jou rusie maak?” vra Aletta nuuskierig.
“Oor vanmiddag. Ek is jammer, Alet. Ek was sommer moedswillig. Ek weet Gawie is jou kêrel …”
“Gawie is nie my kêrel nie.”
“Gaan jy nie met hom trou nie? Almal dink so.”
“Wie dink so?”
“Die mense op die dorp – almal wat jou ken. En ek het self so begin dink …”
“Wel, jy dink verkeerd. Gawie en ek is goeie vriende – niks meer nie.”
“Ek is bly om dit te hoor.”
Aletta kyk nuuskierig na haar.
“Waarom is jy bly? Daar is niks fout met Gawie nie. Hy werk hard en het groot planne vir die toekoms. Hy sal sy vrou alles kan gee wat sy begeer.”
“Waarom trou jy dan nie met hom nie?” spot Susan.
“Miskien sal ek nog,” sê Aletta koel. “Op die oomblik is alles te deurmekaar om sulke belangrike besluite te neem.”
Susan aarsel, dan sê sy: “Gawie is nie die regte man vir jou nie, sus.”
Aletta kyk na haar: na die blinkgoue hare, die suiwer profiel, die vleklose vel.
“Hoe weet mens ooit of die man wat jy kies die regte een is?” vra sy sag, en sy sien die skaduwee wat oor Susan se gesig val.
“Ek weet. En wie is ek om te praat, nè?”
“Dis verby. Die Susan wat teruggaan stad toe, is ouer en verstandiger – ja, ek weet, ontnugter ook – en beter toegerus vir die lewe as die Susan wat vier jaar gelede hier weg is. Hartseer en teleurstelling is deel van die lewe en ons moet dit so aanvaar.”
Susan antwoord nie en Aletta sê sag: “Jy is jonk en mooi. Jy sal weer gelukkig wees …”
Susan se gesig is stroef. “Ek is tog nie lus vir ’n preek vanaand nie, Alet.”
“Ek is jammer. Ek het nie bedoel om te preek nie. Die gesprek het nou maar in dié rigting beweeg. Ek het eintlik net kom sê ek ry môreoggend saam met julle dorp toe.”
“Wat wil jy so vroeg in die dorp maak?”
“Ek wil Ta’ Lettie gaan vra of sy weer by ons op die plaas sal kom bly.”
“Ta’ Lettie? Waarom moet sy hier kom bly?”
“Wel … jy weet Jim Muller en ek is heeldag alleen hier op die plaas en dikwels saans ook as jy op die dorp bly. Hy dink ons moet ’n chaperone kry.”
Susan staar haar ’n oomblik aan, dan bars sy uit van die lag. “’n Chaperone! Jy is tog nie ernstig nie?”
Betsie loer om die deur: “Wat gaan hier aan?”
Susan bedwing haarself met moeite. “Kom luister, Bets! O, ek dink dis baie snaaks. Jim Muller dink ons moet ’n chaperone op Tiervlei kry. Alet gaan môre vir Ta’ Lettie haal.”
“’n Chaperone?” Betsie kyk met groot oë na Aletta. Dan knik sy. “Ek dink nie dis so snaaks nie. Jim Muller is heeltemal reg. Die mense sal baie gou praat as jy en die bestuurder alleen hier op Tiervlei bly!”
“Ek dink julle is almal verspot,” sê Aletta gesteurd. “Maar vredesonthalwe sal ek Ta’ Lettie môre gaan haal.”
“Ag, dit sal wonderlik wees,” sê Betsie bly. “Ek mis Ta’ Lettie – om nie van haar lekker beskuit en sjokoladekoek te praat nie!”
“Hou dan maar duim vas dat sy kan kom,” sê Aletta droog, “anders sit ons dalk weer binnekort sonder ’n bestuurder. Nou toe, kom ons gaan slaap.”
Net na agtuur die volgende oggend klop Aletta aan tant Lettie se deur. Die ouer vrou groet haar vriendelik.
“Kom in, kom in, hartjie. Ek het al gewonder hoe dit met julle daar op Tiervlei gaan. Julle kom mos nie by my kuier nie.”
“Ta’ Lettie was tog weg gewees? En daar by ons is ook soveel dinge …”
“Ek weet, hartjie, ek weet. Sit, ek gaan haal net vir ons tee, dan kan ons lekker gesels.”
Aletta kyk haar glimlaggend agterna: klein, stewig gebou, vol energie en opregte menseliefde … daar is net één Ta’ Lettie. Betsie is reg: dit sal lekker wees om haar weer op Tiervlei te hê.
Ta’ Lettie kom ’n kort rukkie later haastig met die tee by die sitkamer in. Daar is ’n bak met haar goudbruin beskuit op die skinkbord.
“Nou toe, laat ek hoor hoe dit gaan. Het julle al ’n bestuurder gekry? Waarlik, as ek aan daardie Jan Gouws dink – hoe hy julle arme weeskinders besteel het …”
“Die nuwe bestuurder het Saterdag gekom; dis daarom dat ek vandag hier is.”
“Mens! Moenie vir my sê jy het al klaar weer moeilikheid met die man nie?”
Aletta lag. “Nee, nie daardie soort moeilikheid nie. Die nuwe bestuurder is ’n beskaafde mens – heeltemal ’n ander tipe as Jan Gouws.”
“Nou wat is dan die moeilikheid?”
“Ek soek ’n chaperone, Ta’ Lettie.”
“’n Chaperone?” Ta’ Lettie gaap haar aan.
“Jim Muller – die nuwe bestuurder – en ek is heeldag alleen op die plaas en dikwels ook snags, as Susan op die dorp bly,” sê Aletta sedig, maar die groenbruin oë glinster ondeund. “Ta’ Lettie weet hoe gou die mense praat …”
Ta’ Lettie knik, nog effens uit die veld geslaan.
“Ja, natuurlik. ’n Mens kan nie te versigtig wees nie. Ek het net gedink, jy is altyd so selfstandig, jy steur jou nie aan wat die mense sê nie …”
“Dis eintlik die nuwe bestuurder wat voel dat ek ’n chaperone moet kry,” sê Aletta. “Ek hoop Ta’ Lettie kan ’n maand of twee by ons kom bly – tot die einde van die jaar as dit nodig is …”
“Ek sal graag kom, Aletta. Dit klink tog vir my of alles nie pluis is met die nuwe bestuurder nie. En waar julle nie meer ’n moeder het nie …”
“Ons sal Ta’ Lettie dieselfde salaris betaal …”
“Dit klink nie reg nie, kind. Om julle geld te neem en op die plaas te kom sit en niksdoen …”
Aletta glimlag.
“Daar sal oorgenoeg te doen wees. Sal Ta’ Lettie nou kom?”
“Ja, kind. As julle my nodig het, sal ek graag kom. Wanneer wil jy my daar hê?”
“Sommer vandag as dit moontlik is. As Ta’ Lettie dringende dinge het om te doen, kan ek Ta’ Lettie later in die week weer dorp toe bring.”
Ta’ Lettie belowe dat sy teen
