uittrek. Met growwe hande is ons saans bed toe. Soms wou ons moed opgee en het summier die klippakkery vir ’n dag of twee gestaak. Maar toe ons handewerk aan die einde van die vakansie uiteindelik klaar was, kon jy nie ’n trotser groepie werkers kry nie!
Pak ’n projek in en om die huis of tuin saam as gesin aan. Dit toets soms die geduld, maar skep ook nouer gesinsbande as die taak eers voltooi is.
Here, dankie vir spanwerk wat help om moeilike take draagbaar en doenbaar te maak. Amen
23 Februarie
Sit en staan, is niks gedaan
Spreuke 14:23 – Harde werk bring beloning; om net te praat, bring gebrek.
Ná die lang somervakansie is dit tyd om terug te keer huis toe. Die nuwe jaar het begin en allerlei verpligtinge wag. Ons pak die lang pad Noorde toe aan met ’n sleepwa vol wasgoed. Daar is die beddegoed wat saamgery is, handdoeke, klere, swembroeke en meer. Bondels vol wasgoed!
By die seehuis was ons sommer met die hand. Hier is die eenvoud van alles self doen terapeuties. By die huis is dit ’n ander saak. Nou word die tasse leeggemaak en staan daar hope wasgoed die kombuis vol. Ma sorteer solank die wit, donker en gekleurde bondels. Die klam gebruikte handdoeke word opgestapel teen die oorkantste muur en die beddegoed gebêre vir heel laaste.
Ons liewe huishoudster is self nog met vakansie. Dit neem ’n paar dae om deur die wasgoed te worstel. Ons maak beurte om die masjien te laai en die wasgoed aan die styfgespande lyn in die agtertuin te hang. Dit voel of ons nooit deur die berge wasgoed gaan kom nie. Maar soos met alles wat geduld en deursettingsvermoë verg, wapper die laaste bondel spierwit beddegoed einde ten laaste in die warm Januarieson en gee ons ons aan die plesier van niksdoen en die reuk van skoon wasgoed oor.
“Was Doratjie jou wasgoed by die koshuis, Seun?” vra ek ons jongste nadat hy ’n paar weke vir die eerste keer op universiteit is. “Ag nee wat, Ma, ek doen dit sommer self!” kom sy antwoord.
Maak kinders van jongs af deel van die uitvoer van take in die huis. Moenie daarvan wegskram om hulle te laat saamwerk nie. Stel ’n voorbeeld wat hulle lewenslank sal bybly.
Here, help ons om ons kinders te wys dat hardwerkendheid edel is en deursettingsvermoë altyd beloon word. Amen
24 Februarie
Elke nuwe seisoen bring seën
Psalm 33:21 – Ja, in Hom is ons hart bly, op sy heilige Naam vertrou ons.
Skaars ’n week het verloop sedert ons ons jongste by die koshuis by die universiteit afgelaai het. Ons kon hom vir oulaas die Sondagoggend sien voordat ons vlug terug noordwaarts oor middagete sou vertrek.
Hy het ons ewe braaf, met nuutgevonde selfvertroue en ’n grootmeneer-houding, onbeskaamd om die nek geval en gegroet. My kind is gelukkig en opgewonde oor die nuwe avontuur, dink ek toe ek en Johan straataf ry.
Ek wou nog omkyk, maar weerhou my daarvan. Ek onthou Johan se waarskuwing: “Onthou, dis hoe jý as ma dit hanteer wat dit vir hom maklik of moeilik gaan maak om afskeid te neem.”
Terug by die huis is die eerste paar dae ondraaglik stil en lê die verlange na my kind soos ’n stuk lood in my hart. Ek vermy dit om by die deur van sy kamer in te loer wanneer ek daar verbyloop. Ek mis die lang lyf agter die lessenaar, die hardloopskoene en skooltas wat rondlê waaroor ek so dikwels moes praat. Die kamer is nou stil en netjies. Dis nie net ons wat verlang nie. Polo, ons ou labrador-reun, hardloop dadelik na sy basie se kamer as hy kans kry om in die huis te kom. Teleurgesteld draai hy maar om en gaan soek hom elders …
Is jy en jou maat op ongekende terrein as dit by die kinders kom? Dalk ’n nuwe baba of kleuter wat skool toe gaan? Staan saam, deel jou hart, vertrou op God en dank hom vir dié nuwe seisoen vol uitdagings én seën.
Here, help ons om die nuwe lewensfase in ons gesin te omhels en saam met U die uitdagings van ’n ongekende seisoen aan te pak. Amen
25 Februarie
Kruip onder God se vlerk
Psalm 121:8 – Hy sal jou beskerm waar jy ook al gaan, nou en vir altyd.
Ons bel ons jongste sommer die middag saam-saam vanuit die motor. Kleinboet is pas terug universiteit toe ná sy eerste kort vakansietjie by die huis.
Universiteitslewe is idillies. Hy het plek gekry in die koshuis en keuring vir die graad van sy keuse. Die lewe is ’n lied! Ek kry twee keer die geleentheid om hom in die Kaap te kan sien. My trane sit sommer vlak toe ek hom die eerste keer voor die regsfakulteit se gebou ontmoet.
Ma word styf vasgedruk – my baba, wat nou grootman is, is net so bly om my te sien. Hy gesels sonder ophou oor ’n groot pizza en ’n nog groter homp nagereg die aand.
Die tweede keer dat ek op Stellenbosch kuier, eet ons hamburgers by ’n plekkie in die dorp. Ek neem hom en sy twee beste maats vir ontbyt die oggend daarna. Die kinders gesels ’n hond uit ’n bos.
Dis met dankbare harte dat ons hom ’n paar maande later by die Gautrein aflaai om die vliegtuig Kaap toe te haal vir die tweede semester.
Gister se oproep ontstel my. “Niks werk nie, ek sukkel om te fokus, my ritme is versteur ná die vakansie!” sê die jong student oor die foon. Ons besef dat hy verlang. Johan praat hom moed in en gee koelkop raad.
Die aand sukkel ek om aan die slaap te raak. Here, help hom tog om te fokus en weer sy balans en vreugde te vind.
God bewaar jul kinders veilig onder sy vlerk. Vind rus in die wete, bid vir hulle en deel jul bekommernis met Hom.
Vader, ons vertrou op U in die vaste wete dat U in beheer van ons kinders se lewe is. Amen
26 Februarie
Twee oor in die leë nes
Psalm 127:3 – Seuns is geskenke van die Here, kinders word deur Hom gegee.
Vroegoggend, toe die eerste lig oor die groot duin skuif, kruip Johan styf agter my blad in. “Dis koud!” sê hy half deur die slaap. Ons lê styf teen mekaar gekrul en raak sommer gou weer aan die slaap.
Toe ek uiteindelik wakker skrik, skyn die son reeds helder teen die wit gordyne. Ons kamer by die seehuis met die wit beddegoed en witgewaste houtmeubels voel kompleet soos ’n sagte spierwit wolk waarin ek toegevou word met vrede en welgeluksaligheid. Ek lê ’n lang ruk tjoepstil in my wolk van tevredenheid om seker te maak dat ek nie vir Johan te pla nie. Langs my lê hy nog rustig en slaap. Ek sien die grys haartjies teen sy slaap – nou meer daarvan as tevore, sy donker wimpers, die kleur van sy vel. My gedagtes dwaal na die dag wat voorlê. Ek bid vir die kinders en die mense by die huis, vir vriende en familie.
Hierdie stil tydjie is vir my kosbaar. Met die woorde, “Gaan jy vanoggend vir ons tee maak?” kondig Johan aan dat hy ook wakker is. ’n Beker tee in die bed is deel van ons opstaanroetine en ons maak beurte om die soet lafenis vir mekaar aan te dra.
“Ek mis vandag ons Christoff-kind,” sê hy toe ek die tee en bakkie beskuit langs hom op die bedkassie neersit. “Dié is mos tog so lief vir sy koppie tee in die oggend.”
Dis nie maklik wanneer jou
