’n baie mooier man as Anton. En tog straal daar uit Anton de Woud ’n baie sterker bekoring as uit Carlyle. Daar is net iets in hom, iets wat sy nie op die naam kan noem nie, wat haar onweerstaanbaar aantrek.
Sy skrik by hierdie gedagte toe sy besef dat sy aan dieselfde woorde dink as dié wat Carlyle gebruik het. Onweerstaanbaar aantreklik … Sy worstel met die probleem of sy liewer Carlyle se raad moet aanvaar. Al is dit dan nie om die redes wat hy aangevoer het nie maar ter wille van haarself, onbekende gevoelens wat skielik so onverhoeds in haar ontwaak het. Maar sy weet ook dat Anton dit nie daarby sal laat nie. Al doen sy ook haar bes om nooit alleen met hom te wees nie, is dit bykans ’n saak van onmoontlikheid dat hulle op hierdie afgesonderde eiland nie weer die een of ander tyd alleen sal wees nie. En dan?
Irma was nog altyd ’n baie selfstandige mens, miskien omdat sy swaar grootgeword het. Daarom was sy innerlik ’n bietjie verder ontwikkel as haar vriendinne van dieselfde ouderdom. Sy het wel ook soos hulle haar mansvriende gehad, en het selfs gedurende hoërskool en haar eerste jaar op kollege ook ’n paar keer haar hart verloor, wat heeltemal normaal is. Maar sy het nooit dolverlief geraak soos haar maats nie. Haar verstand het altyd bly werk. Daarom kan sy nou die situasie kalm in oënskou neem.
Anton de Woud sowel as Carlyle Faure het verklaar dat hulle ’n besonder beskermende gevoel teenoor haar koester. Hoekom? Dis seker maar omdat sy die jongste van hulle is, kom sy dan tot die slotsom.
Haar blik dwaal na Emerit de Jager, wat ’n tydskrif in haar kamer gaan haal het en nou rustig sit en lees. Emerit se houding het haar ’n paar minute gelede heeltemal dronkgeslaan. Sy kan net tot een gevolgtrekking kom en dit is dat Emerit weer van haar kant af Carlyle aantreklik vind. Hemel, nee! Al hierdie romantiese drade kon tog nie net in ’n paar uur geweef en deurmekaar begin raak het nie! Dis tog onmoontlik! Dit klink na ’n swak uitgewerkte roman. En tog … Irma besef dat dit geensins onmoontlik is nie. Sy het al gehoor daarvan dat ’n mens iemand ’n oomblik gelede nog nie geken het nie en dan … skielik kyk julle in mekaar se oë. En jy weet dat daar iets met jou gebeur; dat hierdie vreemdeling wat voor jou staan iets diep binne-in jou aangeraak het, iets wat tot dusver nog sluimerend was. Onwillekeurig draai haar oë in die rigting van ’n sekere iemand wat blykbaar in sy koerant verdiep is. Ja, sy weet dat so iets kan gebeur …
Jan Odendaal hou sy koppie na haar toe uit en sê skertsend: “Skink asseblief nog ’n bietjie in, Irma, sodat jy weer ’n slag na die hede kan terugkeer. Jy sit so droomverlore voor jou en uitstaar. Dit lyk amper asof jy verlief kan wees.”
Sy skrik uit haar gedagtes op, en weer kleur ’n verraderlike blos haar hals en wange.
Dan verstil haar bewegings met die teepot toe sy Anton se stem agter haar hoor: “Miskien is jy reg, Jan. Miskien is ons kleine Irma verlief.”
Sy voel die grys oë op haar rug brand, en sy weet hy wil hê sy moet omdraai sodat hy in haar oë kan sien of hy reg is. Maar sy staal haar teen die magnetisme van sy blik, en hoor dan Carlyle uit die teenoorgestelde rigting antwoord: “Ja, miskien is sy verlief. Is jy, Irma?”
Daar is ’n uitdagende klank in sy stem en sy vererg haar meteens bloedig vir die skaars bedekte kragmeting tussen die twee mans.
Sy oorhandig eers Jan se koppie en kyk dan koel van die een na die ander.
“As ek verlief is, is dit nogtans my eie saak en gaan dit nie een van julle aan nie.”
Emerit se laggie is luidrugtig.
“Maar hoor so ’n katwyfie! Daar het julle nou gekry waarna julle gesoek het. Maar ek, wat ook ’n vrou is, kan julle twee die versekering gee dat ons ou meisietjie wel verlief is, anders sou sy nie so gou op haar perdjie gewees het nie.”
“Dis maar goed dat jy ’n model geword het en nie ’n sielkundige nie, Emerit. Jy sou van honger doodgegaan het,” antwoord Irma woedend, en stap dan haastig by die gang in na haar kamer.
Sy gaan lê met ’n diep sug op haar bed en probeer uitpluis wat presies aangaan. Maar sy het die nag op die vliegtuig nie juis veel geslaap nie, en gou sluimer sy in om ’n ruk later deur ’n klop aan die deur gewek te word.
“Irma! Irma! Dis etenstyd!”
Dis Carlyle se stem, en sy maak die deur oop.
“Ek sal nou daar wees, dankie, Carlyle. Ek wil net eers my gesig afspoel.”
“Goed, ek wag vir jou.”
Irma voel ietwat verbaas toe Anton nie eens sy kop oplig toe sy en Carlyle die vertrek binnekom nie. Sy merk dat Emerit hulle ’n oomblik stip aankyk en voel instinktief aan dat sy baie seker minstens een vyand op Drakeneiland gemaak het. Maar sy voel magteloos om enigiets daaraan te verander, en besluit om die ouer meisie se jaloerse en vyandige houding te ignoreer.
Dis net die middeljarige Jan Odendaal wat blykbaar nog nie op die een of ander wyse aangetas is nie, en hy doen dan ook sy bes om gedurende die ete ’n opgeruimde gesprek aan die gang te hou. Toe hulle egter die koffiestadium bereik, droog sy gesels ook op.
Daar heers ’n stilswye in die vertrek wat naderhand byna onuithoudbaar begin word. Dit word eensklaps deur die geluid van die luidspreker verbreek. Almal lig hul kop in afwagting. Dan verstyf hulle toe die stem van hul gasheer opklink.
“Smaaklike ete, dames en here.” ’n Laggie klink op en die geluid daarvan laat Irma weer soos die vorige keer hoendervel kry. “Julle lyk so … pateties …” Die lag is nou helder en duidelik. Hul gasheer vind blykbaar iets geweldig amusant, want die gelag raak nou harder. “So pateties …” Dis nou ’n skaterlag en daar is ook ’n duidelike toon van histerie daarin. Of is dit waansin? wonder Irma bewend terwyl hulle mekaar magteloos aanstaar en luister hoe die gelag deur die vertrek weerklink.
Jan se gesig is bekommerd, en Emerit lyk openlik bevrees. Carlyle se oë is byna toe, en sy hele houding wek die indruk dat hy op iets konsentreer. Dan dwaal haar blik na Anton wat, toe die stem die stilte verbreek het, sy koppie neergesit het. Maar nou, terwyl hul gasheer se gelag in hul ore weerklink, is hy besig om kalm sy koffie klaar te drink.
Meteens hou die gelag op.
“Wat ’n verwronge humorsin!” verbreek Jan eindelik die stilte, en Emerit giggel van skone senuagtigheid.
Anton stoot sy stoel agteruit en staan op. Hy beweeg in die rigting van die voordeur asof hy na buite wil gaan, toe Carlyle hard en duidelik sê: “Dis geen humor nie, my vriend. Dis waansin.”
Anton kom dadelik tot stilstand. Met sy hand op die deurknop kyk hy oor sy skouer terug, maar sê tog niks nie.
Ontsteld sien Irma die twee mans se oë inmekaar boor.
“Daardie man wat daar gelag het, is mal, kranksinnig, waansinnig – wát jy dit ook al wil noem,” sê Carlyle weer hard.
“Dan begin dit darem nou eindelik tot jou deurdring dat ek gelyk gehad het?” sê-vra Anton kil.
Carlyle se oë weifel egter nie voor sy deurdringende blik nie. “Ja, daar is ook ander dinge wat so stadigaan vir my duidelik begin word.”
“Soos byvoorbeeld?”
“Soos byvoorbeeld dat die stem wat oor die luidspreker kom vir my ’n bekende klank het.”
Irma trek haar asem hoorbaar in en staar Carlyle geskok aan. Sou hy werklik die ware identiteit van hul gasheer aan die klank van sy stem geëien het? Dan sien sy
