is en gebeur te veel dinge wat toevallig is. Ek verkies om anders daaroor te dink. Maar kom ons gaan terug sitkamer toe.”
Jan begin dadelik aanstap, maar Carlyle se hand op haar arm hou haar terug.
“Wag vir my, ek wil net gou my bril gaan kry.”
Sy kyk hom onrustig aan.
“Carlyle, wat wil jy gaan doen?” vra sy dan reguit.
“As Anton de Woud se slot toevallig onklaar kan raak, kan myne ook, nie waar nie?”
Sy antwoord nie, maar kyk hom stil aan en begin dan met die gang afstap.
“Waar bly Carlyle so lank?” vra Emerit ongeduldig, en Irma probeer so kalm moontlik antwoord: “Ek dink hy soek na sy bril. Hy kon dit nie kry nie.”
Op daardie oomblik kom hy binne.
“Nee, ek kan dit nie kry nie. Ek moet dit tuis vergeet het.”
“Ons gaan ’n potjie brug speel. Sal jy nou nie kan speel nie?” vra Jan teleurgesteld.
“Nee, ek kan speel. Ek dra dit net wanneer ek lees of skryf. Dis eintlik omdat my oë moeg raak, nie omdat hulle swak is nie. Ons kan maar begin.”
Om halftien bring een van die huiswerkers tee binne, en Emerit bied aan om te skink. Irma neem haar koppie en kyk op, vas in Carlyle se oë. Hy staar haar stip aan, en haar oë rek vraend. Skaars merkbaar skud hy sy kop en sy besef dat hy nie wil hê sy moet haar tee drink nie. Daar is ’n duidelike waarskuwing in sy oë. Sou hy vermoed dat daar iets ingegooi is? Hy staan op en kom voor haar verby. “Dis ’n mooi patroon wat jy brei,” merk hy op en buk oor haar. Gedemp kom sy stem: “Die tee is moontlik gedokter. Ek sal jou koppie netnou by jou kom neem. Moenie drink nie.” Dan hardop: “Is dit vir jouself?”
“Ja.”
“Dis mooi. Ek hou van die kleur.” Hy stap weg en gaan staan voor die venster.
Irma kyk tersluiks na Anton wat sy koppie by Emerit neem en weer rustig gaan sit. Hy neem ’n sluk van die tee en wil dit dan op die tafeltjie langs hom neersit. Maar sy elmboog stamp teen die stoelleuning en die koppie val aan skerwe op die vloer.
“Verskoon tog, asseblief. Dit was lomp van my,” sê hy vererg, en vee met sy sakdoek die tee van sy klere af.
“Hier is nog tee, Anton. Ek sal lui dat hulle nog ’n koppie bring.”
“Dankie, Emerit, laat staan maar. Ek is nie juis lus vir tee nie.”
Irma se oë draai na Carlyle en sy is net betyds om te sien hoe hy met ’n vinnige beweging die inhoud van sy koppie by die venster uitskiet. Hy kyk haar veelbetekenend aan en stap dan nader. “Is jy klaar, Irma?”
“Dankie.”
Hy sorg dat sy lyf tussen die koppie en die ander is toe hy dit by haar neem, en uit die hoek van haar oog sien sy hoe hy met ’n rats beweging haar tee in die teepot teruggooi.
“Ek dink ek gaan maar slaap. Dis al amper tienuur,” sê Jan met ’n skaars bedekte gaap toe hy sy leë koppie neersit.
“Ja, ons behoort maar almal kamer toe te gaan,” sê Emerit en sit ook haar leë koppie neer.
Hulle wens mekaar ’n goeie nagrus toe en elkeen draai by hul onderskeie slaapkamers in. Irma trek die deur agter haar dig, en sy hoor hoe die slot agter haar sluit. In die woonvertrek was daar twee sterk gaslampe wat so goed soos elektriese lig is. Maar op die tafeltjie langs haar bed staan net ’n kers, en sy ril onwillekeurig toe sy die lang, bewende skaduwee van die flikkerende liggie teen die mure en gordyne gewaar. Sy trek haastig uit, en toe sy oomblikke later onder die laken inkruip, weet sy dat sy nie gou aan die slaap sal raak nie. Met haar hande agter haar kop gevou, gee sy haar gedagtes vrye teuels.
Is dit toeval dat die slot aan Anton se deur nie werk nie? Was dit toeval dat hy per ongeluk sy koppie tee uitgestort het? Dit klink ’n bietjie vergesog. Het Carlyle gelyk as hy sê dat Anton de Woud, indien hy dan nie self hul gasheer is nie, iets met hom te doen het, miskien met hom saamwerk?
Irma sien dat dit reeds amper kwart oor tien op haar wekkertjie langs die bed is, en sy blaas die kers dood. Toe sy weer terugleun, kan sy byna nie glo dat dit nog maar haar eerste dag op Drakeneiland is nie. Daar het vandag soveel plaasgevind. Dit klink byna onmoontlik dat alles in die bestek van ’n paar uur kon gebeur het. Sy dink daaraan hoe saai en eentonig en eenders die dae op kollege verbygegaan het. Elke dag was dieselfde. Maar vandat sy met die gasheer van Drakeneiland te doen gekry het, was daar nog nie een vervelige oomblik nie. Elke sekonde was tot dusver gevul met opwinding en spanning en … vrees …
’n Beklemmende gevoel neem van haar besit. Hoewel sy dit heftig ontken en haar bes doen om dit te ignoreer, was daar die afgelope dag voortdurend ’n vae vreesgevoel in haar aanwesig. En dis of dit, met die koms van die nag, net verdiep.
Sy besef ook met ’n skok: waar sy nou lê, is haar hele liggaam gespanne en daar groei ’n afwagting in haar … Waarop? Sy trek die laken en kombers stywer om haar vas. Dis of sy wag op iets, iets om te gebeur. Haar kamer is pikdonker, want sy het vergeet om die gordyne voor die venster oop te trek. Maar sy het nie die moed om op te staan en daarheen te loop nie.
Hoe lank sy so gelê het, weet sy nie. Sy moet van skone vermoeienis ingesluimer het, toe dit gebeur …
Een oomblik was sy nog tussen slaap en wakker. Die volgende oomblik staar haar oë groot en rond die stikke duisternis in. Dan begin die koue angssweet op haar voorkop en handpalms uitslaan, terwyl haar asemhaling in haar keel verstok. Sy lê soos ’n roerlose standbeeld terwyl sy luister … luister na die murgdeurdringende angskrete wat deur die nagstilte klief.
6
Deur ’n waas van vrees besef Irma dat die gegil nie binnekant die huis is nie, maar van buite af kom. Dit word ook vir haar duidelik dat die ding, dier of mens wat daardie afgryslike geluide maak, nader aan die huis beweeg – want die geluid raak al harder. Vasgevang asof deur onsigbare boeie lê Irma roerloos, totdat dit vir haar klink asof die ding by haar in die kamer is. Een oomblik is die geluid brutaal dierlik, en die volgende oomblik verander dit in ’n jammerlike gekerm van ’n mens wat in die grootste angs en pyn verkeer. En dit kom al nader …
Sy span haar in om te hoor of daar ’n geluid van die ander kamers af kom, maar binne-in die huis is dit grafstil. Sou die ander dit dan nie ook hoor nie? wonder sy beangs. Stadig, uiters versigtig, klim sy uit die bed, beweeg vinnig op haar kaal voete na die muur wat haar en Anton se kamers van mekaar skei, en hamer met haar vuiste daarteen. Maar hy beantwoord nie haar klop nie.
Meteens verstil haar hartklop toe die onaardse geluide reg onder haar venster opklink. Met naakte vrees in haar oë spring sy na die deur en begin wanhopig daaraan ruk, terwyl ’n angsvolle gil oor haar lippe stort. Tevergeefs stamp sy met haar vuiste teen die deur, terwyl sy oor haar skouer na die venster staar. Elke oomblik kan daardie gordyne weggeruk word en sal die ding, wat dit ook al mag wees, deur die venster klim.
Haar gegil moet sy aandag getrek het, want meteens is dit stil, vreesaanjaend stil.
“Help my! O, asseblief, help my!” smeek sy skor teen die deur. En dan sterf die woorde op haar lippe weg toe die geluid van brekende glas deur die kamer weerklink. Hoewel sy niks kan sien nie, hoor sy hoe die ruitskerwe op die vloer versplinter, en sy wring haar liggaam stywer teen die onbeweeglike
