weer terug en skakel die motor aan.
Johan haal die boek uit en lees hardop: Resepte vir die bruid. Hulle giggel soos twee skoolkinders. “Dit behoort ideaal te wees! Die meeste bruide weet deesdae nie eens hoe ’n kombuis lyk nie.”
Marista lag weer, skielik baie moediger as vroeër die middag. “Dis hoekom ek juis dáárdie een gekies het, veral toe die verkoopsdame laggend opmerk dat hulle jou daarin selfs vertel hoe en hoe lank om ’n eier te kook! Ou maat, toe gryp ek hom, want dis juis een van die dinge wat ek wil weet. Hoe lank kook ’n mens ’n eier?”
Johan skud sy kop laggend. “Sal nie kan sê nie. Ons sal dit maar moet nalees. Hemel, Miemie, kos die boekie tog nie amper sestig rand nie?”
“Ja, en nou het ek presies vyf rand oor vir die res van die maand! Ek sal nog net kan kerk toe gaan!” lag sy onbekommerd.
Die bewondering lê vlak in Johan se oë, maar gelukkig sien sy dit nie raak nie. Sy is onbewus dat sy in ’n korte paar uur die wonderlikste meisie op aarde vir hierdie verlamde jong man geword het, en dat die lewe vir Johan skielik baie interessant en vol pret is.
Toe hulle by die hek verbygaan waar hulle vroeër die middag amper ’n ongeluk gehad het, laat Johan fronsend hoor: “Ek hoop net daardie Erika het nou nie weer alles aan Michael gaan uitbasuin nie.”
Marista kyk hom tersluiks aan. “Dit klink nie juis of jy baie van jou aanstaande skoonsussie hou nie.”
“Nee, nie juis nie. Ons kom nie goed klaar nie,” erken hy openlik. “Sy is te vol bekwaamhede. Ek hou nie van ’n vrou wat so alles in die lewe kan doen nie. Sy laat my minderwaardig voel.”
Hulle lag weer saam. “Dis waar, weet jy? ’n Man hou nie van so ’n vrou nie. Laat sy bekwaam en goed wees, maar nie volmaak nie, en Erika is volmaak. Behalwe dat sy alles kan doen wat ’n vrou moontlik kan doen, doen sy ook alles wat ’n man kan doen … en soms nog beter ook. As sy mý nooi of vrou moet wees, sal ek aan ’n minderwaardigheidskompleks doodgaan!”
Nou lag Marista hartlik. “Jy is verspot, Johan! Dit moet lekker wees om so ’n handige vrou te hê. Jy hou dalk wel van die hulpelose soort vrou, maar ek kan my nie voorstel dat jou broer Michael ’n trek in een van my soort sal ontwikkel nie. Nee, hy sal gewis die Erika Webb-soort verkies. Ek dink hulle is vir mekaar bedoel – soos jy gesê het, albei so na aan volmaak
