asseblief!”
Sy aarsel, maar die smeking in sy oë laat haar toegee, hoewel versigtig. “Ek belowe ek sal bly solank julle my hier nodig het, Johan. Maar dan …” Sy huiwer ’n oomblik, sê dan met ’n skewe glimlaggie: “Terwyl jy so reguit met my was, wil ek ook graag reguit met jou wees. Hoe oud dink jy is ek werklik?”
Hy beskou haar ’n rukkie krities en laat dan glimlaggend hoor: “Ek het nie eintlik ’n benul nie. Maar een ding weet ek vir seker: agt-en-dertig is jy nie!”
Sy lag ook bewerig saam. ’n Goeie beloning vir Ouma se pogings!
“Ek is net so oud soos jy.” Hy kyk haar met groot oë aan en sy vervolg vinnig voordat haar moed haar begewe: “En ek is glad nie ’n huishoudster nie! Glad nie! Ek weet niks van huiswerk af nie – om nie van my kastige kookvernuf te praat nie!”
Johan se oë peul byna uit hul kasse. Hy lyk eerlik ontsteld. “Nie?” vra hy in ’n stemtoon wat die hoop uitspreek dat sy seker maar net ’n flou grappie probeer maak, maar Marista se gesig bly ernstig.
“Nee! As ek net aan vanaand se aandete dink, kan ek gerus die papelellekoors kry, soos my ouma sou sê.”
“Nou … wie is jy dan en … wat het jy hier kom doen?”
“Ek … ek wou net ’n rukkie wegkom uit die stad. Ek …”
Hy frons en laat dan vinnig hoor: “Jy hoef my nie te vertel as jy nie so voel nie. Dis jou persoonlike sake daardie. Maar … dit verander dinge ietwat …” Hy lag effens. “Ek en Michael kan al ons tonge kou van lus vir ’n bord lekker kos!”
Sy lag nie saam nie. Inteendeel! Sy voel na huil.
“Moet ek nie maar liewer by voorbaat padgee nie, Johan? Michael sal …”
“Ag, na die maan met Michael!” laat Johan ongeërg hoor, hoewel hy nie te oortuigend klink nie. “Wat is daar ook nou sodanig aan kook? Ek sal jou help. Buitendien is die koskokery maar net ’n deel van jou werk. Die belangrikste is dat jy my moet geselskap hou, en met dáárdie deel is ek heeltemal tevrede. Heeltemal!”
Sy glimlag dankbaar.
“Dankie, Johan. Dis darem ’n troos om te weet ek skiet in een opsig nie tekort nie. Maar Michael se belangstelling is in die eerste deel, en wat gaan ons daaromtrent doen? Hy gaan my so sweerlik ontmasker …”
“Wag, laat ek nou dink. Dis nie so vreeslik nie, Miemie. Ek het my ma dikwels gehelp toe ons nog kinders was. Die koekbakkery was die lekkerste. Ek het altyd die mengbak gekry om uit te lek! Ek sal jou sê: Ons moet net ’n goeie resepteboek in die hande kry. En voorlopig ’n goeie voorraad blikkieskos. Vandag lê hulle eenvoudig alles denkbaar in blikkies in.”
“Maar Michael sal dit mos agterkom …”
“Ons sweer net hoog en laag dis vars tuingroente. Dis ál.”
Marista lyk nog steeds skepties. Daardie meneer sal nie so maklik om die bos gelei word nie.
“Ek weet nie, Johan …”
“Kan jy aan ’n beter plan dink?”
“Ek kan aan geen plan dink nie,” erken sy eerlik. “As ek aan kos dink, gaan staan my verstand botstil.”
Hy lag en klop haar gerusstellend op die skouer.
“Ag, kom nou, wat sal jy jou deur die eerste ou probleempie laat afskrik? Wat is drie borde kos nou? Ons het vleis in die huis. Dié kan ons sommer al netnou op die stoof gaan sit sodat dit teen vanaand gaar en sag sal wees. Rys is hier seker ook. Dit kan ons ook vanmiddag al klaar gaarmaak.”
“Ons? Sal jy my help?”
“Ek het mos belowe ek sal. Die vleis, weet ek, gooi jy in ’n pot en dan ’n klomp water daaroor en ’n hand vol sout en laat dit kook. Jy gooi maar net elke keer water by. Die rys … Ons kan dit vir ou Sabien vra. Sy sal ons wel kan vertel. Dít kan sy darem kook. Dan kry ons net ’n klompie blikkies, maak ’n paar oop en siedaar, ’n heerlike ete!”
Dit klink baie maklik soos Johan dit stel, maar … daar is ’n ander probleem.
“Waar kry ons die blikkieskos? Is hier in die huis?”
Johan se gesig versober.
“Nee. Michael haat eintlik blikkieskos, maar ons kan gou vanmiddag ingaan dorp toe en gaan koop. Ons sal net eers moet kyk waar hy is. Dit sal beter wees as ons liewer ongesiens kan wegglip.”
“Sal hy ons nie laat gaan nie?” wil sy grootoog weet.
“Nee. Michael is baie spaarsaam. Daar was vanoggend ’n geleentheid dorp toe. En al laat hy ons ook gaan, sal hy wil weet waarom ons so dringend vanmiddag op die dorp wil wees. Ons moet maar liewer die motor stilletjies gaps en wegglip. Ek hoop jy kan motor bestuur.”
“Ja.”
“Gaaf. Dan is daar geen probleem nie. Kom ons stel nou gou ’n lysie op van wat nodig is. O, deksels, ek het geen kontant by my nie!” laat hy ontsteld hoor en glimlag verleë. “Ek dra eintlik nooit geld by my nie – waarvoor? Michael is maar die man wat alles koop en betaal. Hy koop ook alles kontant, dus is daar nie eens ’n rekening waarop ons kan koop nie.”
“Al was daar ook, sou ons nie daarvan gebruik kon maak nie, Johan. Dan sal hy mos dadelik agterkom wat aangaan. Ek het nog ’n paar rand kontant. Dit moet maar genoeg wees.” Ou Sabien is heel gewillig om na die vleis en rys om te sien onderwyl Marista en Johan wegglip dorp toe. Haar hart sak in haar skoene toe sy sien dat dit nog van die regte ou swart koolstowe is wat in die ruim kombuis van Duiwelskloof staan. Hier is beslis geen knoppies wat maar net gedraai kan word nie!
Die ou huishulp stel hulle ook in kennis dat meneer Michael – met soveel respek uitgespreek dat Marista besef Duiwelskloof het maar eintlik net een baas – by die kraal is en dat hy seker tot ná sononder daar sal besig wees.
Soos twee stout kinders wat goed weet hulle oortree, sluip hulle ’n rukkie later by die huis uit in die rigting van die motorhuis – ten minste, Marista sluip en Johan rol sy stoel so vinnig moontlik vorentoe.
Hoewel hy dit nie wys nie, is hy deeglik bekommerd. Michael is nie ’n maklike man om te kul nie en hoewel hy baie lief vir hierdie ouboet van hom is, het hy ook die wêreld se respek vir hom – én sy humeur. Daar is nou geen ander genade nie. Daar moet vanaand kos op die tafel wees, en iewers moet dit vandaan kom of die duiwel gaan los wees op Duiwelskloof.
Duiwelskloof is sowat agt-en-dertig kilometer uit die dorp, en Marista stoot taamlik vinnig aan, hoewel die grondpad wat op plekke maar sleg is, vir haar baie ongewoon voel. Dit gaan voor die wind tot omtrent dertien kilometer duskant Middeldraai. Skielik is hulle op ’n skerp draai en sy gewaar te laat die skaap in die middel van die pad. Sy moet die rem vinnig trap, met die gevolg dat die motor in die sandpad swaai en teen ’n sandwal vasloop.
’n Doodse stilte. Verskrik, albei se oë so groot soos pierings, kyk hulle mekaar eers ’n oomblik verslae aan.
“O, he … e … deksels! As die motor iets oorgekom het, braai Michael ons lewendig oor ’n oop misvuur!”
Marista is die ene bewerasie. As sy Michael de Beer se motor breek en Johan
