is stom,” stel Anton ’n verergde Jan in kennis en dié laat vaar toe maar sy pogings.
Die motor slinger etlike kilometers op ’n slegte grondpad en beland dan eindelik op ’n snelweg. Kakamas word agtergelaat, en omtrent vyftien kilometer anderkant Kakamas, op die Keimoespad, swenk die bestuurder van die pad af en slinger tussen digte bosse en kokerbome deur totdat die rivieroewer skielik voor hulle opdoem. ’n Vlot wag op hulle om hulle oor te neem na die eiland, wat van die oewer af sigbaar is. Ná sowat ’n kwartier staan hulle eindelik weer op vaste grond. Hulle het by hul bestemming aangekom.
Vandat hulle die vliegtuig verlaat het, het niemand juis iets te sê gehad nie. En ook nou, terwyl hulle hul oë oor die digbegroeide eiland – of liewer, die klein deeltjie wat hulle daarvan kan sien – laat dwaal, is daar stilte.
Dis Emerit wat eerste die stilte verbreek en ’n senuagtige laggie laat hoor: “Wel, hier is ons. Dit … dit lyk maar taamlik verlate.”
Jan Odendaal laat sy blik om hom dwaal. “Ja. Ja-nee, ons sal mekaar nie doodtrap nie, dis seker.”
Die swart man voeg hom by hulle en wink met sy hand dat hulle hom moet volg. Stilswyend gehoorsaam hulle en binne ’n paar sekondes verdwyn hulle tussen die digte bosse al dieper die eiland in. Jan stap voor, net agter die swart man. Dan volg Emerit, Carlyle, Irma en Anton de Woud in dié volgorde.
En terwyl hulle stap, voel dit vir Irma asof hulle soos ’n klomp skape na die slagplek gelei word. Sy weet dat dit ’n verspotte gedagte is, maar nietemin loer sy telkens onrustig oor haar skouer na agter, en te oordeel na Anton de Woud se gesig, vind hy blykbaar ook niks prettigs in hierdie uitstappie nie.
Later voel dit vir Irma asof sy kan omdraai en terughardloop – want sy weet meteens dat daar iets onheilspellends in die stilte om hulle hang, dat daar iets op hulle wag, dat in hierdie miniatuur-oerwoudjie iets ontsettends gaan gebeur. En sy weet, ja, sy wéét dat sy nooit hierheen moes gekom het nie.
2
Meteens maak die bosse voor hulle oop. Hulle kom gelyktydig tot stilstand en staar woordeloos na die ou huis voor hulle. Dis ’n groot huis, outyds, en aan die een kant is daar ’n deel wat hoër as die res geleë is en soos ’n toring vertoon. Reg voor hulle loop ’n hoë doringdraadheining wat blykbaar die hele gebou omsirkel. Dis meer as twee meter hoog. Twee swaar ysterhekke verleen toegang tot die terrein rondom die huis.
“Hemel! Dit lyk na ’n konsentrasiekamp!” merk Jan Odendaal op en hulle kyk vinnig, onseker na mekaar.
Dis net Anton de Woud wat geen teken van onrus openbaar nie en blykbaar sonder veel belangstelling na die hoë draadomheining kyk. Daar is selfs ’n fyn glimlaggie om sy lippe – maar Irma, wat die naaste aan hom staan, merk op dat sy oë, agter half geslote ooglede, wakker glinster. Sy skenk nie verder aandag aan hom nie. Daarvoor is haar eie gedagtes te ontstellend. En toe sy na Emerit kyk, ontmoet hul blik en lees sy in die ouer meisie se oë dieselfde onrus as wat so skielik in haar hart posgevat het. Dan dwaal haar blik na Carlyle Faure wat ook ongemaklik staan en rondtrap. Jan Odendaal staan doodstil. Hierdie keer is daar geen teken van sy goedige glimlag te bespeur nie. Sy oë is ernstig, peinsend, terwyl hy na die ou huis staar. Dan kyk Irma weer vinnig na die man langs haar. Sy oë is stip op ’n venster in die “toring” gerig. En toe sy vinnig haar kop in daardie rigting draai, kan sy sweer dat sy ’n gordyn voor een van die vensters sien beweeg het, asof iemand dit haastig toegetrek het nadat hy of sy vir hulle gestaan en loer het.
Irma knip vinnig haar oë en kyk dan weer stip na die venster. Nou hang die gordyne egter roerloos. Was dit nie miskien maar haar verbeelding nie? Terwyl sy nog staan en twyfel, hoor sy Emerit uitroep. Sy kyk in die rigting waarheen almal staar – en haar oë rek verbaas.
Die hekke is stadig besig om oop te swaai, sonder dat die swart man enigsins daaraan geraak het. Dis asof ’n spookhand hulle ooptrek, dink Irma en vererg haar vir haarself. Hekke wat outomaties beheer word, is tog deesdae baie algemeen. Spookhand, voorwaar! Tog staar al vyf woordeloos daarna asof hulle so iets die eerste keer sien. Dis of die stilte meteens verstikkend om hulle hang. Die swart man staan geduldig en wag dat hulle moet deurstap, maar dis of almal onwillig is om verder te gaan. Dis Anton de Woud wat eerste beweeg, en toe volg die res. Asof op ’n bevel draai hulle om toe hulle deur is en sien hoe die hekke weer stadig toeswaai totdat hulle dig teen mekaar sluit.
Toe Jan omdraai, sê hy ernstig terwyl hy met sy kop na agter knik: “Ek hou nie veel hiervan nie. Sal dit nou beteken dat ons ’n volle maand hier afgesonder gaan wees?”
“Dit wil so voorkom,” merk Anton droog op en draai dan in die rigting van die huis. “Kom ons stap aan.”
“Ek weet nie of ek nog soveel in daardie spul geld belangstel nie,” laat Emerit hoor, en Carlyle beaam: “Ja. Dit lyk my alles is nie so danig pluis as wat dit eers voorgekom het nie.”
Anton draai sy kop na Irma en kyk op haar fynbesnede gesiggie af. “Wat dink jy hiervan?”
Haar ooglede fladder verward. “Ek … weet nie. Ek … voel bang,” erken sy openlik, terwyl haar oë op die somber ou huis voor hulle rus.
“Toemaar. Ons is darem drie fris mans wat julle twee kan beskerm as dit nodig is,” antwoord Jan gerusstellend en probeer glimlag. “Julle weet, miskien is daar ’n heeltemal logiese verklaring vir al hierdie op die oog af geheimsinnige dinge. Dalk jaag ons onnodig spoke op. Komaan, laat ons aanstap dat ons sien wat daar by die huis aangaan.”
Hy voeg ook sommer dadelik die daad by die woord en die ander volg hom gedwee. Maar toe hulle die voordeur bereik en niemand op sy klop die deur oopmaak nie, kyk hy onseker oor sy skouer terug na die ander wat nog steeds woordeloos agter hom staan.
“Wel, dis nou weer ’n ander soort verwelkoming hierdie. Wat nou?”
Anton tree nader, en sy mond is grimmig terwyl hy om hom na die swart man soek – maar dié het spoorloos verdwyn.
“Ons is nie ongenooide gaste nie. Laat ons binnegaan,” sê hy dan, draai die deur oop en stap sonder huiwering binne. Die ander staan nog ’n oomblik besluiteloos en volg dan versigtig.
Hulle tree ’n groot vertrek binne, en Irma laat haar blik om haar dwaal. In die een muur is ’n kaggel ingebou. Hoewel die meubels in die vertrek nie van die modernste is nie, is alles onberispelik netjies. Daar staan ’n paar leunstoele met leerbekleedsel rond en eenkant is ’n groot tafel met ses stoele daarom gerangskik. Hoewel dit glad nie koud is nie, ril Irma onwillekeurig. Daar kleef ’n somberheid en swaarmoedigheid aan alles, en dit voel vir haar asof selfs die lewelose meubels hulle met dooie, vyandige oë aanstaar, asof hulle indringers is.
Die stilte duur voort. Geen enkele geluidjie bereik hul ore vanuit die res van die huis nie, en Irma wens dat daar liewer enigiets moet gebeur net om die swanger stilte te verbreek. Maar niemand praat nie. Niemand het ook tot dusver gaan sit nie. Elkeen staar om hom of haar rond, asof hy of sy nie presies weet wat om te doen nie.
En dan wip hulle soos hulle skrik.
“Goeiemôre, dames en here. Welkom op Drakeneiland.”
Die stem vul die hele vertrek. Dit klink vir Irma asof dit uit al vier hoeke van die vertrek gelyktydig kom. Sy kyk soekend om haar rond. Tot haar verbasing sien sy dat daar niemand by een van die deure ingekom het nie. Dis nog net hulle vyf wat in die middel van die vertrek saambondel. Dan vul die stem weer die lugruim om hulle.
“Neem asseblief plaas sodat ek julle jul opdragte kan gee.” Vreesbevange soek Irma se oë na die luidspreker maar nêrens kan
