raadsaam om jou vyand liewer te oorskat as te onderskat.”
Carlyle lag minagtend.
“Julle skrywers se verbeelding hardloop gewoonlik met julle weg. Hoe kan jy die man wat vir ons elkeen so ’n reusebedrag present gaan gee as ’n vyand bestempel?”
Maar Anton stel blykbaar nie belang om met die jong man te redekawel nie en staan op.
Skielik hoor hulle weer die zoemgeluid van die luidspreker en dan vul hul gasheer se stem die vertrek.
“Ek is bly om te sien dat julle gesond eet. Julle sal nou na jul slaapkamers geneem word. Aangesien meneer Faure onwillig is om sy sigarette te oorhandig, was ek verplig om jul bagasie te visenteer en op alle drank en sigarette beslag te lê. Meneer De Woud, jy mag jou sigarette op die tafel terugneem. Dit behoort genoeg te wees vir drie dae. Meneer Faure, die sigarette by jou is al wat jy vir die res van jou verblyf hier gaan kry. Ek is jammer dat ek tot sulke uiterstes moet gaan, maar dit sal julle miskien almal laat besef dat ek ernstig is en verwag dat my bevele stiptelik uitgevoer word. Meneer Odendaal, die bottel brandewyn in jou tas het ek ook geneem. Jy sal dit terugkry wanneer jy hiervandaan vertrek. Jy sal op jou bedkassie jou pyp en ’n voorraad tabak aantref. Dit behoort genoeg vir ’n week te wees. Wel, dames en here, julle mag nou na jul kamers gaan om uit te pak. Daarna kan julle die res van die dag deurbring soos julle wil. Middagete is om eenuur en aandete om sesuur. Ek moet julle versoek om die huis nie weer ná aandete te verlaat nie, en julle moet stiptelik om tienuur na jul slaapkamers gaan. Goeiemôre.”
Carlyle se gesig lyk soos ’n donderwolk.
“In my lewe het ek nog nie van sulke voorbarigheid gehoor nie. Sou die man …?”
“Ek dink dit sal jou loon om jou woorde te tel, meneer Faure,” val Anton hom ernstig in die rede en Irma merk op dat sy stem gedemp is. Sy blik dwaal van die een na die ander. “Dis duidelik dat ons gasheer elke woord afluister wat ons praat. Ek dink ons moet van nou af baie sag praat, verkieslik in ’n fluistertoon.”
“Miskien sal dit beter wees as ons nie hier binne van ons gasheer praat nie – en as daar iets is wat ons oor hom wil sê, dit liewer buite te doen?” vra Irma en bloos toe Anton haar goedkeurend aankyk.
“Ek dink dis ’n puik gedagte. Hoe voel julle ander daaromtrent?”
“Ek dink dis geklik!” uiter Carlyle sy mening hardop.
Emerit vervolg op sagte toon: “Ons kan dit doen, maar dit lyk so verspot! Ek bedoel …” Sy gooi haar hande in die lug. “Hier het tog eintlik tot dusver nog niks ernstigs gebeur nie. Die oubaas het nou wel eienaardige versoeke maar …” Sy swyg asof sy nie daarin kan slaag om haar gedagtes in woorde uit te druk nie, en Jan knik begrypend. “Ek verstaan hoe jy voel. Miskien maak ons nou ’n berg van ’n molshoop. Tog voel ek ons moet Anton se voorstel aanvaar. Indien dit later blyk dat dit heeltemal onnodig was, kan ons heerlik daaroor lag. Maar intussen, solank ons nie weet wat aangaan nie, kan ons maar net sowel versigtig wees. Ons het niks om te verloor nie.”
“Ja, dis hoe ek ook oor die saak voel,” sê Anton en kyk hulle beurtelings aan. “My houding kom dalk vir julle baie kinderagtig voor, maar ek het nog altyd ’n aanvoeling vir sekere dinge gehad – veral vir gevaar. Ek wil die meisies nie op hol jaag nie, maar ek voel dis my plig om julle te waarsku. Hier is iets nie pluis nie. Ek kan dit aanvoel …”
Carlyle snork minagtend.
“Dis alles jou verbeelding, man. Jy wil net ’n lekker tema vir ’n nuwe storie opkook en nou werk jy op ons senuwees.”
Sy toon is heeltemal beledigend, en Irma kyk hom gesteurd en ook verbaas aan. Sy onverklaarbare vyandigheid teenoor Anton hinder haar. Sy kan dit doodeenvoudig nie begryp nie. Hulle het mekaar pas ’n paar uur gelede die eerste keer ontmoet. Tog is dit duidelik dat die twee glad nie langs een vuur sit nie.
Anton kyk hom ’n oomblik stil aan. Toe hy eindelik ’n sigaret neem en aansteek, sien Irma sy hand bewe liggies. Sy stem, hoewel nog steeds op fluistertoon, is skerp en koud toe hy antwoord: “Niemand dwing jou om my voorgevoel te aanvaar nie, meneer Faure. Ek rig nie my waarskuwing aan julle tot beswil van jou nie. Ek het aan die twee meisies gedink.” Hy kyk na die blonde reus deur ’n sluier van sigaretrook. “Jy het jou reeds een keer teen ons onsigbare gasheer vasgeloop. Dis jou saak as jy dit weer wil doen. Maar ek gaan nie toelaat dat jou onverskillige houding Irma en Emerit in gevaar stel nie.”
“Gevaar? Is jy gek, man? Van watse gevaar praat jy? Dis belaglik!”
“Goed. Ek erken dat dit op die oomblik baie kinderagtig klink. Maar die tyd sal ons wel leer of dit werklik so kinderagtig is.”
Carlyle staan op en sê vererg: “Doen wat julle wil, maar ek gaan nie soos ’n mal mens ’n hele maand lank fluister en op my tone rondsluip nie, en dit terwyl daar geen rede voor is nie.” Hy draai sy rug na Anton as teken dat hy hom nie langer met sulke verspottighede gaan ophou nie en vra: “Waar sou ons kamers wees?”
“Daar is ’n klokkie langs die muur. Miskien is dit om ’n huiswerker te ontbied,” merk Jan op en Carlyle druk die knoppie.
Byna dadelik gaan die deur oop en ’n swart man verskyn. “Waar is ons kamers?” vra Carlyle en die ander vier staan ook op toe hy sy kop knik en omdraai.
Hy lei hulle ’n lang gang af waaruit verskillende deure na weerskante lei. Jan, Emerit en Carlyle is aan die een kant van die gang en Anton en Irma se kamers is regoor hulle.
Toe Irma in haar kamer kom, sien sy dat haar bagasie alles op die bed uitgepak is soos dit deur hul gasheer deursoek is. Sy bloos van verontwaardiging toe sy merk dat selfs haar persoonlike besittings en onderklere ook deurgeloop het. Die jong meisie besef egter dat dit nie sal help om haar daaroor te vererg nie.
Meteens dring die volle besef van hul magteloosheid tot haar deur. Hierdie … gasheer het hulle in die holte van sy hand. En op hierdie oomblik is sy geneig om ten volle met Anton de Woud saam te stem dat al hierdie dinge nie net vir die grap is nie; dat daar iets agter hierdie vreemde, uiters bisarre optrede skuil – iets gevaarliks.
Sy gaan staan voor die venster en laat haar blik oor die omringende landskap dwaal. Haar kamer is aan die bopunt van die gebou, en hiervandaan kan sy die kronkelende, blink streep van die Oranjerivier sien. Die eiland is baie bosagtig, en sy gewaar heelwat kokerbome, asook ’n paar kameeldoringbome.
Hier, ’n paar honderd treë voor haar, blink die hoë doringdraadomheining en die onbeweegbare swaar ysterhekke in die vroeë môreson. Die grond is gelyk en skoongemaak van die voordeur af tot by die hekke. Verder is daar nie veel te sien nie. Die gedagte dat sy hier ’n volle maand lank soos ’n gevangene opgesluit is, aan die genade oorgelaat van ’n man wat blykbaar nie by sy volle verstand is nie, laat haar handpalms meteens klam raak.
Wat haar die meeste hinder, is die vreeslike geheimsinnigheid wat alles omgewe en aan alles kleef. Die huiswerkers wat al drie stom is, en nie kan lees of skryf nie. Is dit blote toeval of steek daar iets agter? Die hare rys agter in haar nek. Die hoë doringdraad wat ongetwyfeld net een doel kan dien – om wat binne is, binne te hou. Die hekke wat, soos sy vermoed, uit die toring beheer word; hekke wat net deur een mens op die eiland oop- en toegemaak kan word – deur die onsigbare gasheer. Die beslaglegging en rantsoenering van sigarette, drank en geneesmiddels of medisyne. Die stem oor die luidspreker en die tydsbepaling wanneer hulle na hul kamers moet gaan.
Eintlik klink dit na ’n kinderagtige en baie swak drama, belaglik as ’n mens die paar feite op jou vingers aftik. Maar toe Irma eindelik terugdraai na haar deurmekaar
